(it’s the capitalism stupid – είναι ο καπιταλισμός ανόητε)
Δεν έχουν τέλος πια οι κρίσεις που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουμε και καλούμαστε να διαχειριστούμε.
Μετά από μια:
- παρατεταμένη οικονομική κρίση, ξεκινώντας τη δεκαετία του 2010, με την επιβολή μνημονίων από την πλευρά των δανειστών της χώρας,
- προσφυγική, όπως τουλάχιστον τη βιώσαμε από το 2014 και μετά, αποτέλεσμα των πολεμικών συρράξεων στη Μέση Ανατολή και Αφρική και την οποία έχουμε βάλει στο περιθώριο πια,
- περιβαλλοντική κρίση, που μόλις πριν κάποιους μήνες, στη Σύνοδο της Γλασκώβης για το κλίμα, οι ισχυροί τη θεωρούσαν ως πορεία χωρίς επιστροφή, ομολογούσαν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια απραξίας και απαιτούνται πρωτοβουλίες για γενναίες αποφάσεις – τώρα τη βάζουμε και αυτή στο περιθώριο,
- υγειονομική κρίση με χιλιάδες νεκρούς και στη δική μας επικράτεια,
- ενεργειακή, με καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα για τη χώρα και τα νοικοκυριά
τώρα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται, βιώνουμε:
- μια νέα προσφυγική κρίση στην καρδιά της Ευρώπης, που δοκιμάζει κύρια τις χώρες που μέχρι τώρα αρνούνταν να βοηθήσουν την Ελλάδα και
- μια νέα ενεργειακή και οικονομική, με ακόμη πιο δυσοίωνες τις επιπτώσεις για όλους μας.
Βιώνοντας λοιπόν όλες αυτές τις απανωτές κρίσεις, ξανάρχεται στο προσκήνιο η φράση του Σόϊμπλε: τι δεν καταλαβαίνεις; είναι η εφαρμογή των συμφωνιών ανόητε (παραφράζοντας την: it‘s the economy stupid – είναι η οικονομία ανόητε), απευθυνόμενος από θέση ισχύος στον τότε πρωθυπουργό και εξαναγκάζοντας τη χώρα στην υπογραφή των κάθε είδους μνημονίων. Με μια δική μας παράφραση αυτή τη φορά, απευθυνόμενοι σ’ όσους αποφασίζουν για τις τύχες μας: ‘’είναι ο καπιταλισμός ανόητε’’ που δημιουργεί όλες αυτές τις κρίσεις με τις δυσάρεστες συνέπειες,. Ο καπιταλισμός και κάθε είδους ιμπεριαλισμός – επεκτατισμός που οδηγεί σ΄ ένα ξέφρενο κυνήγι κέρδους, σε εξοπλισμούς και πολέμους.
Και εμείς τι κάνουμε τώρα;
Οι κοινωνίες που κύρια πλήττονται από τις κρίσεις, οι άνθρωποι της εργασίας και του μόχθου, οφείλουν να πρωτοστατήσουν ώστε να συγκροτηθεί ένα πλατύ αντιπολεμικό κίνημα σε εθνικό, ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο. Ένα κίνημα που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και είναι κατά των στρατιωτικών επεμβάσεων, τόσο στην Ουκρανία όσο και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ένα κίνημα που ν’ απαιτεί όχι μόνον την αποχώρηση του ρωσικού στρατού από την Ουκρανία αλλά και του τουρκικού από την Κύπρο, του ισραηλινού από τα κατεχόμενα και αλλού.
Σε κάθε χώρα πρέπει να ανατραπούν οι κοινωνικοί συσχετισμοί που επιτρέπουν σ’ εκείνες τις δυνάμεις που πραγματοποιούν ή ενισχύουν στρατιωτικές επεμβάσεις και πολέμους.
Οι εχθροί της ειρήνης πρέπει να ηττηθούν και να μπουν στο περιθώριο.
Οι χωρίς όρια στρατιωτικοί εξοπλισμοί που απομυζούν πολύτιμους πόρους, απαραίτητους για την ευημερία της κοινωνίας και η αποστολή όπλων στους εμπλεκόμενους οξύνει το πρόβλημα. Η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών με την οποιασδήποτε μορφής ανθρωπιστική βοήθεια, ο πολιτισμός, οι τέχνες και οι επιστήμες, τα πανεπιστήμια – όλα θύματα του πολέμου – ξέρουν να ρίχνουν γέφυρες, εκεί που τις γκρεμίζουν τα όπλα. Ας τους αφήσουμε να δράσουν.
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΑΛΙΑΧΗ
ΘΥΜΙΟΣ ΣΑΛΙΑΧΗΣ
