Σε μέρες κορωναϊού εξερευνούμε τα… Παρασκήνια του έρωτα με την Κατερίνα Ανδρικοπούλου

Έρωτας νεανικός, εξερευνητικός και άγουρος ή ώριμος και αργοπορημένος αλλά πάντοτε καλοδεχούμενος, έστω και καθυστερημένα. Έρωτας άδοξος, προδομένος, αίσιος και μετουσιωμένος σε βαθιά ριζωμένη αγάπη, ενσαρκωμένος σε απογόνους ή μεταλλαγμένος σε ρουτίνα και απογοήτευση, ακόμα και διάψευση. Έρωτας πανδαμάτορας, που αγνοεί ηλικιακά όρια, προκαθορισμένα φύλα, κοινωνικές προσταγές και προσδοκίες, απαιτώντας το δικό του μερίδιο από την πρόσκαιρη ύπαρξή μας. Η συγγραφέας Κατερίνα Ανδρικοπούλου στο βιβλίο της με τίτλο «Παρασκήνια του έρωτα» (άνεμος εκδοτική), με λόγο απέριττο, μεστό και ενίοτε καυστικό, αποτυπώνει ολοζώντανα την εύθραυστη ανθρώπινη Ψυχή στην απεγνωσμένη προσπάθειά της να συναντήσει το προαιώνιο άλλο της μισό, τον Έρωτα.

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

Μικρές, αυτόνομες ιστορίες εμπνευσμένες από την ίδια τη ζωή μας, οι οποίες κρύβουν μέσα τους μεγάλες αιώνιες αλήθειες για την περίπλοκη ανθρώπινη φύση, για την αξία της φιλίας, για την αέναη αναζήτηση του έρωτα και της αγάπης, αλλά και για τα παρασκήνιά τους, τα οποία άλλοτε κρύβουν σατιρικά ευτράπελα στιγμιότυπα που προκαλούν το χαμόγελο κι άλλοτε σημαντικές επιπτώσεις στον ευάλωτο ανθρώπινο ψυχισμό που συγκινούν. Ένα βιβλίο που θα μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο την δυσάρεστη, αγχωτική και πρωτόγνωρη πραγματικότητα που βιώνουμε και θα μας ταξιδέψει στα μονοπάτια του έρωτα…

-Παρασκήνια του έρωτα… κ. Ανδρικοπούλου μπορείτε να μου περιγράψετε εν συντομία την υπόθεση του βιβλίου σας;

-Το βιβλίο μου δεν είναι τίποτε άλλο από ένα συνονθύλευμα αυτοτελών ιστοριών με ήρωες πραγματικούς, καθημερινούς χαρακτήρες. Είναι ιστορίες ανθρώπων που άκουσα και μου έκαναν εντύπωση και τις έκανα παραμύθι, είναι καθημερινές κουβέντες με φίλους, είναι ανησυχίες γυναικών για τους ρόλους τους και για τις αλλαγές στη ζωή τους. Είναι μικροί και μεγάλοι φόβοι, είναι ιστορίες ντυμένες όλες με μαύρο χιούμορ.

-Ο έρωτας αλλάζει, καταστρέφει, αναζωογονεί… Εντέλει θρέφει την ψυχή;  

–Ο έρωτας πάντα θρέφει τη ψυχή! Το σώμα γερνάει αλλά η ψυχή παραμένει παιδί. Για αυτό λένε πως οι έρωτες σε μεγαλύτερη ηλικία είναι και οι χειρότεροι…

-Οι παλιές γιαγιάδες πήγαν οπωσδήποτε στον παράδεισο;

–Θεωρώ ότι πολλές από τις παλιές γιαγιάδες αυτές που ξέραμε, αυτές που μας μεγάλωσαν, πήγαν στον παράδεισο σίγουρα. Ήταν αυτές που έβαζαν πρώτα την οικογένεια πάνω από όλα, τα εγγόνια, το σπιτικό φαγητό, τι θα πει ο κόσμος και ποιό είναι το σωστό ανάλογα με τα πιστεύω τους, ανάλογα με αυτά που τους είχαν μάθει. Είχαν ασπίδα το τρίπτυχο: πατρίδα, πίστη, οικογένεια. Δε ξέρω αν αυτές ήταν περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένες. Είχαν λιγότερους ρόλους και   πιο ξεκάθαρους όμως και γι’ αυτό νομίζω επειδή ακριβώς έκαναν πάντα το σωστό και γίνονταν θυσία για τους άλλους χωρίς να σκέφτονται τον εαυτό τους, πήγαν στον παράδεισο.

-Η ταυτότητα μας μεγαλώνοντας αλλάζει συνεχώς;

-Η ταυτότητά μας αλλάζει και οφείλει να αλλάζει καθώς αλλάζει ο κόσμος γύρω μας, καθώς μεγαλώνουμε, καθώς εξελισσόμαστε.

-Στην ευτυχία έχουμε λίγες ευκαιρίες;

-Ε, δεν έχουμε και πολλές… χαχαχα!  Το δύσκολο είναι να την δεις την ευκαιρία όταν έρχεται κατά πάνω σου και να την πιάσεις από τα μαλλιά! Να την πιάσεις, να την δαμάσεις και να την υποστηρίξεις με νύχια και με δόντια. Μπορεί μια ευκαιρία να είναι μασκαρεμένη. Να μη φαίνεται δηλαδή ότι αποτελεί ευκαιρία ζωής. Το δύσκολο είναι εκεί να την δεις θετικά και να την αξιοποιήσεις όπως έρχεται. Κατά τα άλλα, πραγματικά πιστεύω πως η ευτυχία είναι εσωτερική υπόθεση. Όταν τα έχεις βρεις με το μέσα σου, όταν μπορείς να κάτσεις με τον εαυτό σου χωρίς περισπασμούς τότε την έχεις κατακτήσει. Όταν σταματήσεις να γκρινιάζεις εσύ και εγώ για καθετί και δεις τη μαγεία, την ομορφιά τότε δε χρειάζεσαι ευκαιρίες αλλά είσαι μόνιμα ευτυχισμένος γιατί φοράς κάθε μέρα τους φακούς επαφής της ευτυχίας, που σου επιτρέπει να βλέπεις τα θετικά ακόμα και στις δύσκολες καταστάσεις και να μη χάνεις το κουράγιο σου. Η ηρωίδα της ιστορίας μου παρόλα αυτά  βρήκε την ευκαιρία όμως, την άρπαξε, ξαναερωτεύτηκε και ξανάφτιαξε τη ζωή της από την αρχή. Και για αυτό το λόγο επειδή ελίσσεται και είναι πάντα δυνατή της αξίζουν συγχαρητήρια.

–Οι γυναίκες δεν είμαστε ευχαριστημένες με τίποτα;

–Όχι όλες οι γυναίκες αλλά οι περισσότερες, ειδικά αυτές που συναναστρέφομαι εγώ δύσκολα μένουμε ευχαριστημένες. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα όπως βλέπετε. Ίσως μεγαλώσαμε με πολλές ταινίες και παραμύθια που τελείωναν με το «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Η χιονάτη και η σταχτοπούτα βρήκαν τον όμορφο πρίγκιπα αλλά, κανείς δε μας είπε, τι έγινε μετά και εμείς μεγαλώσαμε με την ψευδαίσθηση πως ήταν όλα τέλεια και μας ξενίζει όταν η δική μας ζωή δεν είναι ακριβώς όπως την περιμέναμε.  Η σημερινή γυναίκα έχει κάπως το ανικανοποίητο γιατί έτσι την έμαθαν. Πρέπει να ανταποκρίνεται άψογα σε χίλιους ρόλους και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, με αποτέλεσμα να κουράζεται, να απογοητεύεται και να μην ικανοποιείται ή ευχαριστιέται με τίποτα. Και αυτό πιστεύω πως χρειάζεται ώρες προσωπικής αυτοεξερεύνησης και δουλειάς με τον εαυτό για να μπορέσει η σύγχρονη γυναίκα να αποδεσμευτεί από τα βάρη και τις ενοχές που την κρατάνε κάτω.

-Οι λανθασμένες πεποιθήσεις διαστρεβλώνουν την αλήθεια που ζει ο καθένας;

-Όσο μεγαλώνω αυτό καταλαβαίνω. Ο καθένας έχει τις δικές του πεποιθήσεις και αλήθειες. Ανάλογα με αυτές βλέπουμε τις καταστάσεις που εξελίσσονται γύρω μας και δίνουμε νόημα σε αυτές.  Στο βιβλίο μου γράφω ό,τι δηλώσεις είσαι, ότι πεις στους άλλους αυτό θα δουν. Δύσκολα κάποιος θα σκάψει και πιο κάτω. Για αυτό πρέπει να είμαστε ευγενικοί με τους άλλους και να μην κρίνουμε εύκολα γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι πραγματικά συμβαίνει πιο μέσα…