Του Γιώργου Αλεξανδρή
Τα μάτια σου,των θαυμάτων της γης
προσκυνητάρι,
αγιογραφία της σοφίας και πληρότητας
του κόσμου
και θυσιαστήριο προνόησης για τις
βεβαιότητες της ζωής.
Τα χέρια σου δυο στάχυα ξανθά τ’ ουρανού
τεντωμένα,
τ’ αψήλου αθώριαστες κορφές, πέρα και
πάνω από βλέψεις,
δυο λάβαρα γνώσης,αναπεταρισμού και
συνέχειας υψωμένα,
να φέρεις τον ήλιο φώτισμα και μερτικό
σε ασύνορες χώρες,
να φράξεις με κρίνα και χέρια σφιγμένα
τους φράχτες,
να φυτέψεις απροσποίητο γέλιο και
μιλιά ανυπόκριτη στους δρόμους.
Ασχημάτιστες ακολουθίες,στρογγυλεύουν
αβέβαιες πεποιθήσεις,
μικρές αυλές ,ανήσυχες γωνιές,
κοινωνούν αναφορές και μαντάτα
και μισεμοί και αποδημίες βαθαίνουν
λογισμούς και εποχές πλαταίνουν.
Βήματα και έδρες, μνημονεύουν
αριθμούς,επιλογές και ευδοκίες,
εισηγητές και ταγοί κορυφώνουν
ιδεολογίες και συνειδήσεις,
χειροκροτητές κι αντιρρησίες
επιμένουν σε αφορμές και υπερβάσεις,
να προλάβεις αδογμάτιστο το αύριο,
πολύφωνη τη σιωπή,
να προστρέξεις βιγλάτορας της ανάγκης,
της ιστορίας αφηγητής
και να προσφέρεις προοπτική του θείου
και μνήμη ανθρωπινή.
Δύστροπος σεβασμός η αυτογνωσία τους
και αντάλλαγμα η ευθύνη,
σχήμα και λόγος η μέρα τους η χθεσινή
και η αυριανή απορία,
τι μέγα το χάσμα του ευδαιμονισμού από
την κομπορρημοσύνη.
Το δίκιο τους ενέχυρο και το χρέος τους
αναστολή και δίκη,
έλλειμμα προγραμματισμού η φήμη τους
κι απίστωτη η δόξα,
γι’ αυτό και κάθε γενιά που τρόμαζε και
τούτη που εξουσιάζει,
σε είδαν ως παράσταση αθωότητας και
δική τους ετυμηγορία
και σ’ είπαν θεό δημιουργό μιας νέας
δογματικής αλήθειας,
αφού ένας θεός πιστεύει και ορθοφρονεί
στο ψέμα, γιατί δεν το ξέρει.
