Ο Κώστας Κρομμύδας, με το μυθιστόρημά του Δούρειος Ίππος, κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το βραβείο του κοινού για το καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα.
Ο Κώστας Κρομμύδας, με το μυθιστόρημά του Δούρειος Ίππος, κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το βραβείο του κοινού για το καλύτερο ελληνικό μυθιστόρημα.
Έναν χρόνο μετά τη βράβευσή του για το βιβλίο του Ακάκιε, ο Κώστας Κρομμύδας βραβεύεται για το βιβλίο Δούρειος Ίππος, ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα γεμάτο μυστήριο, ανατροπές και ένταση.
Το 2023 ο συγγραφέας κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω, το οποίο έχει αγαπηθεί εξίσου από τους αναγνώστες, έχοντας λάβει πολλές θετικές κριτικές.
Από το Αιγαίο που μοιάζει με ένα καζάνι που βράζει, με την Ελλάδα και την Τουρκία να παίζουν το πιο ριψοκίνδυνο παιχνίδι εξουσίας ως τώρα στον Δούρειο Ίππο, ο Κώστας Κρομμύδας μας μεταφέρει με το νέο του μυθιστόρημα σε μια διαφορετική εποχή, στη δεκαετία του 1960. Μιλάει για τις γυναίκες, τις ρεμπέτισσες, τη δύναμη που έχουν για να ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν, ειδικά σε μια εποχή που αυτό θα ήταν ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω
Ήμουν απλώς ένα μωρό που κάποιος εγκατέλειψε στα σκαλιά ενός ιδρύματος, όπως και τόσα άλλα.
Οι γυναίκες που με ανέθρεψαν έλεγαν πάντα ότι πρώτα τραγούδησα και μετά μίλησα. Ίσως γιατί μέσα από τις νότες μαλάκωνε κάπως η σκληρότητα του κόσμου, την οποία δυστυχώς γνώρισα από νωρίς.
Κόντρα όμως σε κανόνες και εμπόδια, εγώ συνέχισα να τραγουδώ, να ονειρεύομαι και να γελάω. Mέχρι τη στιγμή που μου τα πήραν όλα καταδικάζοντάς με σε θανατερή σιωπή.
Ίσως επειδή ήμουν γυναίκα.
Ίσως επειδή δεν θέλησα να υποτάξω την ψυχή μου σε άγραφους νόμους.
Μεγαλώνοντας, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έκλαψα, γονάτισα, αλλά στο τέλος κατάφερα να κοιτάξω τη ζωή από τη μεριά που επέλεξα εγώ και όχι οι άλλοι.
Στάθηκα όρθια και πάλεψα για όσα με έκαναν να χαμογελώ. Έδωσα μάχη για να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο.
Και τελικά κατάλαβα πως η πραγματική αγάπη δεν σε φυλακίζει, αλλά σε κρατά ελεύθερη μέσα στην αγκαλιά της.
Με λένε Μενεξιά και το όνομά μου το πήρα από το χρώμα των ματιών μου.
Ποίηση τι θα πει δεν ξέρω να ορίσω.
Μα την έχω «δει» και την έχω «βιώσει» ακόμα και στα πιο σκοτεινά μου.
Μια παρατήρηση είναι. Αφουγκράστηκα τη στιγμή και το παρόν εκείνο, τότε, μιας εποχής, μιας περιόδου.
Μπορεί όμως και όχι. Μπορεί και της ζωής μου όλης.
Γιατί κύματα που σκάνε μπορεί και να ξανάρθουν.
Τώρα όμως ξέρω… το μολύβι μου κρατώ για να τα «ζωγραφίσω».
Τολμώ. Τολμήστε το κι εσείς.
Η ψυχή θα σας εκπλήξει.
Όταν τη χτυπούν τα κύματα, ξέρει εκείνη από ποίηση.
Ανίκητη
Ο εσωτερικός μου αέρας χτυπά σε τείχη πέτρινα.
Ανίκητη η κόλαση.
Ολόκληρος ο παιδικός αγγελικός στρατός μου δεν μπορεί να δαμάσει την πύρινη λαίλαπα.
Άρπαξαν φωτιά και τα φτερά μας.
