του Παναγιώτη Πάτρα
- υποψηφίου ευρωβουλευτή της Ελιάς – Δημοκρατική Παράταξη
- υποψηφίου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη
Ο κος Τσίπρας ενδεδυμένος την προβιά της “Δημοκρατίας και του Λαού” σπρώχνει τη χώρα έξω από την Ευρώπη για να κρύψει την πολιτική του ανεπάρκεια να φέρει το αξίωμα του πρωθυπουργού και να κυβερνήσει την χώρα σύμφωνα με το Σύνταγμα.
Αφού προεκλογικά έταξε τα πάντα προς τους πάντες και τα πάντα κατόπιν εξαπάτησε κυνικά τους ψηφοφόρους του διαπραγματευόμενος με την Τρόικα προτείνοντας ένα βαθιά υφεσιακό αριστερό Μνημόνιο Νο 3 ύψους 8 δις ευρώ βασιζόμενο σε αύξηση των φόρων της ιδιωτικής οικονομίας και όχι στην μείωση των δαπανών της κρατικής Λερναίας Ύδρας, φέρνοντας έτσι την χώρα του με την πλάτη στον τοίχο. Στην συνέχεια μη αντέχοντας το βάρος των ευθυνών του βάζει τους Έλληνες πολίτες να διαλέξουν ανάμεσα στο άθλιο αποτέλεσμα της δικής του πεντάμηνης δήθεν «υπερήφανης» και «αντιστασιακής» διαπραγμάτευσης και στον εξοβελισμό μας από την Ευρώπη, ενέργεια την οποία διακινεί στους οπαδούς του συνονθυλεύματος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σαν λεβεντιά, μαγκιά και αξιοπρέπεια. Σκοπίμως τέλος αποκρύπτει ότι τυχόν έξοδος μας από την Ευρώπη δεν σημαίνει το τέλος της λιτότητας που ευαγγελίζεται αλλά εξαθλίωση και αληθινή ανθρωπιστική κρίση για ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων και ιδίως εκείνων των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας τα οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.
Πολιτικά υποταγμένος στο 3% της κομμουνιστικής καταγωγής συνιστώσας του κόμματος του, άβουλος μπροστά στο αδιέξοδο της πολιτικής του, ιδεολογικά πεπαλαιωμένος σε σχέση με τις φιλελεύθερες ευρωπαϊκές αξίες και στρατηγικά εγκλωβισμένος στην μνημονιακή ρητορική του, περιέφερε την αγραβάτωτη χαμογελαστή και ανέμελη εικόνα του επί πεντάμηνο στα ευρωπαϊκά σαλόνια, ώσπου αντιλήφθηκε πόσο βαριά ευθύνη είναι να έχεις στα χέρια σου την τύχη ενός λαού. Δυστυχώς η σκληρή πραγματικότητα τσαλάκωσε το όνειρο του να αναδειχθεί ο έλληνας Τσε Γκεβάρα. Αυτή η συνειδητοποίηση αντί να τον ατσαλώσει περισσότερο το φρόνημα της ευθύνης του, τον πέταξε στο καναβάτσο του φόβου και της δειλίας και έτσι μεταφέρει ένα πλαστό και τυχοδιωκτικό δίλλημα στις πλάτες του ελληνικού λαού με ένα αμφιλεγόμενο συνταγματικά δημοψήφισμα.
Αποδεικνύοντας έτσι πόσο μοιραίος και λίγος είναι μπροστά στο βάρος των αποφάσεων και των διλημμάτων που ως πρωθυπουργός γενναία πρέπει να πάρει για να εγγυηθεί την προοπτική της χώρας του.
ο λαϊκισμός του κου Τσίπρα – ο οποίος πήρε τη μορφή «κακή Ευρώπη», «αποικιοκράτες», «απόγονοι των ναζί» εναντίον της «Αλλαγής», των «καλών και χιλιοβασανισμένων Ελλήνων» – φτάνει την Κυριακή στα όρια του, έχοντας καταφέρει να τοποθετήσει – ως διακύβευμα – στην εγχώρια πολιτική ατζέντα, μια από τις σημαντικότερες πολιτικές κατακτήσεις από τη Μεταπολίτευση και μετά: την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
Η απόφαση του αυτή όχι μόνο θα στιγματίσει τον ίδιο και τους συνοδοιπόρους του πολιτικά αρνητικά στο διηνεκές αλλά θα απαντήσει και στο κατά πόσο η δήθεν για πρώτη φορά αριστερά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελεί πολιτική επιλογή ευημερίας για την Ελλάδα σήμερα.
