Ήχος ξύλινος, μα βαθιά γνώριμος. Το χτύπημα του σήμαντρου αντηχεί στο λιθόστρωτο του χωριού και κάτι ξυπνάει μέσα σου. Αναμνήσεις… Εικόνες που κουβαλάς από παιδί, τότε που το Πάσχα είχε χρώμα, μυρωδιές και ήχους διαφορετικούς.
Στο Ανήλιο Μετσόβου, εκεί όπου η παράδοση εξακολουθεί να είναι τρόπος ζωής, τα παιδιά ξαναζούν εκείνα που ζήσαμε εμείς. Πριν τις καμπάνες, πριν τα μεγάφωνα και τα “προγραμματισμένα”, ήταν το σήμαντρο. Ένα κομμάτι ξύλο, δυο χέρια και ένας ρυθμός που δήλωνε: “Ξυπνήστε, πλησιάζει το Άγιο Πάσχα”.
Και τώρα, νέα παιδιά, στέκονται μπροστά του – με σεβασμό, με περιέργεια, με ενθουσιασμό. Κρατούν το ξύλινο σφυρί, το χτυπούν ρυθμικά κι η αυλή της Αγίας Παρασκευής γεμίζει με εκείνο το γνώριμο «τακ-τακ», που ταξιδεύει από γενιά σε γενιά. Οι γιαγιάδες καθισμένες στα παγκάκια παρακολουθούν χαμογελώντας. Ίσως και να θυμούνται τον εαυτό τους σε ηλικία παρόμοια. Ίσως να συγκινούνται. Γιατί αυτές οι στιγμές δεν είναι απλές. Είναι οι γέφυρες ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
Το Πάσχα στο χωριό δεν είναι απλώς μία γιορτή. Είναι η ψυχή μας. Είναι εκείνη η εποχή που επιστρέφεις – όχι μόνο στα πάτρια εδάφη, αλλά και στον αληθινό σου εαυτό.
Βίντεο: Δημήτρης Κ. Κωσταμένας
