Ο Νικολάκης είναι η πιο γνωστή «φυσιογνωμία» των Τρικάλων. Ένα αγόρι που όλοι λατρεύουμε κι αποτελεί σημείο αναφοράς για την πόλη. Ο λόγος για το μπρούτζινο αγόρι της λιμνούλας της Κεντρικής Πλατείας.Η αγάπη των κατοίκων για αυτό το αγόρι είναι διάχυτη, για αυτό άλλωστε το αποκαλούν με υποκοριστικό. Όσο για το πως προέκυψε το όνομά του; Ο «Νικολάκης», το ορειχάλκινο άγαλμα σε φυσικό μέγεθος, κατασκευάστηκε το 1961-1962 από τον γλύπτη Νικόλα. Βρίσκεται στην κεντρική πλατεία και κοσμεί τη λιμνούλα με το σιντριβάνι. Στήθηκε εκεί επί δημαρχίας Ι. Μάτη.Αυτό το «σκανταλιάρικο και θρασύτατο» αγόρι που απεικονίζει ένα παιδί που βγάζει νερό από το στόμα του και ουρεί (χωρίς… ντροπή) στη λιμνούλα δεκαετίες τώρα έχει κλέψει τις καρδιές των Τρικαλινών, αλλά και των επισκεπτών της πόλης.
Ο δίδυμος αδερφός
Όπως πληροφορούμαστε από το τη σελίδα του Εικαστικού Μουσείο του γλύπτη Νικόλα στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας Πηλίου ο «Νικολάκης» αποτελεί αντίγραφο του έργου «Παιδί που σφυρίζει» (έτος κατ. Αρχές 1960). Μοιάζουν σαν μια σταγόνα νερό. Ο «δίδυμος αδερφός» του, ζει το ίδιο ανέμελα στο Συντριβάνι της Πλατείας Ναβαρίνου της Θεσσαλονίκης. Το συγκεκριμένο άγαλμα που φιλοτέχνησε επίσης ο γλύπτης Νικόλας δεν απέκτησε ποτέ όνομα, αλλά έχει τον τίτλο «Το παιδί που σφυρίζει».
Στην Ευρώπη
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι σε πολλές πόλεις της Ευρώπης υπάρχουν αγάλματα αγοριών που ουρούν σε λιμνούλες και συντριβάνια, ανακυκλώνοντας το νερό. Η πρωτότυπη ιδέα ανήκει στον Ζερόμ Ντικενουά τον πρεσβύτερο που φιλοτέχνησε πρώτος ένα τέτοιο μπρούτζινο αγαλματάκι, το 1619 στις Βρυξέλλες, γνωστό με το όνομα Μανεκέν Πις και παριστάνει ένα αγοράκι πολύ μικρότερης ηλικίας και έχει ύψος μόλις 30 εκατοστά.
Σχετικά με τον γλύπτη Νικόλα (Νικόλαο Παυλόπουλο)
Ο Νικόλαος Παυλόπουλος ή Νικόλας γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας στη Μαγνησία, στις 13 Δεκεμβρίου 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Οκτωβρίου 1990. Ήταν Έλληνας γλύπτης και χαράκτης.
Ο πατέρας του ήταν γνωστός ξυλογλύπτης (ταγιαδόρος) εκκλησιαστικών επίπλων και κοντά του έλαβε τα πρώτα καλλιτεχνικά μαθήματα ξυλογλυπτικής. Στα μαθητικά του χρόνια στον Βόλο ασχολήθηκε με την καλλιγραφία, την μουσική και το θέατρο. Στο θέατρο σπουδάζει το 1928 στη δραματική σχολή του Βόλου, η οποία έχει ιδρυθεί το ίδιο έτος ως τμήμα του Ελληνικού Ωδείου. Όταν τελείωσε το Πρακτικό Λύκειο του Βόλου, πήγε στην Αθήνα, το 1929 με σκοπό τη θεατρική καριέρα. Ύστερα όμως από μια επίσκεψη στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) δίνει εισαγωγικές εξετάσεις, στις οποίες όχι μόνο πετυχαίνει αλλά εισάγεται κατευθείαν στο τρίτο έτος σπουδών, για να σπουδάσει γλυπτική με δάσκαλο τον Θωμά Θωμόπουλο στο εργαστήρι του ως εξαιρετικό ταλέντο.
Με κλίση λοιπόν στην τέχνη της γλυπτικής, καταπιάνεται κυρίως με την γλυπτική ακαδημαϊκού ύφους στο ξύλο, το χαλκό και στο μάρμαρο. Ως χαράκτης ασχολήθηκε κυρίως με την ξυλογραφία και την εικονογράφηση βιβλίων. Παίρνοντας μέρος σε διεθνείς και εγχώριες εκθέσεις, σάρωσε στην κυριολεξία τα βραβεία. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Μόντρεαλ, Τόκυο, Σύδνεϋ, κ.ά.). Από το 1932 οργανώνει ατομκές εκθέσεις.
Τιμήθηκε επίσης με βραβεία σε διεθνείς εκθέσεις που έγιναν στο Παρίσι, την Ρώμη, ενώ στην Φλωρεντία έλαβε το χρυσό βραβείο από την εκεί Ακαδημία Καλών Τεχνών στο πλαίσιο του θεσμού “Οmmagio A Michel Angelo”. Το 1988 τιμάται με το ειδικό κρατικό μετάλλιο για την προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση.
Μετά τον θάνατό του, με την διαθήκη του, δημιουργήθηκε το «Δημοτικό Μουσείο Γλύπτη Νικόλα» στην γενέτειρά του, όπου φυλάγονται μερικά από τα καλύτερα έργα του.
Ανάμεσα στα έργα του συμπεριλαμβάνονται περισσότερες των 40 προτομών, εννέα ηρώα, δέκα αγάλματα σε πάρκα. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον χάλκινο ανδριάντα του Θεμιστοκλή στην Ακτή Μιαούλη στον Πειραιά, το άγαλμα της Ηρώς Κωνσταντοπούλου που έφυγε στα 17 της με 17 σφαίρες από τους ναζί κατακτητές και που με τρυφερότητα για το νεαρό της ηλικίας της, στα πόδια της «τοποθέτησε» ένα αρκουδάκι, η προτομή του Γιώργου Σεφέρη στην πλατεία Νέας Σμύρνης και πολλά άλλα.
Αν βρεθείτε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, στο Πήλιο, αξίζει να επισκεφθείτε το Εικαστικό Μουσείο του γλύπτη Νικόλα. Και που ξέρετε… Ίσως εκεί συναντήσετε κι άλλους «συγγενείς» του δικού μας «Νικολάκη».
