-Μαμά, μαμά ξύπνα τους όλους, άρχισε ο πόλεμος! -Μόλις έπεσαν οι πρώτες βόμβες, -πρέπει να μαζέψουμε ό, τι μπορέσουμε και να φύγουμε! Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου η μεγαλύτερη κόρη, που μένει στο Ανατολικό Χάρκοβο ουρλιάζει και μαζί με το μωρό δημιουργούν την πιο ανατριχιαστική ανθρώπινη συμφωνία του Φόβου.
Η Julia κλείνει το τηλέφωνο, πάει στο δωμάτιο των μικρών κοριτσιών, που σαν αγγελούδια είναι παραδομένα στην αγκαλιά του Μορφέα, μήπως και τα ξύπνησαν οι φωνές και επιστρέφει στην κρεβατοκάμαρα, όπου ο αγαπημένος της σύζυγος κοιμάται γαλήνια μετά τον κάματο της ημέρας στην τεράστια σπηλιά που εργάζεται ως ερευνητής σπηλαιολόγος. Σε μία ώρα πρέπει να ξυπνήσει για να ξαναπάει. Η Julia κάθεται αποκαμωμένη στην άκρη του κρεβατιού. Να τους ξυπνήσει όλους ή όχι;
Μερικές φορές η μεγαλύτερη κόρη της υπερβάλλει ή όχι; Αφού ξύπνησε, αποφασίζει να βάλει καφέ και να περιμένει.
Το επόμενο μισάωρο είναι της Κολάσεως: Σειρήνες ουρλιάζουν, ένας κρότος προς το κέντρο της πόλης, κάπου τετρακόσια μέτρα μακριά από το σπίτι, τα τηλέφωνα κινητά και σταθερό αλαλάζουν. Ο σύζυγος σηκώνεται αλαφιασμένος, οι μικρές απορούν. Η ίδια αναρωτιέται: –Μα γιατί να γίνει τώρα πόλεμος; -Μήπως είναι φάρσα;
Η Julia, καθηγήτρια Τέχνης στο Εθνικό πανεπιστήμιο του Χαρκόβου, με έξι γλώσσες (καλά ελληνικά) στο ενεργητικό της και πέντε παιδιά νιώθει να παγιδεύεται.-Τι να πάρουν μαζί τους, πού να πάνε;
Τα τρία μεγαλύτερα παιδιά της, ένας γιος και δύο κόρες, παντρεμένα βρίσκονται με τις οικογένειές τους σε διαφορετικά σημεία της χώρας. Πρέπει να τους δει, πριν φύγει για το πουθενά, για να σώσει τις δυο μικρές της. Είναι αδύνατο, ο μεγάλος της γιος και οι δύο γαμπροί της πρέπει να καταταγούν στον Ουκρανικό στρατό, για να αντιμετωπίσουν τον εισβολέα. Οι γυναίκες τους είναι μαζί τους, δεν τους αφήνουν… Ο άνδρας της; Δεν θέλει να το σκέφτεται τώρα.
To Yeti γεμίζει, ευτυχώς υπάρχει και η σχάρα του ουρανού. Οι μικρές είναι σιωπηλές, αρκεί που είναι μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά! Το τελευταίο αντίο στο τηλέφωνο με τις κόρες και τον γιο σκίζει τα σωθικά της Julia, τίποτα όμως δεν φαίνεται στο πάντα πρόσχαρο πρόσωπό της, καταπίνει τον μεγάλο λυγμό και μπαίνει στη θέση του συνοδηγού. Ο Νικολά οδηγεί ανέκφραστος ρίχνοντάς της μια ματιά, που η ίδια δεν συνειδητοποιεί ακόμα τη σημασία της… της πιάνει το χέρι μεταδίδοντάς της τη σιγουριά του πατέρα και συζύγου ταυτόχρονα. Από τον καθρέπτη προλαβαίνει να δει τις δύο μικρές, που ήδη χαλάρωσαν και κοιμούνται στο πίσω κάθισμα…
Μετά από δύο μέρες με πολλές στάσεις σε ένα απέραντο κομβόι φτάνουν στο Chernivtsi Oblast, μισή ώρα από τα σύνορα με τη Ρουμανία. Δέκα χιλιάδες αυτοκίνητα περιμένουν να μπουν στη φίλια χώρα. Ο Νικολά κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και μαζί του η Julia. Την κοιτάζει και της παραδίδει τα κλειδιά. Η Julia τότε μόνο συνειδητοποιεί ότι ο Νικολά πρέπει να επιστρέψει και να καταταγεί στο στρατό, όπως είναι η διαταγή.-Μα σαράντα εννέα ετών;- Μέχρι τα εξήντα γλυκιά μου, για έναν ελεύθερο ουρανό! Την αγκαλιάζει, την φιλάει, αγκαλιάζει τις κόρες του και φεύγει με τα πόδια …
Η Julia θα οδηγήσει για δέκα ημέρες, δεν είχε οδηγήσει ποτέ ξανά, παρά μόνο για να πάρει το δίπλωμα. Δυο χεράκια ήταν πάντα ακουμπισμένα στους ώμους της δίνοντάς της κουράγιο, που ποτέ δεν το έχασε. Οι Ρουμάνοι τους συμπεριφέρθηκαν με στοργή, οι Βούλγαροι; -Άστο καλύτερα!
Επιτέλους έφτασε στη Θεσσαλονίκη στις 5 Μαρτίου, όπου έμεινε δύο ημέρες για να κανονίσει τα έγγραφα και να κατευθυνθεί στην Καλαμπάκα στην σκέπη των Μετεώρων. Εκεί θα φιλοξενηθεί από τον νονό του γιου της, που τον πάντρεψε τον περασμένο Σεπτέμβριο χριστιανικά και κατανυκτικά, τότε που όλα ήταν ειρηνικά και η πορεία της γενναίας Ουκρανίας κατευθυνόταν προς τα Δυτικά, προς τη Λογική και τη Δημοκρατία…
Τη δεύτερη μέρα στην άκρη του Θερμαϊκού ένα ρώσικο λευκό Samoyed βολτάρει με δύο κυρίες με γούνες. –Αχ τι υπέροχος σκύλος αναφωνούν οι δύο μικρές στα ρώσικα, -μπορούμε να το χαϊδέψουμε; -Βεβαίως, λέει η κυρία με τη μία γούνα, και μιλήστε του στα ρώσικα καταλαβαίνει απόλυτα!- Όταν η μία μικρή κάτι είπε στη μητέρα της στα Ουκρανικά, η δεύτερη γούνα από τη Σιάτιστα τσίριξε: -Ουκρανοί είστε; -Εσείς φταίτε για όλα! -Σκοτώσατε και βιάσατε Ρώσους, γι’ αυτό τα τραβάτε όλα τώρα!! Η Julia πήρε όπως – όπως τις κόρες της, μακριά από τη μοχθηρότητα.
Την Τετάρτη το απόγευμα βρέθηκαν στη θαλπωρή και την αγάπη του κυρίου Γιάννη του κουμπάρου και νονού του παιδιού της υπό τη σκέπη του Ιερού Βράχου, που φιλοξενεί και θα φιλοξενήσει χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές ζητώντας την ευλογία του πραγματικού κυρίου της Αγάπης, αυτού που θυσιάστηκε, χωρίς να θυσιάσει…
Κάθε πρωί η Julia επί έναν μήνα ζωγραφίζει και ράβει τα έργα της με υπομονή, ανεξάντλητη, δεξιότητα, που δεν την εγκατέλειψε, αναδιφώντας στο ανέφελο, στα πλούσια συναισθήματά της και βρίσκει το κουράγιο τα απογεύματα να συνεχίζει διαδικτυακά τα μαθήματά της με φοιτητές από όλην την Ευρώπη.
Για μια εβδομάδα θα εκθέσει τα έργα της στο Δίδυμο Οθωμανικό Λουτρό υπό την αιγίδα του Δήμου Τρικκαίων και της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, η οποία κάλεσε όλους τους μαθητές δημοτικών να ζωγραφίσουν για την Ειρήνη και την Ουκρανία. Εκεί με φυσικό χαμόγελο, τιτάνια δύναμη εσωτερική εξηγεί στους επισκέπτες Τρικαλινούς την υφή των έργων της.
Για την αντιγραφή της ζωής
Αδάμος Βασίλειος
Υ.Γ: Η Dr. Julia Matveyeva φιλοξενείται στην Καλαμπάκα με τις δύο μικρότερες κόρες της. Ζητείστε την ευλογία της Μεγάλης Εβδομάδας γι’ αυτήν και την Ουκρανία και αποστείλετε ένα μήνυμα αγάπης, ενθάρρυνσης αλλά και πληροφορίες για εργασία ανάλογη των προσόντων της εδώ: matveyvajulia.art, [email protected], @matveyevajulia.art ή στο τηλ: 0038(050)751-51-90 και στο ελληνικό τηλέφωνο: 6988373567.
