Ο σταθμός των Τρικάλων σήμερα δεν είναι τόπος αναμονής. Δεν έχει τρένα. Έχει φωνές. Έχει οργή. Έχει μνήμη.
Νέοι ανεβασμένοι στις σκάλες, γέφυρες γεμάτες κόσμο, πανό που κρέμονται σαν πληγές στην πρόσοψη των εγκαταλειμμένων κτιρίων. Σκαρφαλωμένοι στις γέφυρες, καθισμένοι στις σκάλες, απλωμένοι στις αποβάθρες, οι νέοι γίνονται το ίδιο το σκηνικό της διαμαρτυρίας. Το τσιμέντο είναι γκρι, οι ράγες σκουριασμένες, οι τοίχοι γεμάτοι γκράφιτι που κραυγάζουν όσα δεν θέλει να ακούσει κανείς.
Ο καπνός από τα καπνογόνα ανακατεύεται με τον ήλιο, δημιουργώντας μια σκηνή που μοιάζει με εικόνα από μια επανάσταση που μόλις ξεκινά.
«Αυτή η γενιά δεν θα συγχωρέσει», γράφει ένα από τα πανό.
Δεν είναι σύνθημα, είναι διαπίστωση.
Η γενιά που βρίσκεται εδώ δεν είναι η γενιά της αδιαφορίας. Είναι η γενιά που μεγάλωσε με ανασφάλεια, με τραγωδίες που επαναλαμβάνονται, με τις ίδιες υποσχέσεις που πάντα διαψεύδονται.
Κάποτε, αυτός ο σταθμός ήταν ένας κόμβος ταξιδιών. Σήμερα, έγινε σύμβολο διαμαρτυρίας. Οι ράγες που θα έπρεπε να οδηγούν στο μέλλον, τώρα δείχνουν μόνο την ακινησία, την εγκατάλειψη, την αδιαφορία.
Αυτή η γενιά δεν ζει σε αυταπάτες. Μεγάλωσε μέσα σε κρίσεις, έμαθε να μην περιμένει τίποτα από κανέναν. Τώρα, διεκδικεί αυτό που της ανήκει: τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια, το μέλλον της.
Ο καπνός από τα καπνογόνα σκεπάζει στιγμιαία τις ράγες, αλλά όχι την αλήθεια.
Κάποτε, εδώ ήταν ένας σταθμός, σημείο εκκίνησης και άφιξης. Σήμερα, είναι το σύμβολο μιας χώρας που σταμάτησε στη μέση της διαδρομής, παρατημένη όπως τα βαγόνια που στέκουν στο πλάι.
Αλλά αυτοί οι νέοι δεν περιμένουν άλλο.
Δεν στέκονται στις αποβάθρες με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Γίνονται οι ίδιοι η αλλαγή. Σκαρφαλώνουν στις γέφυρες, ανεβαίνουν πάνω από τις γραμμές, γεμίζουν τον χώρο με τις φωνές τους.
Δεν θέλουν άλλες κούφιες συγγνώμες.
Δεν θα επιτρέψουν να ξεχαστούν όσοι χάθηκαν.
