Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Η Χώρα μας συνεχίζει αδιάκοπα, χωρίς κανένα φραγμό, το «ταξίδι της στον Αχέροντα». Με «πλοηγό» ένα κατεξοχήν ελλειμματικό και αμοραλιστικής φύσεως πολιτικό προσωπικό και μια υποτελή και εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία, χωρίς εθνική συνείδηση, κατευθύνεται εν μέσω της μνημονιακής «τρικυμίας», όχι σε κάποιο «λιμάνι ασφαλείας», αλλά σε βαθειά και αχαρτογράφητα νερά. Η πρόσφατη ψήφιση του Πολυνομοσχεδίου, με το οποίο καταργήθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα της απεργίας και επιβραβεύθηκε ο τζόγος και τα καζίνο, είναι ένα από τα τελευταία συμπτώματα αυτής της καθοδικής πορείας.
Κατ’ αναλογία, μπορούμε να παρουσιάσουμε αυτή την πορεία με την τρομακτική περιπλάνηση του Οδυσσέα μεταξύ Κυκλώπων και Λαιστρυγόνων, μετά τη πτώση της Τροίας. Και ενώ αυτός είχε ως υπέρτατο στόχο του την επιστροφή στην Ιθάκη, κάτι, που τον βοηθούσε να αντιμετωπίζει τους κινδύνους και τις περιπέτειες, που του επέβαλε ο Ποσειδώνας ως τιμωρία του, στην περίπτωση της Χώρας μας, έχουν απωλεσθεί οι στόχοι. Και όταν ένα Κράτος, ένας Λαός, δεν έχει στόχους, ελπίδα και όραμα για να αγωνιστεί γι’ αυτό, το μέλλον του διαγράφεται ζοφερό.
Διανύουμε, ήδη, οκτώ χρόνια μετά την επιβολή του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», που επέφερε την πλήρη διάλυση του βιοτικού επιπέδου χιλιάδων Ελλήνων, την ουσιαστική κατάργηση δικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την έκρηξη της φτώχειας, αλλά και την διόγκωση της συναισθηματικής πίεσης σε μεγάλα τμήματα του Λαού. Δημιουργήθηκε, δηλαδή, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, μια «πολυτραυματισμένη» κοινωνία, σε μια Χώρα, η οποία, τυπικά τουλάχιστον, ανήκει στον υψηλότερο κύκλο του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Και όταν κανείς αναλογιστεί, ποιο ήταν το αντίτιμο για αυτή την μεγάλη κοινωνική «ανθρωποθυσία», βρίσκεται μπροστά στο εξής εφιαλτικό συμπέρασμα. Τίποτε δεν βελτιώθηκε στη δομή και στη λειτουργία της οικονομίας, ούτε καν έστω με βάση τους στόχους, που διατείνονταν αυτοί, που επέβαλαν τον νεοφιλελεύθερο μνημονιακό σχεδιασμό.
Αντίθετα, στην περίπτωσή μας έχουμε οδηγηθεί σε ένα χαοτικό, διαλυτικό πλαίσιο:
Από το «θηριώδες γραφειοκρατικό τέρας» με «τόνους» μέτρων και νόμων, που εργολαβικά ψηφίζουν χωρίς γνώση και, συνεπώς, χωρίς αιδώ, οι φερόμενοι ως «εκπρόσωποι του Λαού» !!, δημιουργώντας, έτσι, ένα «εκτρωματικό» καθεστώς πλήρους ανασφάλειας δικαίου, το οποίο πριμοδοτεί την ανασφάλεια των πολιτών και τον αυταρχισμό των πάσης φύσεως εξουσιών, μέχρι την πλήρη υποθήκευση και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με την δημιουργία του «τερατώδους» Υπερταμείου των 99 ετών. Από την παραχώρηση συνολικά του τραπεζικού συστήματος σε ξένα επενδυτικά σχήματα, χωρίς καμία χρηματοδότηση του ιδιωτικού και δημοσίου τομέα της οικονομίας, έως την πλήρη διάλυση της παραγωγικής βάσης της Ελλάδας, με την συντριβή των μεσαίων στρωμάτων, που αποτελούσαν και την οικονομική της «ραχοκοκαλιά», λόγω του μεγάλου όγκου τους, εξαιτίας της φύσεως του μεταπρατικού καπιταλιστικού σχηματισμού της, με την άγρια και υπερβολική υπερφορολόγηση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, πέραν της τρομακτικής ανεργίας, που πλήττει ιδιαίτερα τη νέα γενιά, που μεταναστεύει με όποιο τρόπο μπορεί, εγκαταλείποντας άρον – άρον την Ελλάδα, έχουμε οδηγηθεί σε πλήρη «βαλκανοποίηση» στο επίπεδο των μισθών, αφού τα πάντα συμπιέζονται, για να φθάσουμε στον Βαλκανικό μέσο όρο, από τον οποίο δεν απέχουμε πλέον και πολύ. Το αντίθετο, που ήταν κάποτε ζητούμενο, δηλαδή να αγγίξουμε τον Ευρωπαικό μέσο όρο, όταν μπαίναμε «απροετοίμαστοι», «ανύποπτοι» και «αφελείς» στην ζώνη του Ευρώ, φαντάζει πλέον ως πρωταπριλιάτικο ανέκδοτο. Πρόκειται για μια θλιβερή πορεία εθνικού «αυτομαστιγώματος» και «αυτοχειριακής θυσίας», χωρίς κανένα όφελος και αποτέλεσμα.
Η Χώρα μας, είναι γεγονός ότι στη σύγχρονη Ιστορία της, από το 1930 και μετά, βρέθηκε πολλές φορές σε αντίστοιχες δύσκολες περιπτώσεις και χρεοκοπίες. Όμως κατάφερε να ορθοποδήσει. Η ιδιαιτερότητα της σημερινής κατάστασης, που εμφανίζεται ως επικίνδυνος «στροβιλισμός», είναι ότι οι πληγές και οι στρεβλώσεις δεν αγγίζουν μόνο κάποιους πυλώνες, αλλά δυστυχώς όλο το οικοδόμημα. Πρόκειται για ολιστική «πολυοργανική ανεπάρκεια», αφού δεν είναι μόνο το πολιτικό προσωπικό, που είναι κατώτερο των περιστάσεων, η οικονομική ολιγαρχία της, που απέχει έτη φωτός από το να χαρακτηρισθεί αστική τάξη Δυτικού τύπου, ο δημόσιος τομέας και οι θεσμοί, που εμφανίζουν διαλυτικά συμπτώματα, αλλά και η ίδια η κοινωνία, επί της οποίας επιβλήθηκε το «δόγμα του Σοκ», εμφανίζουν στοιχεία «ευνουχισμού» και «μιθριδατισμού». Το τελευταίο δυσκολεύει την γέννηση ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής, που θα αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα, για να βγει η Ελλάδα από την σημερινή παρακμιακή της πορεία.
