Η ύπαρξή μας είναι μια σειρά από άδεια κουτιά… Εφαπτόμενα αλλά όχι συγκοινωνούντα. Κάθε κουτί και μια ανάγκη μας. Κι όλη μας η ζωή μια αδιάκοπη προσπάθεια να γεμίσουμε τα άδεια κουτιά μέσα μας, όλα τα άδεια κουτιά μέσα μας… Η Χαρά Ανδρεΐδου με το βιβλίο της «Τα άδεια κουτιά» (ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ) μας μιλά για την αέναη, αδιάκοπη, κοπιώδη, αγωνιώδη, προσπάθεια να καλύψουμε τις ανάγκες μας, τα άδεια κουτιά της ζωής και του εαυτού μας. Μία εσωτερική αναζήτηση, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, γεμάτο άγνωστα μονοπάτια στα οποία μας οδηγούν οι ανάγκες μας. Αλήθεια ποιος δεν έχει στη ζωή του άδεια κουτιά;
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-Τα άδεια κουτιά… κ. Ανδρεΐδου μπορείτε να μου μιλήσετε για την υπόθεση του νέου σας βιβλίου;
-«Τα άδεια κουτιά» έχουν ως πυρήνα την ιδέα πως όλη μας η ζωή είναι μια σειρά από ανάγκες που προσπαθούμε να καλύψουμε, μια σειρά από άδεια κουτιά που προσπαθούμε να γεμίσουμε. Μια γυναίκα, μια γυναίκα μόνη, προσπαθεί να καλύψει όλες τις επιτακτικές της ανάγκες και οδηγείται να δημιουργήσει τρεις ερωτικές σχέσεις με τρεις διαφορετικούς άνδρες που ο καθένας τους γεμίζει ένα άδειο κουτί μέσα της. Μέσα από αυτή τη διαδικασία και το ζύμωμά της με τους τρεις άνδρες προσπαθεί να πάρει τη ζωή της στα χέρια της και να οδηγήσει εκείνη τις εξελίξεις. Συγκρούεται, φυσικά, άγρια με την πραγματικότητα και ξεκινά ένα επώδυνο ταξίδι αυτογνωσίας για να γνωρίσει τον εαυτό της και να κάνει ειρήνη μαζί του. Ώσπου…
-Ένα βιβλίο για τις ανάγκες μας και τους δρόμους που επιλέγουμε προσπαθώντας να τις ικανοποιήσουμε;
-Πιστεύω πως όλη μας η ζωή είναι μια αέναη προσπάθεια να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Πολλές φορές, οδηγημένοι από τη στέρηση ή τη λαχτάρα, παίρνουμε μονοπάτια που στη συνειδητή μας κατάσταση τα αποποιούμαστε. Οι ανάγκες μας όμως δεν υπακούν πάντοτε στον συνειδητό εαυτό μας.
-Η ύπαρξή μας όλη είναι μια σειρά από άδεια κουτιά;
-Μια σειρά από άδεια κουτιά, εφαπτόμενα αλλά όχι συγκοινωνούντα. Και όσο ξέχειλα γεμάτο κι αν είναι το ένα, η πληρότητά του δεν μπορεί να περάσει και να γεμίσει τα άλλα κουτιά δίπλα του που μπορεί να παραμένουν σκανδαλιστικά άδεια, κενά. Και – δυστυχώς – το κενό τους βαραίνει πάντοτε περισσότερο από το ασφυκτικό γέμισμα των υπολοίπων.
-Η ζωή είναι μία αδιάκοπη προσπάθεια να γεμίσουμε τα άδεια κουτιά μέσα μας;
-Παραθέτω ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου: «Η ζωή μας, όλη, όλων, είναι μια αδιάκοπη, κοπιώδης, αγωνιώδης, αέναη προσπάθεια να γεμίσουμε τα άδεια κουτιά μέσα μας, όλα τα άδεια κουτιά μέσα μας, μαζί, συγχρόνως, παράλληλα και γενναιόδωρα… χωρίς να το καταφέρνουμε… ποτέ, κανείς. Ποιος δεν έχει στη ζωή του άδεια κουτιά;».
-Διαβάζω: «Το έμαθα. Πρέπει εγώ να παλέψω. Η ζωή δεν μας χρωστάει τίποτα». Η ευτυχία τελικά δεν είναι νομοτελειακή; Πρέπει να παλέψουμε για τα δικά μας κάστρα;
-Η ζωή όντως δεν μας χρωστάει τίποτα… και η ευτυχία σίγουρα δεν είναι νομοτελειακή. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παλέψουμε, για τα όποια κάστρα μας, να παλέψουμε σαν να τα δικαιούμαστε… και να αποδεχθούμε, με κατανόηση κι όχι με παραίτηση, τα όρια μας.
-Είναι δύσκολο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας;
-Ναι, είναι πολύ δύσκολο. Ακόμη πιο δύσκολο είναι, αφού τον γνωρίσουμε, να τον κατανοήσουμε. Το τελευταίο βήμα είναι να τον αποδεχθούμε, σχεδόν ακατόρθωτο…
-Η συγγραφή είναι ο δικός σας τρόπος έκφρασης;
-Όπως γράφω και στο βιογραφικό μου, σε μια φράση που έχει γίνει πια παροιμιώδης: «Δεν ζωγραφίζω, δεν χορεύω, δεν ξέρω να παίζω μουσική, ο δικός μου τρόπος για να εκφράζομαι είναι με τις λέξεις». Και είναι απίστευτα ανακουφιστικό, κυριολεκτικά λυτρωτικό να έχεις βρει έναν τρόπο για να εκφράζεσαι, και να μοιράζεσαι…
