Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.
Οι φυλακές δεν είναι τα καλύτερα μέρη του κόσμου. Μια έκθεση που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2016 έκανε λόγο για «ένα τοξικό μείγμα βίας, θανάτου και ανθρώπινης μιζέριας», το οποίο έχει οδηγήσει σε μεγάλους αριθμούς αυτοκτονιών, με έναν στους 840 κρατούμενους να αφαιρούν την ίδια τους τη ζωή, σε ό,τι αφορά ειδικά τα σωφρονιστικά ιδρύματα της Βρετανίας. Το 10% των αυτοκτονιών συμβαίνει μέσα στις πρώτες τρεις μέρες εγκλεισμού, με τη Διεύθυνση Επιθεώρηση Φυλακών να αναγνωρίζει ότι η πρώτη μέρα εγκλεισμού μπορεί να επηρεάσει σφοδρά την πιθανότητα αυτοκτονίας ή αυτοτραυματισμού.
«Καλώς όρισες στη φυλακή, φίλε. Δεν είναι ξενοδοχείο εδώ».
Θέλησα να μάθω ακριβώς τι κάνει τις πρώτες εκείνες 24 ώρες τόσο δύσκολες, οπότε ζήτησα από τέσσερα άτομα που «φιλοξενήθηκαν» από το σωφρονιστικό σύστημα της Μεγάλη Βρετανίας να μου εξηγήσουν με τον δικό τους τρόπο. Μίλησα με τους πρώην Λονδρέζους γκάνγκστερ Τζέισον Κουκ και Πολ Μέρντοκ, τον Ρον Μπάτλερ που φυλακίστηκε για φοροδιαφυγή και την Τέρι Ντάνιελς, η οποία φυλακίστηκε όταν κατηγορήθηκε λανθασμένα για τρομοκρατικές ενέργειες.
Τζέισον Κουκ
H ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΤΖΕΣΙΟΝ ΚΟΥΚ
Την πρώτη φορά που πήγα φυλακή ήταν επειδή με έπιασαν με 28 γραμμάρια χόρτου. Οι φύλακες δεν μου προσέφεραν βοήθεια ή συμβουλές, απλώς μου φώναζαν διαταγές και έκλεισαν την πόρτα του κελιού μου. Με έβαλαν σε ένα κελί που είχε ένα πολύ βρώμικο στρώμα, μια βουλωμένη τουαλέτα και ένα πράσινο κάλλυμα που κάποιος είχε σκίσει λωρίδες του για να φτιάξει «γραμμές» – δένεις τη λωρίδα σε ένα αντικείμενο και το κουνάς σαν εκκρεμές έξω από τα κάγκελα, για να το περάσεις σε ένα διπλανό κελί. Δεν είχα μαξιλάρια, δεν υπήρχε θέρμανση και στο πάτωμα του κελιού έβλεπες παντού κατσαρίδες. Χτύπησα το κουδούνι στην πόρτα του κελιού μου, θέλοντας να ζητήσω τη βοήθεια ενός φύλακα για τη βουλωμένη μου τουαλέτα, αλλά μου είπαν «μην χτυπάς το γαμημένο το κουδούνι, εκτός και αν είναι ανάγκη». Του είπα πως ήταν ανάγκη, μιας και δεν είχα μαξιλάρι και η τουαλέτα μου ήταν βουλωμένη. «Καλώς όρισες στη φυλακή, φίλε. Δεν είναι ξενοδοχείο εδώ. Αν χτυπήσεις ξανά το κουδούνι χωρίς λόγο, θα καταλήξεις στην απομόνωση», ήταν η απάντησή του. Το πιο δύσκολο πράγμα που πρέπει να αντιμετωπίσεις, είναι οι τόσες ώρες στο κελί. Μου πήρε τέσσερις μήνες να το συνηθίσω. Στην αρχή νόμιζα ότι θα με τρέλαινε αυτό. Το να ακούς όλον τον κόσμο να φωνάζει μέσα από τα κάγκελα των κελιών του, είναι και αυτό πολύ άσχημο.
Πολ Μέρντοκ
Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛ ΜΕΡΝΤΟΚ
Την πρώτη φορά που πήγα σε φυλακή ενηλίκων, ήταν για διακεκριμένη κλοπή με πρόθεση πρόκλησης βαριάς σωματικής βλάβης. Είχα πάει σε αναμορφωτήρια ως έφηβος, οπότε δεν ανησύχησα όσο είχα ανησυχήσει την πρώτη μέρα μου εκεί, αλλά, έστω και έτσι, δεν μου κάθισε καθόλου καλά το ότι έπρεπε να πηγαίνω τουαλέτα σε έναν κουβά, τον οποίο έπρεπε να αδειάζω κάθε μέρα. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Ήξερα μερικούς από τους κρατούμενους στην πτέρυγα, το οποίο ήταν καλό, επειδή ένας κρατούμενος που δεν ξέρει κανέναν είναι πιο πιθανό να γίνει στόχος επίθεσης. Σχεδόν αμέσως, οι άλλοι κρατούμενοι μου έκαναν πολλές ερωτήσεις για το γιατί ήμουν φυλακή. Φοβήθηκα λίγο που είχα γύρω μου τόσους δολοφόνους και άτομα που είχαν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα, αλλά φόρεσα την καλύτερη μάσκα αυτοπεποίθησης που είχα, επειδή δεν πρέπει να δείχνεις αδυναμία στη φυλακή.
Το πρώτο μου γεύμα στη στενή ήταν χλιαρό και οι μερίδες πολύ μικρές. Θυμάμαι έναν σβολιασμένο πούρε με κάτι μαύρα κομματάκια μέσα – ήταν όπως ακριβώς φαντάζεται κανείς το φαγητό της φυλακής. Αν τα βάλω όλα κάτω, μπορώ να σου πω πως αυτή η πρώτη μέρα ήταν δύσκολη, αλλά θα ήταν ακόμα πιο δύσκολη, αν δεν γνώριζα κανέναν.
Ρομπ Μπάτλερ
Όταν έφτασα στη φυλακή, ήταν ακριβώς όπως την περίμενα – φαινόταν ένα σκληρό και τρομακτικό μέρος. Όσο περίεργο και αν ακούγεται όμως, περίμενα κάπως ανυπόμονα την έναρξη της ποινής μου: είχε περάσει πολύς καιρός από τη σύλληψη μέχρι τη φυλάκισή μου και ήθελα να αρχίσω να εκτίω την ποινή, για να τελειώνω. Αυτό σημαίνει πως δεν είδα την πρώτη μου μέρα εκεί τόσο άσχημα όσο τη βλέπουν οι περισσότεροι.
Οι φρουροί ήταν πολύ αυστηροί. Μας είπαν γρήγορα τους κανόνες, αλλά δεν ξόδεψαν πολύ χρόνο για να σιγουρευτούν ότι καταλάβαμε τι είναι τι. Αποκάλεσα τον έναν «φίλε» και μου είπε, «μη μας λες έτσι, δεν είμαστε φίλοι σου». Είμαι από το Λίβερπουλ και είναι μέρος της διαλέκτου μας να αποκαλούμε όλον τον κόσμο «mate» (φίλε), οπότε μου ήταν δύσκολο να το κόψω.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook
Σύντομα, βρήκα διάφορα άτομα που ήξερα από έξω, το οποίο έκανε κάπως πιο εύκολη τη φάση. Δέχτηκα πολλές ερωτήσεις από άλλους κρατούμενους για το έγκλημά μου και το γεγονός ότι ήμουν μέσα για φοροδιαφυγή φάνηκε να λειτουργεί υπέρ μου. Δεν ήταν κάποιο κακό έγκλημα σε σχέση με κάτι άλλους, οπότε κανείς δεν με στοχοποίησε. Βασικά, υπήρχαν πολλοί καλοί άνθρωποι εκεί μέσα που απλά είχαν κάνει κάποια λάθη, οπότε συνήθισα την κατάσταση γρήγορα.
Τέρι Ντάνιελς
Η ΤΕΡΙ ΣΤΗ ΒΟΡΕΙΟ ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ (Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ)
Την πρώτη φορά που φυλακίστηκα στο Ηνωμένο Βασίλειο, έγινε το εξής: Έδωσα το κλειδί του σπιτιού μου στη Βόρειο Ιρλανδία σε κάποιον που θα πρόσεχε το σπίτι, όσο εγώ θα επισκεπτόμουν την οικογένειά μου. Χωρίς να το ξέρω, χρησιμοποίησε το σπίτι μου για να κρύψει μια βόμβα και ένα όπλο. Με είχαν συλλάβει και στο παρελθόν, στην Ισπανία, όπου είχα και πάλι κατηγορηθεί για ένα έγκλημα που δεν έκανα. Αν και τελικά αθωώθηκα, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν με λες και τον πιο τυχερό άνθρωπο στον κόσμο. Φοβήθηκα περισσότερο την πρώτη μου μέρα στη φυλακή στη Βόρειο Ιρλανδία, παρά την πρώτη μου μέρα στην ισπανική φυλακή – ήταν πιο τρομακτική. Προτού με βάλουν στο κελί μου, οι φύλακες μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα που είχα, τα οποία είχαν πάνω τους σύμβολα που θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε σεχταρισμό. Αυτά λοιπόν σήμαινε ότι μου πήραν ότι ρούχα είχα που ήταν μπλε, μιας και το μπλε είναι ένα χρώμα που παραπέμπει στους προτεστάντες. Αυτό όμως μου άφησε ελάχιστα πράγματα, μιας και τα περισσότερα ρούχα μου είναι μπλε. Όταν μπήκα στην πτέρυγα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η μόνη προτεστάντισσα. Επιπλέον, είμαι και αγγλίδα, πράγμα δύσκολο σε μια φυλακή γεμάτη καθολικές από τη Βόρεια Ιρλανδία που μισούν τους Άγγλους. Το βρήκα δύσκολο να καταλάβω τις βαριές προφορές από το Μπέλφαστ και μπερδευόμουν από την αργκό που χρησιμοποιούσαν οι κρατούμενες και οι φύλακες. Κάποιες κρατούμενες είχαν διαπράξει φοβερά εγκλήματα, όπως για παράδειγμα μια κοπέλα που είχε αποκεφαλίσει έναν τύπο. Γενικά, η πρώτη μου μέρα εκεί ήταν απόλυτα τρομακτική. Ο Τζέισον, ο Πολ και ο Ρομπ έχουν αναμορφωθεί πλήρως πλέον. Ο Τζέισον έχει γράψει ένα βιβλίο για τα χρόνια του ως εγκληματίας, ο Πολ εργάζεται για το Directions Project , ενώ η Τέρι έχει κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για την εμπειρία της στις φυλακές.
Περισσότερα από το VICE
