Ο δογματισμός και η ιδεοληψία είναι φαινόμενα άκρως προβληματικά στον δημόσιο διάλογο, ιδίως όταν εκδηλώνονται από κορυφαίους υπουργούς της Κυβέρνησης.Πρόσφατα, μόλις χθες ο, υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Κωστής Χατζηδάκης, μιλώντας σε εκδήλωση με τίτλο “NavigatingBusiness in the DigitalEra” φέρεται να δήλωσε ότι “Τόσο μεγάλος αριθμός μικρών επιχειρήσεων δεν είναι εναντίον μόνο της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αλλά και των ίδιων των μικρών επιχειρήσεων”. Άποψη που αντιμετωπίζει ξεκάθαρα ως πρόβλημα και τον αριθμό και μέγεθος των μικρών επιχειρήσεων.
Επομένως είναι χρήσιμο να ξεκαθαριστούν ορισμένα ζητήματα σε σχέση με αυτή την άκρως αναχρονιστική άποψη.
Οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις (το 99,6% δηλαδή των ελληνικών επιχειρήσεων) στη χώρα μας ξεπερνούν τις 800.000 σε αριθμό, λειτουργώντας σε διαφορετικές ταχύτητες και με διαφορετική δυναμική, δραστηριοποιούμενες από απόλυτα παραδοσιακούς κλάδους έως κλάδους τεχνολογικής αιχμής. Πολλές από τις πλέον δυναμικές ελληνικές επιχειρήσεις ξεκίνησαν και συνεχίζουν να λειτουργούν ως παρέες νέων επιστημόνων, ως νέα version οικογενειακών επιχειρήσεων, ως δυναμικές επιχειρήσεις λίγων εργαζόμενων στη νανοτεχνολογία, στον αγροδιατροφικό τομέα ή σε τεχνικούς κλάδους. Υπάρχουν εξαιρετικά παραδείγματα επιχειρήσεων που συνεργάστηκαν, μέσω της λογικής των clusters (συστάδες) επιχειρήσεων, διατήρησαν την αυτονομία τους και δεν χρειάστηκε να συγχωνευθούν ή να εξαγοραστούν για να επιβιώσουν.
Το εντυπωσιακό δε είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία (93,3%) και των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων είναι πολύ μικρές επιχειρήσεις (επιχειρήσεις δηλαδή που απασχολούν μέχρι 9 εργαζόμενους), με τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις μάλιστα σωρευτικά να αποτελούν το 99% του μη χρηματοδοτικού τομέα της οικονομίας.
Προφανώς λοιπόν σε μία οικονομία που είναι σε μετάβαση δεν μπορεί να εμφανίζεται ως προϋπόθεση ανάπτυξης και τεχνολογικής προσαρμογής ο αφανισμός των μικρών επιχειρήσεων. Αντίθετα, επιβάλλεται οι περιφερειακές και εθνικές αναπτυξιακές πολιτικές για τις μικρές επιχειρήσεις να προσανατολιστούν στην ενδυνάμωση της διαρθρωτικής τους ανταγωνιστικότητας με αναφορά στις τεχνολογικές και οργανωτικές καινοτομίες, στα είδη, στην ποιότητα και στη διαφοροποίηση προϊόντων και υπηρεσιών, στις ποιοτικές πλευρές της κλαδικής και γεωγραφικής εξειδίκευσης, στην ενίσχυση της μάθησης και των δεξιοτήτων, στη διαμόρφωση συμπράξεων και συνεργειών και στην ενίσχυση της επιχειρηματικής συνεργασίας και φυσικά στη διευκόλυνση της πρόσβασής τους σε χρηματοδότηση.
Διαφορετικά θα πρόκειται για κάποιο είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Αν δηλαδή συνεχίζουμε να αφήνουμε τους «μικρούς» χωρίς πρόσβαση στη χρηματοδότηση και στην εξειδικευμένη πληροφόρηση, χωρίς στοχευμένα κίνητρα για ανάπτυξη συνεργασιών (clusters), χωρίς μηχανισμούς παρέμβασης και υποστήριξης στα πεδία της τεχνολογίας και της καινοτομίας, χωρίς δυνατότητα ενδυνάμωσης του ανθρώπινου δυναμικού τους τότε προφανώς θα καταλήξουμε σε μία μίζερη και προβληματική εικόνα την οποία είχαμε προβλέψει επειδή ακριβώς δεν κάναμε τίποτα για να την αλλάξουμε.
Και αυτή η εξέλιξη προφανώς θα είναι αποτέλεσμα συνειδητής πολιτικής επιλογής.
