«Κάθε 15 ή 20 ημέρες πρέπει να καλώ φορτηγά με νερό για να γεμίσω τις δεξαμενές που έχω στο σπίτι», λέει ο Αλμπέρτο Μισίτσε, ο οποίος ζει στην περιοχή Πότζιο Φιορίτο στα περίχωρα της Καλτανισέτα. Το κόστος ενός βυτιοφόρου 8.000 λίτρων έχει διπλασιαστεί σε σχέση με ένα χρόνο στα περίπου 100 ευρώ, είπε. Στη συνέχεια, έχει το πρόσθετο κόστος ηλεκτρικής ενέργειας για να αντλήσει το νερό από τις δεξαμενές στην κουζίνα ή στο μπάνιο του. «Το άνοιγμα και μόνο μιας βρύσης είναι ακριβό», είπε.
Στην υπόλοιπη Καλτανισέτα, οι αρχές εξασφαλίζουν τακτική παροχή νερού για λίγες μόνο ώρες την εβδομάδα ή κάθε δύο εβδομάδες, ανάλογα με τη γειτονιά. Οι χρόνιες ελλείψεις νερού δεν είναι κάτι καινούργιο για τους Σικελούς, πολλοί από τους οποίους έχουν δεξαμενές αποθήκευσης στις στέγες τους ή υπόγεια για να αντιμετωπίσουν περιόδους λειψυδρίας, αλλά αυτές αποδεικνύονται ανεπαρκείς καθώς οι ξηρασίες γίνονται μεγαλύτερες και πιο έντονες.
«Είναι σαν να σε εκβιάζουν»
Οι επιχειρήσεις που απαιτούν συνεχή παροχή πόσιμου νερού, όπως τα εστιατόρια, εξοργίζονται καθώς η ζήτηση ξεπερνά την προσφορά και οι τιμές εκτινάσσονται στα ύψη. «Πολλοί ιδιοκτήτες βυτίων γνωρίζουν ότι βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση και εκμεταλλεύονται την κατάσταση, είναι σαν να μας εκβιάζουν», είπε ο Μικέλε Τορνατόρε, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου που ονομάζεται «Sale e Pepe» (αλάτι και πιπέρι) στην Καλτανισέτα. «Αν τα βυτιοφόρα μπορούν να πάρουν νερό, τότε γιατί δεν υπάρχει νερό;» είπε.
Ο Oscar Aiello, μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Καλτανισέτα, χρησιμοποιεί το καρότο και όχι το μαστίγιο προσπαθώντας να πείσει τους ιδιοκτήτες των βυτιοφόρων να μοιραστούν το πολύτιμο νερό τους εθελοντικά. Αυτό το μήνα δημοσίευσε στο Facebook ότι η γενναιοδωρία τους «θα ανταμείβεται».
