«Έφυγε» από τη ζωή ο Γιάννης Διακογιάννης, ο σπουδαιότερος sportscaster όλων των εποχών και όχι μόνο για την Ελλάδα. Δεν υπήρξε όμως μόνο η «φωνή» που μεγάλωσε ολόκληρες γενιές. Αλλά και ένας φωτισμένος άνθρωπος και σπουδαίος πατέρας.
ΟΓιάννης Διακογιάννης «έφυγε» σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 91 χρόνων, εν μέσω Μουντιάλ. Δεν ξέρουμε αν θα ήταν χαρούμενος με όσα συμβαίνουν σήμερα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αν οι ιλουστρασιόν σταρ του γηπέδου τον έβρισκαν σύμφωνο με την φιλοσοφία του. Εκείνος μεγάλωσε σε άλλες εποχές. Με θρύλους πραγματικούς, γήινους και όχι τεχνητούς.
Το «Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή» όπως είχε γράψει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στο τραγούδι του «Αρχίζει το ματς», δεν ήταν απλά ένα σύνθημα, αλλά η ουσιαστική περιγραφή για το πόσο επηρέασε εκείνος τον αθλητισμό με τον δικό του τρόπο. Όχι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά και τον στίβο.
Ο κορυφαίος των κορυφαίων δημοσιογράφων, αν εξαιρέσεις την αγάπη του για τον αθλητισμό, είχε μία σπάνια μόρφωση και μία ιδιαίτερη κουλτούρα. Έζησε πολέμους, στερήσεις, αλλά έζησε και μεγάλες εποχές δίπλα σε κορυφαίους της τέχνης. Γιατί νεανικό του όνειρο ήταν να γίνει μουσικός. Και ζήλευε τον φίλο του Γιώργο Χατζηνάσιο όταν έπαιζε στο πιάνο του τις μελωδίες του.
Υπήρξε όμως και ένας πολύ γλυκός πατέρας για την δημοσιογράφο Ρίκα Βαγιάννη. Πατέρας, όχι πατριός. Τα λόγια της σε ένα άρθρο της τον περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο αντί βιογραφικού. Την στιγμή που πήρε την απόφαση να βάλει τη φωνή του στο mute και να κλείσει χωρίς τυμπανοκρουσίες την καριέρα του.
«Υπήρξα ερωτευμένος με τη φωνή της Βίκυς Μοσχολιού»
Είναι χρυσό κεφάλαιο στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, ο Γιάννης Διακογιάννης. Είναι ο μοναδικός δημοσιογράφος που έχει καλύψει και έχει μεταδόσει αγώνες από Παγκόσμια Κύπελλα, από Ολυμπιακούς Αγώνες και Πανευρωπαικά Πρωταθλήματα (ποδοσφαίρου και στίβου), περισσότερο από κάθε άλλον, από το 1954 (τότε στο ραδιόφωνο μετά στην τηλεόραση) μέχρι το 1998, όταν αποφάσισε να αποσυρθεί.
Η μόρφωσή του και οι γνώσεις του υπήρξαν σήμα κατατεθέν των μεταδόσεών του. Μία κινητή εγκυκλοπαίδεια του αθητισμού. Ακόμη και ο Πελέ και ο Γιόχαν Κρόιφ, είχαν σεβασμό στην γνώμη του και στις γνώσεις του.
Σε μία εκπομπή – αφιέρωμα σε εκείνον, από τις σπάνιες στις οποίες πήγαινε γιατί δεν αγαπούσε τα «μνημόσυνα εν ζωή», βρέθηκε καλεσμένος δίπλα σε φίλους του και πρώην ποδοσφαριστές, με παρουσιάστρια την κόρη του και δημοσιογράφο Ρίκα Βαγιάννη. Εκείνον είχε ως πατέρα από την μικρή της ηλικία, μετά το διαζύγιο της μητέρας της Βαρβάρας με τον δημοσιογράφο Οδυσσέα Ζούλα. Για εκείνον ήταν ο Ρίνγκο όπως την αποκαλούσε και για εκείνη ο δεύτερος πατέρας, εκείνος που διαμόφωσε και όλη την κουλτούρα της.
Τότε είχε εκμηστηρευτεί και ένα σπάνιο περιστατικό στο διάλειμμα ενός αγώνα στο Βελιγράδι με τους φίλους του Γιώργο Ζαμπέτα, Βίκυ Μοσχολιού και Σταμάτη Κόκοτα: «Από μικρός ήθελα να γίνω μουσικός και συγκεκριμένα πιανίστας. Μεσολάβησε όμως η κατοχή και στην Γαλλία όπου ζούσαμε τότε με τους γονείς μου και άλλαξαν τα σχέδιά μου. Όχι πως μετάνιωσα που έγινα δημοσιογράφος. Έκανα όμως, πολλές εκπομπές στο ραδιόφωνο με γαλλική μουσική. Σε ένα παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Βελιγράδι το 1971, ήταν στην παρέα μας, ο Σταμάτης Κόκοτας, η Βίκυ Μοσχολιού (υπήρξα ερωτευμένος με τη φωνή της) και ο Γιώργος Ζαμπέτας. Βγήκαμε λοιπόν το βράδι μετά τον αγώνα και πήγαμε σε ένα μαγαζί και τραγούδησαν και οι 3 χωρίς ορχήστρα. Μαζεύτηκε τόσος πολύς κόσμος τριγύρω, που οι γείτονες αναγκάστηκαν να φωνάξουν την αστυνομία».
Η Ρίκα μαζί με την μητέρα της, ζούσαν τον παρών – απών Γιάννη Διακογιάννη στο σπίτι τους, λόγω των ταξιδιών του σε όλον τον κόσμο. Αλλά όπως περιγράφει η δημοσιογράφος σε ένα άρθρο της στο Protagon.gr, όταν ήταν παρών ήταν σα να αναπλήρωνε τα πάντα. Μαζί του πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο (σε ματς του αγαπημένου του Παναθηναϊκού) μαζί και στους πρώτους αγώνες του στίβου.
Το κείμενο αντί βιογραφικού κλείνει με αυτό που συμβολίζει πια για όλους η προσωπικότητα του Γιάννη Διακογιάννη. Και φανταζόμαστε και πόσο δύσκολο θα ήταν για εκείνον να την «αποχαιρετήσει» πρώτος, όταν έφυγε η Ρίκα από τη ζωή πριν από 4 χρόνια.
Όπως έγραφε: «Μου έμαθε πως οι Ολυμπιακοί κύκλοι συμβολίζουν τις ανθρώπινες φυλές- κι ο τελευταίος όλη την ανθρωπότητα: Όλοι μας, από ένας κρίκος στης ζωής την εύθραυστη, αλλά αιώνια αλυσίδα. Η πάσα ουσία είναι η ισότητα και η συνύπαρξη, αλλιώς δεν αγωνιζόμαστε, απλώς πηδάμε παλούκια, σαν τα πιθήκια, με το συμπάθειο κιόλας.
Κανένα αξίωμα δεν δέχτηκε, καμιά τιμή δεν καταδέχτηκε. Όταν τα παράτησε, τα παράτησε ξερά. Όπως τα Gitanes– πέταξε το πακέτο μαζί με τα μικρόφωνα και δεν κανακοίταξε καπνό. Χωρίς εθισμούς και κολλήματα σε «περασμένα μεγαλεία».
Στο φίνις κρίνονται όλα. Στο σπίτι το δικό μας, πάλι, στην άλλη άκρη της Ελλάδας, οι Oλυμπιακοί Αγώνες παίζουν επί 24ώρου βάσεως. Με τη φωνή στο mute, μπαμπά. Νessouno,mai…(τελειώνει με εσένα) Και με το νου στο finish, εκεί που κρίνονται όλα».
