Του Χρήστου Σταμόπουλου, δικηγόρου
Έπρεπε να ζήσουμε την περιπέτεια του κορονοϊού για να καταλάβουν πολλοί ότι η Ελλάδα είναι ένα ημιθεοκρατικό κράτος. Ότι στη χώρα μας η πολιτική εξουσία ασκείται από κοινού από την κυβέρνηση και την Εκκλησία.
Ενώ εβδομάδες πριν οι ειδικοί και τα αρμόδια όργανα του Κράτους ανακοίνωσαν επίσημα ότι ο συνωστισμός ανθρώπων συντελεί τα μέγιστα στη διάδοση και εξάπλωση του κορονοϊού και υφίσταται θανάσιμη απειλή για τη δημόσια υγεία, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε ήδη κηρύξει τη θανατηφόρο νόσο σε πανδημία, η εκλεγμένη κυβέρνηση καθημερινά διαβουλευόταν, καλύτερα: γονυπετής θερμο-παρακαλούσε την έτερη Εξουσία, την Εκκλησία (που οι λειτουργοί της δεν εκλέγονται φυσικά απ’ τον λαό, αλλά λογοδοτούν στον θεό τους, απ’ τον οποίο αντλούν και την εξουσία τους) προκειμένου να πεισθεί και να αποφασίσει το κλείσιμο των ναών και συνακόλουθα ν’ αποφευχθεί η θεία κοινωνία, ώστε να σωθούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, όπως έλεγε η επιστήμη και η κοινή λογική.
Με τη στάση της αυτή η κυβέρνηση μοιραζόταν φόρα παρτίδα την κρατική, την πολιτική της εξουσία. Για ένα θέμα αμιγώς κρατικής δικαιοδοσίας, όπως είναι η δημόσια υγεία, δηλαδή η προστασία της ζωής και της υγείας των πολιτών (και οι πιστοί είναι πολίτες που συνυπάρχουν μάλιστα με τους υπόλοιπους πολίτες), περίμενε να πάρει την απόφαση ένας θρησκευτικός «θεσμός», η Εκκλησία, που υποτίθεται ότι ασχολείται και απαντά στις μεταφυσικές ανησυχίες των ανθρώπων κι ενδιαφέρεται για τη σωτηρία των ψυχών των πιστών της.
Αποδείχτηκε έτσι ότι έχουμε δυαδική εξουσία στην Ελλάδα. Αφενός την επίσημη κρατική εξουσία που κορυφή της είναι η κυβέρνηση και αφετέρου την ανεπίσημη θεοκρατική που ασκείται απ’ την Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η μεν πρώτη νομιμοποιείται με τις εκλογές, η δε δεύτερη υπάρχει ελέω Θεού.
Μπορεί να είμαστε στον 21ο αιώνα, αλλά στην πατρίδα μας συνυπάρχει μια χαρά η Νεωτερικότητα με τον Μεσαίωνα, ο Διαφωτισμός με την κληρικοκρατία και τον θρησκευτικό σκοταδισμό.
Οι δύο εξουσίες, κρατική και εκκλησιαστική, συνυπάρχουν παράλληλα και αλληλοσυμπληρώνονται. Δεν είναι συγκρουσιακές κατά βάση. Οι όποιες διαφωνίες και ρωγμές ανοίγουν μεταξύ τους επιβάλλεται να κλείνουν. Έτσι ο Μητσοτάκης, σε συνεννόηση με τον «πολιτικότατο» Αρχιεπίσκοπο, ανέτρεψε την τελευταία απόφαση της Διαρκούς Συνόδου της Εκκλησίας, που επέβαλαν οι «ακραίοι» Ιεράρχες, για «λιτές» κυριακάτικες λειτουργίες κι έκλεισε τις εκκλησίες. Στο τέλος λοιπόν –καθυστερημένα ίσως για την υγεία του λαού- πρυτάνευσε το κοινό συμφέρον της διαιώνισης της διπλής εξουσίας τους (κράτους και εκκλησίας).
Η διπλότητα της εξουσίας στην Ελλάδα (κοσμικής και θεοκρατικής) επισημοποιείται και από το Σύνταγμα που αρχίζει με τη φράση «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος»…
Υ.Γ. 1: ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ είναι η μορφή διακυβερνήσεως κατά την οποία η πολιτική εξουσία ασκείται ουσιαστικά από τους λειτουργούς του θεού, εν ονόματι του θεού (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ, ΤΕΓΟΠΠΟΥΛΟΣ-ΦΥΤΡΑΚΗΣ).
Υ.Γ. 2: Απ’ τα χρόνια του Μ. Κωνσταντίνου (4ος αι. μ.Χ.) η χριστιανική θρησκεία απέβαλε την «αθωότητα» των πρωτοχριστιανών και έγινε κρατική θρησκεία. Γήινη συν-εξουσία μαζί με την κάθε φορά επίσημη κρατική εξουσία.
Υ.Γ. 3: Κάθε θρησκεία αποτελείται από άθροισμα δογμάτων. Αιώνιων και απαρασάλευτων πιστεύω. Πίστευε και μη ερεύνα. Η αμφισβήτηση, η συζήτηση, ο διάλογος, η δημοκρατία, η ελευθερία απαγορεύονται «διά ροπάλου». Οι τελετουργίες υποτάσσονται και εξυπηρετούν τα δόγματα. Με τη θεία κοινωνία «μεταλαβαίνουμε» το αίμα και το σώμα του Χριστού, δογματίζουν οι ιερείς. Πώς να δεχτούν τώρα πως με τη «μεταλαβιά» μεταδίδεται ο κορονοϊός; Πιο δυνατός ο κορονοϊός απ’ τον Χριστό; Αδύνατον!
Υ.Γ. 4: Οφείλουμε να σεβόμαστε τη θρησκευτική πίστη (ή μη) οποιουδήποτε. Είναι πρωταρχική υποχρέωση όλων μας. Κι ας μην ξεχνάμε, όπως είπε ο Μαρξ, στον σημερινό άκαρδο κόσμο (του καπιταλισμού και των βασάνων για πολλούς) η θρησκεία γίνεται το απάγκιο (ο απάνεμος τόπος), η ηρεμία και η ανακούφιση, το όπιο για ένα μέρος του λαού. Είναι το παυσίπονο και ο ψυχολόγος για πολλούς. Σεβασμός λοιπόν στα θρησκευτικά πιστεύω του άλλου, αλλά όχι υποταγή στις θρησκείες.
Υ.Γ. 5: Πέρα από τις θρησκείες, τα δόγματα, τις αυταπάτες και τον φόβο μπροστά στον θάνατο υπάρχει η αμφισβήτηση, η αναζήτηση, ο διάλογος, ο συνεχής και ατελεύτητος αγώνας για την αλήθεια και την ελευθερία. Μότο του Μαρξ ήταν το λατινικό ρητό «De omnibus dubitandum» (=Ας αμφιβάλλουμε για όλα).
