Όταν οι εργάτες στο Σικάγο το Μάη του 1886, εξεγέρθηκαν, απαιτώντας οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ψυχαγωγία και οκτώ ώρες ξεκούραση, διεκδικούσαν αυτό που τότε έμοιαζε ουτοπία. Η εργατική τάξη, μέσα από τέτοιους οριακούς αγώνες κατάφερε ιστορικά να κερδίσει αυτό που της ανήκει, συγκρουόμενη με το ανθρωποβόρο κεφάλαιο και την εργοδοτική δεσποτεία. Το οκτάωρο, οι ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, ο αξιοπρεπής μισθός, η σταθερή εργασία, η κοινωνική ασφάλιση, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και η συλλογική διαπραγμάτευση, είναι νίκες του εργατικού κινήματος που επιτεύχθηκαν μονάχα μέσα από τη συλλογική δράση και την οργάνωση του κόσμου της εργασίας.
Σήμερα, σε ένα κόσμο που οι δυνάμεις της εργασίας στοχοποιούνται για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση του, οι στοιχειώδεις εργατικές κατακτήσεις, όπως αυτές συμπυκνώθηκαν στα αιτήματα του Σικάγο, βρίσκονται ξανά υπό διεκδίκηση.
Η εικόνα της Ε.Ε. των 26 εκατομμυρίων άνεργων, της επισφάλειας, της μαύρης εργασίας και της διάλυσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, είναι η εικόνα που το κεφάλαιο θέλει να επιβάλλει στις κοινωνίες για την αναπαραγωγή τους. Αυτή η εικόνα δεν μας χωράει. Δεν χωράει μια ολόκληρη γενιά που μεγαλώνοντας μέσα στις αυταπάτες τις «ανάπτυξης» και της ταξικής συμφιλίωσης, κατέληξε είτε να χάνεται στο φαύλο κύκλο της πολυαπασχόλησης, της επισφάλειας και της ανεργίας, είτε να μεταναστεύει.
Στην Ελλάδα του 2015, τα συμφέροντα της εργασίας που τσάκισε η πολιτική των μνημονίων, είναι καιρός να επανέλθουν στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων. Είναι καιρός, ο κόσμος της εργασίας να αποφασίσει να συγκρουστεί με τις γραφειοκρατικές ηγεσίες του εργατικού κινήματος που το έχουν καταστήσει αδρανές και ανυπόληπτο. Είναι καιρός, οι ζωντανές δυνάμεις της εργασίας, οι «αόρατοι» στα συνδικάτα, οι νέοι και οι νέες, ο κόσμος της επισφάλειας και οι μετανάστες εργάτες, να βρουν χώρο και να πρωτοστατήσουν στον αγώνα σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς. Είναι καιρός, να σταματήσει η διάσπαση του εργατικού κινήματος, για την οποία έχουν την απόλυτη ευθύνη τόσο οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες από το χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όσο και η σεχταριστική και αυτοαναφορική γραμμή του ΚΚΕ.
Σήμερα, στη χώρα που η Αριστερά αναλαμβάνει από τη θέση της κυβέρνησης να υπερασπιστεί ξανά τις δυνάμεις της εργασίας, χρειάζεται ο συντονισμένος αγώνας των εργαζομένων και της νεολαίας, που θα επιβάλλουν ριζοσπαστικές τομές υπέρ της εργασίας και ενάντια στον ελληνικό καπιταλισμό που στα χρόνια της κρίσης, έκανε χρυσές δουλειές.
Ο αγώνας αυτός δεν φέρει μαζί του μονάχα τη μνήμη αυτών που έπεσαν στο μακρινό Σικάγο. Φέρει μαζί του τη μνήμη του Καλλέργη, των πεσόντων του ηρωικού Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη, των κομμουνιστών που εκτελέσθηκαν την Πρωτομαγιά του ’44 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Η ιστορική μνήμη του εργατικού κινήματος είναι ο οδηγός για τις νίκες στο παρόν και το μέλλον.
