Από το Μάρτη του 2020, που μπήκαμε στη δίνη της πανδημίας, οι εκπαιδευτικοί που βαδίζουμε σε σταθερή και συνεπή αγωνιστική κατεύθυνση έχουμε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου πολλές φορές, τόσο για την υγεία των συναδέλφων μας όσο και των μαθητών μας και των οικογενειών τους.
Γι΄αυτό δε σταματήσαμε στιγμή να διεκδικούμε όλα εκείνα τα μέτρα που διασφαλίζουν και τη δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και την υγεία όλων μας, γνωρίζοντας καλά πως στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα υπάρχουν τα επιστημονικά μέσα και οι υλικές προϋποθέσεις για τη διασφάλιση αυτών των απαιτούμενων, που δεν είναι δα και μακρινές φαντασιώσεις, αλλά μονάχα οι βασικές και προαπαιτούμενες ανάγκες μας.
Τώρα όμως, σχεδόν 2 χρόνια μετά, αντί να πούμε πως βγαίνουμε απ’ το τούνελ, βρισκόμαστε ακόμη στο μάτι του κυκλώνα της πανδημίας με το 4ο κύμα της να ορθώνεται πιο θεόρατο από κάθε άλλο μπροστά μας. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι! Καθημερινά ρεκόρ κρουσμάτων, εκτόξευση θανάτων και διασωληνωμένων εντός και εκτός ΜΕΘ, τα σχολεία να έχουν γίνει εκκολαπτήρια του κορωνοϊού με αρκετές εκατοντάδες κρούσματα και στα Τρίκαλα, με αίθουσες να πλημμυρίζουν από τη βροχή και ταβάνια να πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών μας.
Κι όλη αυτή η βαρβαρότητα, γιατί συνεχίζεται η ίδια αδιέξοδη πολιτική που μας έφτασε ως εδώ από μια κυβέρνηση που επενδύει στο δόγμα υγεία και παιδεία – ατομική ευθύνη, στον κοινωνικό αυτοματισμό, στοχοποιώντας αυτή τη φορά, μετά την «ανεύθυνη νεολαία», και τους υγειονομικούς και τους 60άρηδες ως υπαίτιους για το χάλι του δημόσιου συστήματος υγείας, μαζί με τους «τεμπέληδες εκπαιδευτικούς» και τους αδιάβαστους μαθητές για το χάλι της δημόσιας παιδείας. Συνεχίζει να αξιοποιεί το εμβόλιο και την πανδημία ως μέσο κοινωνικού κανιβαλισμού και επιβολής αντιδραστικών μέτρων.
Εάν πριν 20 μήνες κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου, τώρα χτυπάμε καμπάνες! Μέχρι και κανόνια πρέπει να μπαρουτιάσουμε, βλέποντας πως με το νέο κρατικό προϋπολογισμό η κυβέρνηση μειώνει κατά 450 εκατ. ευρώ την κρατική χρηματοδότηση στην Υγεία, οι δαπάνες παιδείας συνεχίζουν την πορεία των αλλεπάλληλων μειώσεων που ξεπερνούν τα 18 δις ευρώ μόνο τα τελευταία χρόνια, ενώ δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόβλεψη ούτε για σχολικές υποδομές ούτε για τη στήριξη των εκπαιδευτικών που εργάζονται μακριά από την κατοικία τους.
Τη στιγμή που μετράμε χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία, τη στιγμή που δεν έχει ληφθεί ούτε ένα μέτρο προστασίας και ασφάλειας των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των οικογενειών τους, τη στιγμή που διανύουμε μια περίοδο πρωτοφανούς ακρίβειας και τσακίσματος των μισθών, την ίδια στιγμή η κυβέρνηση διαμορφώνει απαράδεκτες συνθήκες για τη μόρφωση και τη ζωή των παιδιών μας, προχωρά μια βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που το μόνο που φέρνει είναι θυσίες δίχως τέλος, περισσότερη φτώχεια και φόροι για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, αυξάνονται οι δαπάνες για τα εξοπλιστικά προγράμματα κατά 530 εκατ. ευρώ, φτάνοντας στα 3,5 δις και συνολικά στα 7,5 δις ευρώ που δίνει η Ελλάδα κάθε χρόνο στο ΝΑΤΟ. Αυξάνονται τα μπόνους και οι φοροαπαλλαγές στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Απέναντι στην πολιτική που θέλει τους πολλούς να πληρώνουν για τα κέρδη των λίγων σηκώνουμε ανάστημα. Γι’ αυτό και προτείναμε στο σύλλογό μας , την ΕΛΜΕ Τρικάλων, να οργανώσουμε συλλογικά τον αγώνα στη νέα λαίλαπα, όπως προτείναμε και κάναμε τουλάχιστον όλο αυτό το διάστημα. Συγκεκριμένα, προτείναμε τη θετική ανταπόκριση της ΕΛΜΕΤ στο κάλεσμα δράσης μιας σειράς σωματείων του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα για την πραγματοποίηση συλλαλητηρίου την Τρίτη 14 του Δεκέμβρη ενάντια στο νέο αντιλαϊκό προϋπολογισμό καθώς και τη διεκδίκηση μέτρων για την προστασία της υγείας μας ιδιαίτερα σε συνθήκες έξαρσης της πανδημίας.
Απέναντι σ’ αυτή την αναγκαιότητα βρέθηκαν μεγάλα εμπόδια και μάλιστα εκ των έσω του ΔΣ της ΕΛΜΕΤ, με πρώτο και χειρότερο εχθρό του καλέσματος αγωνιστικής δράσης την παράταξη της Πρωτοβουλίας (με πολιτική στήριξη από το ΣΥΡΙΖΑ) που αρνήθηκε να στηρίξει το κάλεσμα δράσης των σωματείων με ευτελή επιχειρήματα. Επικαλούμενη επιχειρήματα περί «μη συνδιαμόρφωσης του πλαισίου διεκδίκησης», περί «διαφωνίας της σε κάποια σημεία του» – που δεν καταλάβαμε και ούτε μας είπαν ποια είναι, για να τα συζητήσουμε, βρε αδερφέ, – περί «μη ανοχής μετατροπής της ΕΛΜΕ σε ρόλο κομπάρσου» κι άλλα τέτοια παροιμιώδη σε γραφικότητα, καταψήφισε το κάλεσμα δράσης. Την ώρα που ο κόσμος καίγεται απ’ την πανδημία, οι μαθητές πλακώνονται απ’ τα ταβάνια και κινδυνεύουν να πνιγούν μέσα στα σχολεία, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησαν, γιατί ήθελαν ρόλο πρωταγωνιστικό!!! Λες και το λαϊκό κίνημα είναι ριάλιτι σόου και διαγωνισμός επαναστατικής υποκριτικής!
Αγαπητοί συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι περατζάδα επαναστατικού φατσιμαρισμού για να έχετε το βήμα να κοροϊδεύετε τους συναδέλφους με επαναστατικές κορώνες και κούφια λόγια τύπου «No pasaran» και μετά να τους τραβάτε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια, όπως μετά τη μεγαλειώδη απεργία του Οκτώβρη. Το συνδικαλιστικό κίνημα, συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μηχανισμός για να αγορεύετε με επαναστατικούς βερμπαλισμούς πάνω στην εξέδρα, όταν βρίσκετε ακροατήριο και μετά, όταν κατεβαίνετε κάτω, να τους λέτε : «με τους αγώνες δε βγαίνει και τίποτα», «ψηφίστε για μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ για να ‘ναι κάπως καλύτερη απ’ τη σημερινή», καλλιεργώντας νέες φρούδες ελπίδες, αυταπάτες και τελικά σκορπίζοντας πικρή απογοήτευση στους συναδέλφους.
Η στάση σας είναι αποκαλυπτική το τελευταίο διάστημα. Είστε χρησιμότατο δεκανίκι του κυβερνητικού συνδικαλισμού, γιατί λειτουργήσατε 5 χρόνια ως κυβερνητικός συνδικαλισμός και ετοιμάζεστε πάλι να γίνεται χαλίφης στη θέση του χαλίφη, προσδοκώντας να χειραγωγήσετε ένα ολόκληρο αγώνα, έναν κλάδο που σήκωσε ανάστημα πιο ψηλά από ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια, να τον χρησιμοποιήσετε ως μοχλό και εκλογική δεξαμενή στην κυβερνητική αλλαγή. Αυτή είναι η αντίληψή σας για το κίνημα, αγώνας στα όρια της στενής διαχειριστικής πολιτικής που οριοθετεί η γνωστή πολιτική της ΕΕ, την οποία κι εσείς υπηρετήσατε ως κυβέρνηση.
Γι’ αυτό, συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ στο κίνημα των εκπαιδευτικών, και ευρύτερα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, ούτε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν αγώνες ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ, την οποία και οι ίδιοι υπηρέτησαν όταν ήταν κυβέρνηση. Θέλουν ένα κίνημα που δε θα αμφισβητεί τον πυρήνα των αντιλαϊκών σχεδιασμών της ΕΕ, του ΣΕΒ και των επιχειρηματικών ομίλων, γιατί συμφωνούν με αυτόν, όπως η ανεμπόδιστη και επιδοτούμενη λειτουργία της επιχειρηματικότητας στην υγεία εν μέσω σφοδρής πανδημίας, όπως το σχολείο της αγοράς και των χορηγών. Θέλουν ένα κίνημα που απλώς θα γρατζουνάει την κυβέρνηση της ΝΔ σε μια λογική φθοράς και θα κινείται στα όρια της κυβερνητικής εναλλαγής. Γι αυτό και βγάζουν, στην κυριολεξία, σπυριά μπροστά στην κοινή συμπόρευση όλων των εργαζομένων και το δυνάμωμα του αγώνα για τις ανάγκες μας στη μόρφωση, τη δουλειά και τη ζωή.
Όμως, οι αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, όπως και στον κλάδο μας, έδωσαν θάρρος σε πολλούς εργαζόμενους. Σε μια σειρά χώρους αναγκάστηκε η εργοδοσία να πάρει ορισμένα μέτρα για την προστασία της ανθρώπινης εργασίας, για την ασφάλεια και την υγεία στους χώρους δουλειάς. Αναγκάστηκε η κυβέρνηση να επιστρατεύσει όλους τους αντιδραστικούς νόμους, δικαστές και τρομοκρατία για να κάμψει τον αγώνα μας.
Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να δυναμώσει ο κοινός αγώνας όλων των εργαζομένων ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική κάθε κυβέρνησης. Είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να αποδυναμωθούν, και μπροστά στις αρχαιρεσίες του σωματείου μας, της ΕΛΜΕΤ, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που μπαίνουν εμπόδιο σε αυτήν την προοπτική. Καλούμε τους συναδέλφους να βγάλουν συμπεράσματα για τη στάση των δυνάμεων αυτών και να τις καταδικάσουν. Να ενισχύσουν τις συνεπείς αγωνιστικές δυνάμεις, γιατί χρειαζόμαστε σωματεία που θα παλεύουν και θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων αταλάντευτα και ανεξάρτητα από το ποια είναι η κυβέρνηση, σωματεία πραγματικό αποκούμπι και στήριγμα των εργαζομένων και όχι το μακρύ χέρι της εκάστοτε κυβέρνησης και των μνηστήρων της στο κίνημα.
Άννα Κουτελίδα,
Μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕΤ,
εκλεγμένη με την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
