Όχι μια ακόμη Αφροδίτη στο ηλιακό μας σύστημα
Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, μέσα από τα σπλάχνα του πατέρα Ήλιου γεννήθηκαν έξι γιοι, ο Ερμής, ο Άρης, ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και δύο δίδυμες αδελφές, η Γη και η Αφροδίτη. Όλα τα παιδιά του πατέρα Ήλιου ήταν ξεχωριστά και πανέμορφα, μα κανένα δεν έφτανε σε ομορφιά τις δύο μικρές αδερφές. Και οι δύο έλαμπαν μέσα στην άβυσσο του διαστήματος, και οι δύο έλουζαν την επιδερμίδα τους με καταγάλανα νερά, που κανείς από τα αδέρφια τους δεν είχε, και οι δύο είχαν βάλει σε λειτουργία το δημιουργικό τους ταπεραμέντο για να προετοιμάσουν το έδαφος για να φυτευτεί ο σπόρος της ζωής.
Ήταν τόσο όμορφες και ξεχωριστές που ο πατέρας Ήλιος τις αγάπησε περισσότερο από τις έξι του γιους. Παρ’ όλα αυτά είχε ιδιαίτερη αδυναμία στη ξανθομαλλούσα Αφροδίτη, που από την υπερβολική αγάπη και ζεστασιά του πατέρας της, έγινε κακομαθημένη και κάθε λίγο και λιγάκι καυχιόνταν ότι αυτή είναι πιο όμορφη από την αδελφή της. Πλέον, η Αφροδίτη αρκούνταν μόνο στην αγάπη του πατέρα της, αδιαφορώντας για την αγάπη της αδελφής της. Μάλιστα, κάθε φορά που προσπαθούσε η Γη να την πλησιάσει εκείνη θύμωνε, φωνάζοντας «είμαι πιο όμορφη από εσένα και με ζηλεύεις που ο πατέρας αγαπάει εμένα και όχι εσένα», με αποτέλεσμα γιγάντια ηφαίστεια να εκρήγνυνται στην επιφάνειά της.
Η Γη σιγά σιγά άρχισε να απομακρύνεται από κοντά της, μην μπορώντας να αντέξει την έχθρα της αδελφής της. Όμως η Γη δεν έμεινε άπραγη και ξεκίνησε τη διαδικασία δημιουργίας. Συρρίκνωσε το σώμα της κάνοντας πτυχές, δημιουργώντας βουνά και πεδιάδες και τότε εμφανίστηκε μια και μοναδική ήπειρος, η Παγγαία. Όμως δε σταμάτησε εκεί. Έκλαψε με κατακλυσμούς, θύμωσε με θύελλες και τότε συνέβη ένα θαύμα. Το θαύμα της ζωής. Τότε εμφανίστηκαν οι πρώτοι μονοκύτταροι μικροοργανισμοί, τα πρώτα παιδιά της, που διοχέτευαν οξυγόνο στην ατμόσφαιρα κατατρώγοντας άλλα στοιχεία, όπως το διοξείδιο του άνθρακα, που την δυσκόλευαν να αναπνεύσει.
Οι συνθήκες πλέον βελτιώθηκαν, εμφανίστηκαν τα φυτά και στη συνέχεια τα πρώτα ζώα. Η εξέλιξη συνεχιζόταν και κάπου κάπου τυχαία κοσμολογικά γεγονότα μεγάλης κλίμακας τη διέκοπταν προσωρινά και οι νέες συνθήκες την έστρεφαν προς άλλη κατεύθυνση. Μέσα σε αυτόν τον απίστευτο εξελικτικό πειραματισμό, που διήρκεσε εκατομμύρια χρόνια, κάποια στιγμή, η Γη έμελλε να κάνει το μεγαλύτερο απ’ όλα τα θαύματά της. Ένα ον με διαφορετικές ικανότητες εμφανίστηκε πριν από ένα εκατομμύριο χρόνια. Με μικρό εγκέφαλο και σκυφτή στάση στο ξεκίνημα, δεν άργησε να εξελιχθεί σύντομα σε ένα πλάσμα που λειτουργούσε με λογική και πρόβλεψη, με επιδεξιότητα και αποφασιστικότητα, με δημιουργικότητα και παρατηρητικότητα. Ο εγκέφαλός του είχε μεγαλώσει αρκετά και βάδιζε πλέον όρθιος.
Ήταν ο άνθρωπος. Τίποτε δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στο διάβα του. Ανακάλυψε τη φωτιά, εφεύρε εργαλεία, ζούσε ομαδικά και αφού επινόησε τη γεωργία, δεν άργησε να δημιουργήσει οικισμούς, χωριά και πόλεις και να γιγαντώσει τον πληθυσμό του Στο πέρασμα των αιώνων, τίποτε δεν έλειπε από τη Γη και τίποτε δεν περίσσευε. Όλα τα όντα συνέχιζαν την πορεία τους στο χρόνο με σοφία και απίστευτη τάξη. Κανένα όμως σημάδι δεν προμήνυε την επερχόμενη πιθανή καταστροφή και μάλιστα γι’ αυτό να είναι υπεύθυνος «ο άνθρωπος», το κόσμημα της Γης.
Η ματαιοδοξία του για το αύριο φόρτωσε τον αέρα που αναπνέει με ρύπους, το νερό που πίνει με τοξικά απόβλητα, εξολόθρεψε πάρα πολλά φυτά και ζώα έχοντας ως βασικό στόχο την αστείρευτη υπερκατανάλωσή του και έγινε εγωιστής, εκμεταλλευόμενος την αγάπη της μητέρας Γης, που του παρείχε χωρίς φειδώ τα πάντα. Τότε η μητέρα Γη θυμήθηκε τη δίδυμη αδελφή της, την Αφροδίτη, που τόσο είχε λησμονήσει. Μάλιστα, άκουγε με ιδιαίτερο ζήλο τους ανθρώπους να συζητούν για την Αφροδίτη και να καυχιούνται ότι όταν έρθει η στιγμή που η Γη δεν θα μπορεί να τους φιλοξενήσει, τότε θα μετοικήσουν εκεί χρησιμοποιώντας τους δικούς της πόρους. Έφτιαξαν τεράστια τηλεσκόπια για να μπορέσουν να την δουν καλύτερα, και είδαν τα πυκνά σύννεφά της, και φαντάστηκαν ότι κάτω από αυτά κρύβονται παρθένες ζούγκλες και απέραντοι ωκεανοί. Τότε αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις για τους ανθρώπους με περίσσεια εγωπάθεια αναφώνησαν ότι στην Αφροδίτη τους περιμένει ένας παράδεισος και ότι η Γη είναι πλέον ξεπερασμένη.
Λίγα χρόνια πέρασαν, ώσπου κατασκεύασαν διαστημόπλοια και έστειλαν στην επιφάνεια της Αφροδίτης ρομπότ για να βγάλουν φωτογραφίες από το νέο τους παράδεισο, που τόσο καρτερικά ανέμεναν. Όμως αντί για έναν παράδεισο με καταπράσινες ζούγκλες, άφθονα τρεχούμενα νερά και εξωτικά είδη φυτών και ζώων, αντίκρυσαν μια πραγματική κόλαση. Μία κόλαση με θερμοκρασία 470 °C, χωρίς ίχνος ζωής, χωρίς πιθαμή νερού, με τοξικό αέρα διοξειδίου του άνθρακα και θειικού οξέος, 90 φορές πυκνότερο και χιλιάδες φορές πιο δηλητηριώδη από τον αέρα της Γης. Μόλις έφτασαν τα νέα και τα άκουσε η Γη στεναχωρήθηκε για την όμορφη Αφροδίτη, την αγαπημένη της αδελφή. Αναρωτήθηκε: « Πώς έγινε έτσι η άλλοτε πανέμορφη αδερφή μου. Πώς έχασε την παραδεισένια ομορφιά της και μετατράπηκε σε κολασμένο δαίμονα; Μήπως και εγώ έχω αρχίσει να γίνομαι έτσι; Και εάν σιγά σιγά γίνομαι έτσι, ποιος είναι ο λόγος;».
Τότε κοίταξε τους ανθρώπους και κατάλαβε ότι αυτοί ήταν η αιτία. Όλα αυτά που της κάνουν καθημερινά. Που δεν την προσέχουν, που δεν τη σέβονται, που την μολύνουν, που την καίνε, που στερούν την ελευθερία στα υπόλοιπα τέκνα της πλάσης της. Και τότε η Γη μίλησε με σεισμούς και πλημμύρες και βροντές και καταποντισμούς και εκρήξεις ηφαιστείων και προειδοποίησε τους ανθρώπους ότι αν συνεχίσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τότε θα γίνει σαν την αδελφή της, μια κόλαση. Η προειδοποίηση της μητέρας Γης ηχεί καθημερινά στα αυτιά των εγωιστών ανθρώπων, όμως εκείνοι συνεχίζουν να την χλευάζουν και να την λοιδορούν, να την εκμεταλλεύονται και να την αψηφούν.
Είμαστε τα παιδιά της, όμως έχουμε ξεφύγει από την πορεία που η ίδια μας δίδαξε. Είμαστε τα παιδιά της και πρέπει να ακούσουμε το κάλεσμά της. Είμαστε τα παιδιά της και όλα εξαρτώνται από το τι πραγματικά εκτιμούμε και από το εάν μπορούμε να ορθώσουμε τη θέλησή μας για δράση, όχι για να κατακτήσουμε άγνωστους κόσμους στο μέλλον, αλλά για να ανακτήσουμε το παρόν, το γήινο παρόν μας.
Οι εκπαιδευτικοί εμπνέουν οι μαθητές και οι μαθήτριες δημιουργούν και συμμετέχουν για να φέρουν την αλλαγή
Πολλά συγχαρητήρια στον εκπαιδευτικό Γιώργο Στεφανή και στους μαθητές/μαθητριές μας της Α΄Λυκείου
