Γράφει ο Δήμος Μανιώτης
Μια κραυγή αγωνίας αναδύεται από τα στήθη ενός κακοποιημένου ατόμου, συνηθέστερα γυναίκας ή παιδιού. Μια κραυγή πνιχτή, φωλιασμένη, κρυμμένη στα βάθη της ψυχής. Μια κραυγή που δεν ακούγεται και μετατρέπεται σε μπούμερανγκ που καταστρέφει ολοκληρωτικά το θύμα τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά, που σκαλίζει πληγές τις πασπαλίζει με αλάτι και πονάει. Είναι απλά απαξίωση ή μια λέξη που δεν έπρεπε να ειπωθεί; Είναι ψυχολογική, σωματική έχει πολλά πρόσωπα ο κύκλος της δεν κλείνει ποτέ.Η απόγνωση ουρλιάζει σιωπηλά και δεν φτάνει στα αυτιά των περαστικών ή δεν θέλει να φτάσει. Και εκείνα που κάποτε γελούσαν δυνατά έχουν γίνει σκιές του εαυτού τους και περιφέρονται σε σκοτεινά δρομάκια. Η βία κλείνεται μέσα σε τέσσερις τοίχους. Είναι άλλη μια «ευτυχισμένη»- «κανονική» οικογένεια.
Δεν πρόκειται για απόσπασμα αστυνομικού μυθιστορήματος. Δεν ανάγεται σε λογοτεχνία τρόμου ή ψυχολογικού θρίλερ. Ένας πίνακας ζωγραφικής, ρεαλιστικός, νατουραλιστικός που ξεδιπλώνεται καθημερινά στα μάτια μας… που βασανίζει τα αυτιά μας… που ενοχλεί τον ανθρωπισμό μας…
Η ψυχολογία των παιδιών είναι διαβρωμένη. Ένας πίνακας με λέξεις. Είναι το παιδί της διπλανής πόρτας που κατέρρευσε μετά το τελευταίο χτύπημα στο κεφάλι από εκείνους που το έφεραν στον κόσμο. Είναι το παιδί που τσακισμένο από την άγρια καθημερινότητα δεν θα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη ένα παιχνίδι αλλά να το αγαπήσουν και να σταματήσει η κακοποίηση και η τιμωρία. Τιμωρείται ακόμα και που ανοίγει το στόμα του να μιλήσει. Θα χρησιμοποιήσει και αυτό βία στην κοινωνία όταν έρθει η ώρα να αποφασίσει;
Ναι αγαπητέ –η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Μη φοβάσαι τη λέξη. Ούτε εκείνους που την πράττουν.
Άνοιξε το στόμα σου και πρόφερε τη λέξη Βοήθεια. Είμαστε εμείς οι συνάνθρωποι σου και είμαστε εδώ για να σε ακούσουμε και να σου την προσφέρουμε.
ΜΙΛΑ…
Δήμος Μανιώτης, είναι δημοτικός σύμβουλος της ελάσσονος αντιπολίτευσης του Δήμου Φαρκαδόνας
