Στη δυτική πλευρά του Πηλίου, 17 χιλιόμετρα από το Βόλο και σε υψόμετρο 850 μ., κοντά στη Μακρυνίτσα, είναι κτισμένη η Μονή του Αγίου Γερασίμου του Νέου, του εκ Λεονταρίου Τριπόλεως, κάτω από μεγάλους βράχους «σαν να ‘ναι χωμένη σε μια πελώρια κόγχη». Στο σημείο αυτό ο άγιος Γεράσιμος έκτισε αρχικά ένα φτωχικό κελλί και αφοσιώθηκε στην προσευχή και την άσκηση.
Μετά την οσιακή κοίμησή του (14.9.1740), ετάφη στον πρόναο της Αγίας Τριάδος (καθολικό της Μονής Σουρβιάς). Ο τάφος και τα λείψανά του έγιναν αιτία θαυμαστών σημείων και ιάσεων, γεγονός που οδήγησε τους μοναχούς της Σουρβιάς, όπου ανήκε ο Γεράσιμος, ένα έτος μετά, το 1741, να ανεγείρουν ναό προς τιμήν του, ως μετόχιο της Μονής. Στα 1795, όταν το κελλί του αγίου Γερασίμου κατέρρευσε, η Μονή Σουρβιάς ανήγειρε διώροφο κτίριο με δύο κελλιά και άλλους βοηθητικούς χώρους, ως διαμονητήριο των μοναχών της που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες του προς τιμήν του Γερασίμου ναού.
Η ευλάβεια των χριστιανών ήταν μεγάλη στον άγιο Γεράσιμο. Γι’ αυτό και ζητούσαν την κάρα του σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλίας, ώστε να αντιμετωπισθούν επιδημικές ασθένειες, απειλή ακρίδων, ξηρασίας κ.λ.π. Ονομαστές έχουν μείνει στο λαό οι θαυματουργικές επεμβάσεις του τιμίου λειψάνου στους Ωρεούς, τη Σκόπελο, τα Κανάλια κ.ά.
Με βάση τον πρώτο ναό του 1741 και το διώροφο κτίριο του 1795 συγκροτήθηκε η Μονή του Αγίου Γερασίμου, που γνώρισε όλα τα δεινά των Επαναστάσεων του 1821, του 1854, τοπικών εξεγέρσεων, πολέμων του 1912-13, ξενικής Κατοχής 1941-44. Λίγο πριν από τον πόλεμο του 1940, στη Μακρυνίτσα και τα γύρω χωριά σημειώθηκε έξαρση του θρησκευτικού συναισθήματος μεταξύ πολλών νεανίδων, που εκδηλωνόταν εντονότερα στις περιοδείες της τιμίας κάρας του Αγίου.
Τότε, ακριβώς, ένας φωτισμένος κληρικός, ο πατήρ Δοσίθεος Μαχαιρίτσας (1895-1958), ηγούμενος των συνενωθεισών Μονών Σουρβιάς και Φλαμουρίου, με έγκριση του μητροπολίτου Δημητριάδος Ιωακείμ, ιδρύει τη γυναικεία Μονή Γερασίμου Μακρυνίτσας και κείρονται οι πρώτες τέσσερις μοναχές (1945), υπό την ηγουμένη Φεβρωνία. Αργότερα προσέρχονται και άλλες, αλλά οι δύσκολες συνθήκες της περιόδου εκείνης και η έλλειψη κελλιών δεν επιτρέπουν παρά την με βραδύ ρυθμό κουρά τους. Η πρόοδος της Μονής ανεκόπη προσωρινώς μετά την κοίμηση του Δοσιθέου, αλλά στη συνέχεια, υπό την καθοδήγηση του πατρός Γαβριήλ, «νουνεχούς και σοφού Γέροντος», η Μονή ανεπτύχθη και από πλευράς μοναζουσών και κτιριακών εγκαταστάσεων.
Το καθολικό, του 1741, έχει τέμπλο ξυλόγλυπτο κατασκευασμένο το 1808 με εικόνες αναγεννησιακής τεχνοτροπίας. Η εικόνα του Αγίου Γερασίμου, 18ου αιώνα, είναι επαργυρωμένη. Μεταξύ των λειψάνων είναι του αγίου Συμεών και άλλα ανωνύμων αγίων. Η εικόνα του αγίου Γερασίμου, κατά τοπική ευλαβή συνήθεια, περιφέρεται την ημέρα της Μεσοπεντηκοστής για ευλογία στα κτήματα των γεωργών της Μακρυνίτσας, μετά από λειτουργία στο ναό της Παναγίας, ενώ τον Αύγουστο η εικόνα και η τιμία κάρα του τοποθετούνται στο ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μακρυνίτσας για προσκύνησή τους εκ μέρους των παραθεριστών.
Στη βιβλιοθήκη φυλάσσονται παλαιές εκδόσεις πατερικών κειμένων. Οι αδελφές ασχολούνται με κέντημα, πλέξιμο, κατασκευή εικόνων επί ξύλου, αγιογραφία. Λειτουργούν έκθεση και ξενώνας. Ηγουμένη είναι η Ευπραξία Καψάλη και η αδελφότητα αριθμεί 15 μοναχές.
