Στο Τόκιο με το βλέμμα ψηλά – Είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια στο Boccia.
Μεγαλείο ψυχής, αυτές οι λέξεις μπορούν να χαρακτηρίσουν την Αναστασία Πυργιώτη. Η νεαρή ψυχολόγος, παγκόσμια πρωταθλήτρια στο Boccia φιλοδοξεί να διακριθεί στους παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο και δεν αποκλείει και το μετάλλιο.
Η ίδια μιλά στο Newsbomb.gr λίγες ώρες πριν αναχωρήσει για την Ιαπωνία, για τα όνειρα της, για το πώς έγινε αθλήτρια αφού μέχρι το 2017 δεν είχε ασχοληθεί με το άθλημα, για την Παιδεία των συμπολιτών της που κλείνουν τις ράμπες αναπήρων αλλά και για τα νέα παιδιά.
Αναστασία ξεκινώ κάπως παράδοξα την συζήτηση μας, αλλά περίμενες να βρισκόσουν ποτέ σε παραολυμπιακούς αγώνες;
«Εγώ μέχρι το 2017 δεν είχα σχέση καν με τον αθλητισμό. Ήμουν προσηλωμένη στις σπουδές μου (σ.σ είναι Κλινική Ψυχολόγος MSc). Γνώριζα πάντα τον προπονητή μου ο οποίος είναι αυτός που με παρότρυνε να δοκιμάσω μαζί με τον Γρηγόρη τον Πολυχρονίδη. Όταν έγινε η αρχή διαπίστωσα πως μου ταίριαζε το Boccia και μάλιστα έφερα και διακρίσεις. Βλέπεις έχω μάθει όταν αναλαμβάνω ένα project να το φέρνω σε πέρας. Η μία διάκριση έφερε την άλλη και δεν άργησα να βρεθώ στην εθνική ομάδα. Κατέκτησα το χρυσό Μετάλλιο στο Παγκόσμιο Όπεν στο Ντουμπάι (Δεκέμβριος 2018), στα Ζευγάρια BC3 με Sport Assistant την Ευτυχία Κυλιακούδη και συναθλητή το Γρηγόρη Πολυχρονίδη.
Οπότε πριν το 2017 δεν σκεφτόμουν καν τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό πόσο μάλλον την παρουσία μου στους παραολυμπιακούς αγώνες… Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, μα η ζωή είναι αυτή που σε εκπλήσσει και σε ταξιδεύει σε ωραίους προορισμούς».
Προσδοκία σου είναι να βρεθείς στο βάθρο;
«Είναι η προσδοκία μου, αλλά κρατώ χαμηλούς τόνους. Είναι σε τι μέρα θα βρεθώ, πόσο συγκεντρωμένη θα είμαι, πόσο αγχωμένη και πως θα τα πάνε και οι αντίπαλοι μου. Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι ότι θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό».
Το γεγονός ότι είσαι Κλινική Ψυχολόγος MSc σε βοηθάει ως προς την διαχείριση του άγχους την ώρα του αγώνα;
«Με βοηθάει πολύ το να κατανοώ τα αισθήματα και να τα διαχειρίζομαι σωστά και να μπορώ να συγκεντρώνομαι στον στόχο μου. Αυτό το θεωρώ ένα επιπλέον αγωνιστικό πλεονέκτημα που έχω».
Πέρα από την λάμψη των αγώνων, στην απλή καθημερινότητα ο κόσμος πως συμπεριφέρεται σε συμπολίτες του ΑμεΑ;
Δυστυχώς όχι καλά. Δυστυχώς δεν υπάρχει Παιδεία και ενσυναίσθηση. Όταν παρκάρουν σε ράμπες για ΑμεΑ, όταν βάζουν τραπεζάκια στα πεζοδρόμια σε σημεία που τα πεζοδρόμια είναι ειδικά διαμορφωμένα για τα μπαστούνια των τυφλών τότε δεν αντιμετωπιζόμαστε ισότιμα. Δεν υπάρχει μια μέρα που να μη μου έχει συμβεί αυτό. Δεν υπάρχει μια μέρα που να μπορώ να κυκλοφορήσω με άνεση. Ο κόσμος καταδικάζει αυτό που παρά τρίχα δεν είναι. Μόνο αν κάτσεις στην καρέκλα ενός ΑμεΑ θα δεις αυτό που ζούμε…».
Ποιο είναι το μεγάλο σου όνειρο;
«Είναι να αγαπώ και να με αγαπάνε οι άνθρωποι που έχω δίπλα μου… Επίσης είναι μεγάλο μου όνειρο και θέλω να το πω από το Βήμα που μου δίνεται, να βγουν τα παιδιά με αναπηρία έξω. Να μη μένουν στο σπίτι. Να νιώθουν ισότιμα μέλη της κοινωνίας μας. Αυτό θέλω να τονίσω και θα το παλέψω σκληρά για να γίνει…».
Ποιους θα ήθελες να ευχαριστήσεις;
«Την οικογένεια μου και τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου που με αγαπάνε και με στηρίζουν. Τον Δήμο αλλά και τον δήμαρχο Παλαιού Φαλήρου Γιάννη Φωστηρόπουλο που μου παραχωρούν το γήπεδο μπάσκετ «Σοφία Μπεφόν» για να κάνω τις προπονήσεις μου, τον Δήμο και δήμαρχο Ιλίου Νίκο Ζενέτο που μας φιλοξενεί στο γήπεδο της πόλης για τις προπονήσεις της εθνικής ομάδας και τέλος την χορηγό μου την Deloitte για την έμπρακτη στήριξη της στον αγώνα μου».
