Την Κυριακή του Θωμά το πρόγραμμα του συλλόγου, μας πήγε στο Νομό Ευρυτανίας, λίγο πιο πάνω από το χωριό Τυμφρηστός, με σκοπό να ανέβουμε στην κορυφή Βελούχι στα 2315 μ. υψόμετρο.
Αφήνοντας τα αυτοκίνητα λίγο πιο κάτω από το αλπικό τοπίο σε υψόμετρο 1400 μ, βγήκαμε αριστερά από τον δρόμο για να ακολουθήσουμε το μονοπάτι που θα μας έβγαζε στην κορυφή. Το βουνό Τυμφρηστός ή Βελούχι, είναι γνωστό από τα αρχαία χρόνια και περιβάλλεται από διάφορους μύθους. Σε μια εκδοχή, το όνομά του προέρχεται από τη λέξη τέφρα, καθώς το χώμα του σε πολλά σημεία θυμίζει στάχτη. Και όντως, όσο ανεβαίνει κανείς προς τα πάνω και δει τους γκρεμούς του και τα πετρώματά του, βλέπει πως αυτή η θεωρία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το Βελούχι, ώς όνομα, πιθανόν να είναι σλαβικής προέλευσης και η σημασία του είναι “λευκό βουνό”. Και οι δύο ονομασίες τους, ωστόσο έχουν ενδιαφέρον για όποιον τις πρωτοδιαβάσει. Από εδώ πηγάζουν και οι ποταμοί Σπερχειός και Καρπενησιώτης, εξίσου γνωστοί και σημαντικοί στην πολύπαθη ιστορία της Ελλάδας, ιδίως κατά την επανάσταση του 1821.
Τον Μάιο πετύχαμε το βουνό καταπράσινο με διάφορα βότανα, λουλούδια κι άγρια χόρτα, να βρίσκονται γύρω μας. Όσο φτάναμε σε μεγαλύτερο υψόμετρο, άρχισαν να διακρίνονται όλο και περισσότερες κορυφές. Κάνοντας μια υψομετρική διαφορά στα 800 μέτρα με σχετικά ήπια κλίση, περιτριγυρίσαμε το βουνό από την βορειοανατολική πλευρά κι αριστερά μας βλέπαμε τους γκρεμούς που σχηματίζονται στις πλαγιές του Βελουχίου. Φτάνοντας στα 2315 μέτρα, λίγο πιο μπροστά από το τριγωνομετρικό, υπήρχε ένα επιβλητικό χάος ενός απότομου και βραχώδους γκρεμού, όπου μία κάμερα κινητού ή φωτογραφικής μηχανής, δεν μπορεί να αναδείξει την πραγματική ομορφιά του.
Ένα ελαφρύ αεράκι ψύχραινε την θερμοκρασία και μερικά σύννεφα μας προϊδέαζαν για ψιλόβροχο. Ωστόσο, η θέα δεν έπαυε να φτάνει σε μακρινά βουνά κι έτσι κάτσαμε για να απολαύσουμε το κολατσιό μας και να ξεχωρίσουμε μερικές κορυφές. Κοντά μας, φαινόταν η Καλιακούδα και η Χελιδώνα, ενώ στο βάθος διακρίνονταν και τα βουνά της Πελοποννήσου. Από την άλλη πλευρά, φυσικά, βλέπαμε τα Ευρυτανικά και τα Καρδιτσιώτικα Άγραφα, που μας θύμιζαν που ξεκινήσαμε και πόσο μακριά φτάσαμε.
Αφού βγάλαμε την αναμνηστική φωτογραφία ως σύλλογος, ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής. Κατευθυνθήκαμε για λίγο από την αντίθετη πλευρά από την οποία ανεβήκαμε, ακολουθώντας την κορυφογραμμή. Αποφασίσαμε να γλιτώσουμε χρόνο κατεβαίνοντας μια μεγάλη ορθοπλαγιά, στην οποία φαινόταν πως κάποτε υπήρχαν στάνες και βοσκοτόπια. Κάπου στο βάθος, ένα ζαρκάδι μας παρατηρούσε για λίγη ώρα, ώσπου με πέντε άλματα εξαφανίστηκε από το τοπίο μας. Ανάμεσα από τους βράχους ξεπήδησε και μία πέρδικα και πέταξε γρήγορα να βρει άλλη κρυψώνα. Στο δρόμο μας πετύχαμε και μια μικρή έκταση με νάνες ή αλλιώς άγριο σπανάκι. Ένα λαχανικό νόστιμο, με πολλές θρεπτικές ιδιότητες για τον οργανισμό του ανθρώπου.
Κι όσο φτάναμε στον δρόμο, όπου είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα, τόσο διασκορπιστήκαμε καθώς το σχετικά γυμνό τοπίο διευκόλυνε την κατάβασή μας. Βγήκαμε όλοι στο ίδιο σημείο κι έτσι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με οδοιπορικά μέσα πλέον.
ΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ
Περισσότερες πληροφορίες για τις δραστηριότητες του συλλόγου στα γραφεία μας – Μπότσαρη 2, 2ος όροφος (δίπλα στον ΟΤΕ) κάθε Παρασκευή 9-10 μ.μ. στην ιστοσελίδα μας trikalasport.gr, καθώς και στη σελίδα μας στο Facebook.
