Όπως είναι διαμορφωμένο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τα παιδιά σε ηλικία των 16 ετών καλούνται να αποφασίσουν ποιο επιστημονικό πεδίο θέλουν να ακολουθήσουν και κατ’ επέκταση τι θέλουν σπουδάσουν. Όμως, το ποσοστό των εφήβων που είναι αποφασισμένοι για το τι “θα κάνουν στη ζωή τους” είναι πολύ μικρό. Οι περισσότεροι είναι αποπροσανατολισμένοι, μπερδεμένοι και δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά τους.
Θα κάνω τη σωστή επιλογή;”, “Και αν πάω σε μια σχολή που δεν μ’ αρέσει”, “Και αν το μετανιώσω;”. Όλα αυτά τα ερωτήματα τριγυρίζουν στο μυαλό του παιδιού, το οποίο αγχώνεται και πιέζεται για να πάρει μια απόφαση, όχι απόλυτα καθοριστική, αλλά σημαντική για να κάνει την καλύτερη εκκίνηση στην ενήλικη ζωή του και να μη “χαραμίσει” τα φοιτητικά του χρόνια σε κάτι που δεν του αρέσει και δεν το γεμίζει.
Η θέση του γονιού σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής του πρέπει να είναι υποστηρικτική και όχι παρεμβατική. Πολλοί γονείς σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν το παιδί τους να επιλέξει ένα επάγγελμα με κοινωνικό status και επαγγελματική αποκατάσταση που πιστεύουν ότι θα τους εξασφαλίσει μια άνετη και “καλή” ζωή το κατευθύνουν να επιλέξει κάτι που δεν το εκφράζει. Το γεγονός ότι ένα επάγγελμα έχει μια σχετική “άνθηση” σήμερα, δε σημαίνει ότι αύριο θα ισχύει το ίδιο. Η κατάσταση είναι ρευστή, τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν σε μια μόνο στιγμή, όπως συνέβη και με το ξέσπασμα του κορονοϊού, φέρνοντας τα πάνω κάτω στις επιχειρήσεις και τον οικονομικό κλάδο σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε ένα συνεχώς ευμετάβλητο εργασιακό περιβάλλον, η ερώτηση “ποια είναι τα επαγγέλματα του μέλλοντος” δεν είναι δυνατόν να έχει απάντηση.
Επομένως, ο καλύτερος οδηγός για το παιδί είναι να επιλέξει κάτι που θα το κάνει χαρούμενο και δεν θα βαριέται. Δεν υπάρχουν καλές και κακές σχολές, αλλά σχολές που ταιριάζουν στο παιδί και όχι. Αυτό σημαίνει ότι το βασικότερο κριτήριο για την επιλογή της σχολής του είναι τα ενδιαφέροντα, οι κλίσεις και οι δεξιότητές του. Θεωρητικά, το σχολείο και το μάθημα του Σ.Ε.Π έπρεπε να το βοηθήσει να βρει τον εαυτό του και να του φέρει στην επιφάνεια ότι κρύβει μέσα του για να μπορέσει να πάρει τη σωστή απόφαση. Όμως, στην πραγματικότητα ο επαγγελματικός προσανατολισμός στο σχολείο -στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον- είναι μια χαμένη ώρα, που καθηγητής και μαθητές μετρούν τα λεπτά για να τελειώσει.
Απόδειξη αυτού είναι τα χιλιάδες παιδιά που συμπληρώνουν το μηχανογραφικό τους στα τυφλά και εν τέλει παρατάνε τη σχολή τους γιατί δεν τους αρέσει, αλλά και εκείνα που δεν εξασκούν ποτέ το αντικείμενο που σπούδασαν. Το πτυχίο αποτελεί άλλο ένα χαρτί μέσα στο συρτάρι “με τα σημαντικά”.
Γι’ αυτό τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να βρουν ανθρώπους που πραγματικά θα βοηθήσουν τον κάθε μαθητή να βρει τον εαυτό του, να ξεκαθαρίσει τα πράγματα στο μυαλό του και να βγει από τον αδιέξοδο λαβύρινθο που έχει βρεθεί.
Αυτό κάνει η ομάδα της LABORA με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Κότιο, πρώην συνιδρυτή της συμβουλευτικής εταιρείας σταδιοδρομίας EMPLOY, ο οποίος έχει περισσότερα από 15 χρόνια εμπειρίας. Ο Κωνσταντίνος Κότιος με τη δουλειά του έχει καταφέρει να εδραιωθεί στο χώρο του επαγγελματικού προσανατολισμού. Έχει κάνει δεκάδες ομιλίες σε όλη την Ελλάδα, ενώ πιθανότατα τον έχετε πετύχει σε κάποιο δελτίο ειδήσεων ή κάποια τηλεοπτική εκπομπή.
Στη LABORA δεν θα ακούσεις προκαθορισμένες τυποποιημένες εκφράσεις σε ξύλινη γλώσσα, που μετά από λίγο σε κουράζουν και σταματάς να ακούς, γνέφοντας καταφατικά. Αυτό γιατί το παιδί χρειάζεται απλώς κάποιον να το βοηθήσει να βρει το δρόμο του και όχι να το μπερδέψει ακόμη περισσότερο με το “δασκαλίστικo” ύφος του.
Συνοπτικά, το παιδί συμπληρώνει κάποια τεστ δεξιοτήτων, κλίσεων και ενδιαφερόντων για να αποκτήσει μια πρώτη εικόνα η ομάδα της LABORA και ο σύμβουλος που θα αναλάβει να το βοηθήσει. Στη συνέχεια, ξεκινά μια συζήτηση με το παιδί, ώστε να φέρει στην επιφάνεια αυτό που έχει μέσα του και μόνο του δεν μπορεί να το αναγνωρίσει.
Αφού λοιπόν, βρουν μαζί αυτό που το γεμίζει και αυτό που θα φανταζόταν άνετα να κάνει στο μέλλον, θα του δώσει ό,τι περαιτέρω πληροφορία χρειάζεται σχετικά με τις σχολές που του τραβούν τη προσοχή και του αρέσουν, αλλά και τις επαγγελματικές ευκαιρίες που έχουν. Έτσι, η εύρεση σχολής και επαγγέλματος σταματάει να του φαίνεται “βουνό”.
Αν το παιδί επιλέξει το επάγγελμα που πραγματικά αγαπά, ακόμη και αν τώρα φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει, όταν έρθει η ώρα να βγει στην αγορά εργασίας θα παλέψει για να εξελιχθεί. Αυτό θα το κάνει ευτυχισμένο και επιτυχημένο και όχι ένα επάγγελμα με πλασματικό κύρος και χρήμα.
Δώστε λοιπόν, στο παιί την ευκαιρία να γνωρίσει τον εαυτό του, να αποφασίσει μόνο του τι θέλει να “γίνει όταν μεγαλώσει” και εμπιστευτείτε την κρίση του, όπως πιθανότατα θα θέλατε να είχαν κάνει και οι γονείς σας με εσάς.
