Σε μια εποχή όπου η Παιδεία δοκιμάζεται όχι μόνο από θεσμικές ελλείψεις αλλά και από ελλείψεις εμπιστοσύνης, νιώθω την ανάγκη, ως εκπαιδευτικός και ως άνθρωπος, να τοποθετηθώ δημόσια για κάτι που απλώνεται σιωπηλά στις σχολικές αυλές: την αμφισβήτηση του έργου και του ήθους των δασκάλων μέσα από λόγια που εύκολα εκτοξεύονται και δύσκολα μαζεύονται.
Η σχέση μεταξύ μαθητή και παιδαγωγού βασίζεται σε δύο θεμέλια: τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη. Όταν αυτά διαρρηγνύονται όχι από τα παιδιά, μα από ενήλικες που βιάζονται να δουν εχθρούς εκεί που υπάρχουν οδηγοί – τότε δεν πλήττεται το πρόσωπο του δασκάλου, πλήττεται το ίδιο το νόημα της εκπαίδευσης.
Δεν είναι λίγες οι φορές που πίσω από την ευθύνη, το ενδιαφέρον ή την υπερευαισθησία κρύβεται ο φόβος. Και όπως έγραψε ο Βίλχελμ Ράιχ: «Ο φόβος σου γεννά το μίσος, και η άγνοιά σου γεννά τη βία. Δεν βλέπεις ότι χτυπάς ό,τι δεν καταλαβαίνεις;»
Ο εκπαιδευτικός προσφέρει στα παιδιά εργαλεία – όχι μόνο για το σώμα τους αλλά και για το χαρακτήρα τους. Δεν αρκεί να τα «προστατεύουμε» οφείλουμε και να τα διαπλάθουμε. Με αλήθεια, με αυστηρότητα όταν χρειάζεται, με κατανόηση πάντα.
Για αυτό και προτρέπω όλους όσοι νοιάζονται πραγματικά για τα παιδιά – είτε είναι γονείς, είτε εκπαιδευτικοί, είτε μέλη της κοινότητας – να συζητούν πριν να επιτίθενται, να ερευνούν πριν να υποθέτουν, να ακούνε πριν να μιλούν. Γιατί η παιδεία δε χτίζεται με υποψίες. Χτίζεται με συνεργασία.
«Είσαι καλύτερος απ’ όσο νομίζεις Ανθρωπάκο. Μα πρώτα πρέπει να μάθεις να βλέπεις καθαρά». (Βίλχελμ Ράιχ: «Άκου, ανθρωπάκο»).
Άγγελος Καλλαντζής
Εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων
