Η νόσος του Πάρκινσον είναι Νευροεκφυλιστική ασθένεια της μέλαινας ουσίας. Η μέλαινα ουσία αποτελεί τμήμα ενός δικτύου πυρήνων στις εσωτερικές περιοχές του εγκεφάλου τα οποία αποκαλούνται βασικά γάγγλια. Οφείλεται στην προοδευτική νέκρωση των κυττάρων της μέλαινας ουσίας τα οποία παράγουν το νευροδιαβιβαστή ντοπαμίνη. Η ντοπαμίνη βοηθά την δημιουργία και τον έλεγχο της κίνησης του σώματος.Η έλλειψη της ντοπαμίνης σε δομές των βασικών γαγγλίων, είναι η αιτία των εξωπυραμιδικών συμπτωμάτων, τα οποία μπορεί είναι τρόμος (τρεμούλα), δυσκαμψία ή ακαμψία, βραδυκινησία ή ακινησία και αστάθεια. Η ασθένεια ανακαλύφθηκε το 1817 από τον Τζέιμς Πάρκινσον. Ο Ζαν-Μαρτέν Σαρκό Jean-Martin Charcot το 1876 περιέγραψε έναν ασθενή που δεν είχε καθόλου τρόμο ενώ είχε δυσκαμψία και πρότεινε το σύνδρομο να πάρει το όνομα «Νόσος του Πάρκινσον» τιμώντας τον Άγγλο ιατρό, αντί του ονόματος «Τρομώδης Παράλυση» που ίσχυε μέχρι τότε.
Σήμερα ασθενείς πού κάνουν χρήση αντιψυχωσικών φαρμάκων (κλασικά νευροληπτικά, π.χ αλοπεριδόλη) μπορεί να παρουσιάσουν ανάλογη εικόνα (δευτερογενής παρκινσονισμός). Αντι-παρκινσονικά φάρμακα είναι τα λεβοντόπα-καρβιντόπα, βρωμοκρυπτίνη, αμανταδίνη, αντιμουσκαρινικά κ.τ.λ.
Χειρουργική θεραπεία νόσου Παρκινσον: Έχουν προταθεί διάφορες χειρουργικές θεραπείες όπως τελευταία η εν τω βάθη εγκεφαλική διέγερση του υποθαλαμικού πυρήνα(DBS-STN)η οποία είναι η πιο σύγχρονη αντιμετώπιση . Η θεραπεία αυτή που θεωρείται πρωτοποριακή εφαρμόζεται και στην Ελλάδα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών. Τα αποτελέσματα από τη Νευροχειρουργική κλινική της Πάτρας έχουν δημοσιευθεί στα εγκυρότερα ξενόγλωσσα περιοδικά και υπάρχουν θεαματικά αποτελέσματα. Σημαντικό ρόλο στην αποκατάσταση του ασθενούς έχουν προγράμματα εργοθεραπείας και φυσικοθεραπείας, που βοηθούν σε μία πιο αυτόνομη ζωή. Η φυσικοθεραπεία έχει ως κύριο στόχο τη διατήρηση της μέγιστης πιθανής λειτουργικότητας των ασθενών μέσω επανεκμάθησης των φυσιολογικών προτύπων κίνησης, διατήρησης της ελαστικότητας των μυών και υποκατάστασης της αδύνατης κινητικής συμπεριφοράς από μια άλλη εφικτή με παρόμοια αποτελεσματικότητα.
Η νόσος του Parkinson είναι μια χρόνια εκφυλιστική διαταραχή συγκεκριμένων νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου. Η αιτία της παραμένει άγνωστη. Βαθμιαία αδρανοποιεί το άτομο αν και δεν είναι θανατηφόρα. Συμπτώματα Τρόμος των άκρων Βραδυκινησία Δυσκαμψία μυών Ορθοστατική ανισορροπία Κόπωση Απώλεια έκφρασης προσώπου Κατάθλιψη Απλανές βλέμμα Διαταραχές όρασης Διαταραχές λόγου Αλλαγή στο γραφικό χαρακτήρα Απώλεια δεξιοτεχνίας Δημητριάδης Ε. (2006). Η νόσος του Πάρκινσον και το περιβάλλον: ανασκόπηση. Εγκέφαλος, 43, 33-42. Κατσαρού Ζ., Μποσταντζοπούλου Σ. (2007). Η νόσος του Πάρκινσον: Η ομιλία και η κατάποση (2η εκδ.). Θεσσαλονίκη: National Parkinson Foundation. Μεντενόπουλος Γ., Μπούρας Κ. (2008). Η νόσος του Parkinson. Θεσσαλονίκη: University Studio Press. Μόσχος Ν. (2003). Γνωστικές ελλείψεις και ψυχιατρικά προβλήματα σε παρκινσονικούς ασθενείς. Νοσηλευτική
