Αρκετά παιδιά προσχολικής ηλικίας χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν στο σχολείο.
Η στιγμή του αποχωρισμού από τους γονείς και ειδικά από τη μητέρα, είναι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι αυτής της προσαρμογής.
Ορισμένα ξεκινούν το κλάμα όταν αρχίζουν να ντύνονται για το σχολείο ή όταν μπαίνουν στο αυτοκίνητο και συνεχίζουν καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής.Συνήθως τα περισσότερα παιδιά ηρεμούν όταν μπαίνουν στην τάξη όμως είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο αλλά και κουραστικό το καθημερινό κλάμα.
Εάν βιώνετε κι εσείς καθημερινά έναν δύσκολο αποχωρισμό, δείτε τι μπορείτε να κάνετε:
Εξηγήστε του πώς θα είναι η μέρα του
Όταν το παιδί γνωρίζει τι θα αντιμετωπίσει, συνήθως το αποδέχεται πιο εύκολα. Πείτε του πόσο θα κρατήσει η διαδρομή, ότι θα συναντήσει φίλους του, την αγαπημένη του δασκάλα, όλα τα ωραία πράγματα που έχει να κάνει. Από τη στιγμή που το αφήσετε, μην κοιτάξετε πίσω, και μην κάνετε πισωγύρισμα.
Πάρτε μαζί σας ένα αγαπημένο του παιχνίδι ή αντικείμενο
Έχοντας μαζί του ένα γνωστό παιχνίδι ή ζωάκι μπορεί να το βοηθήσει να νιώσει ασφάλεια, να ξεχαστεί και να ηρεμήσει.
Καθιερώστε μια ρουτίνα
Αν είναι δυνατό, διατηρήστε ένα καθημερινό πρόγραμμα όπου το παιδί θα γνωρίζει πότε φεύγει, πότε τρώει, πότε παίζει και πότε κοιμάται. Αυτή η ρουτίνα εκτός των άλλων, συμβάλλει στην οικοδόμηση της εμπιστοσύνης ότι, ναι, οι γονείς του είναι εκεί σε οτιδήποτε χρειαστεί.
Μην αισθάνεστε ενοχές
Οι γονείς μπορεί να αισθάνονται ένοχοι που αφήνουν το παιδί τους στο σχολείο ενώ κλαίει. Όμως όταν ένας γονιός είναι νευρικός ή ενοχικός τα παιδιά μπορούν να το αισθανθούν και αυτό δεν βοηθάει στην προσαρμογή τους.
Μην το επιπλήττετε
Παρατηρήσεις του τύπου «Δεν θα έπρεπε να κλαις πάλι», «Είσαι μεγάλο παιδί, γιατί κλαις» ή « Είσαι το μοναδικό παιδί που κλαίει», το μόνο που κάνουν είναι να αυξάνουν το άγχος του.
Αποφύγετε τις δωροδοκίες
Αν κάθε φορά που κλαίει του υπόσχεστε να του αγοράσετε κάτι, δημιουργείτε ένα «κακό» προηγούμενο, μια προσδοκία ανταμοιβής. Και αυτό δεν είναι σωστό.
Με πληροφορίες από το www.todaysparent.com
