Του Γεωργίου Παπασίμου, Δικηγόρου, Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Site: http://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
Η απόφαση Τραμπ για αποχώρηση των Η.Π.Α. από την διεθνή συμφωνία για έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν και άρση των οικονομικών κυρώσεων, μια συμφωνία που, αναμφισβήτητα, έφερε την σφραγίδα του προκατόχου του Ομπάμα, προκαλεί έντονες «σεισμικές δονήσεις» στην, ήδη, εύθραυστη παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.
Η απόφαση αυτή των Η.Π.Α., που είναι η «κορυφή του παγόβουνου» σε μια σειρά αντίστοιχων μονομερών αποφάσεών τους κατά την περίοδο προεδρίας Τραμπ (αποχώρηση από την συμφωνία για προστασία του περιβάλλοντος, μονομερείς εμπορικές κυρώσεις και προστατευτισμός, αυθαίρετη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ), φωτογραφίζει την ιδιαίτερη περίοδο που διανύουμε, αυτήν του «Φθινοπώρου» της αμερικάνικης παγκόσμιας ηγεμονίας. Οι Η.Π.Α., από μοναδική υπερδύναμη στον Δυτικό κόσμο από το 1945 έως το 1989 και, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ως μοναδική πλανητική υπερδύναμη, μετά από μια δεκαπενταετία περίπου συγκεκαλυμμένης «υποχώρησης», με την παράλληλη ανάδειξη και άλλων ισχυρών παγκόσμιων πόλων ισχύος, οδεύει συνεχώς και σταθερά σε έναν ιδιότυπο «απομονωτισμό».
Η μονομερής αποχώρηση από την συμφωνία για έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η «θρυαλλίδα» για την δημιουργία συνθηκών «κόλασης» στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Ανατολής, που θα δοκιμάσει, παράλληλα, σκληρά την σημερινή «εύθραυστη» και «κινούμενη στην άμμο» παγκόσμια γεωπολιτική ισορροπία, αφού, μεταξύ άλλων:
Διευρύνει το χάσμα μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ευρώπης, και ειδικότερα των τριών μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων, Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας, που είχαν συνυπογράψει την διεθνή αυτή συμφωνία. Ήδη, υπάρχουν δηλώσεις, ότι οι τρεις αυτές δυνάμεις θα συνεργαστούν, για να δημιουργηθεί μια ευρύτερη συμφωνία με το Ιράν, που θα καλύπτει τις δραστηριότητες αυτού για τα πυρηνικά και τις εξελίξεις σε περιφερειακό επίπεδο. Η εξέλιξη αυτή είναι σημαντική και πρωτόγνωρη, αφού το κενό, που δημιουργεί στην παγκόσμια σκηνή η νέα Αμερικανική ηγεσία, με την πολιτική της «απομόνωσής» της, θα πρέπει, κατά κάποιον τρόπο, να καλυφθεί από τις Ευρωπαϊκές «ελίτ», οι οποίες βρίσκονται μπροστά σε πρωτόγνωρες ιστορικές συνθήκες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με την μονομερή αυτή απόφαση τίθενται, επίσης, σε άμεσο κίνδυνο τεράστιες οικονομικές συμφωνίες, που, ήδη, είχαν αρχίσει να υλοποιούνται μετά την άρση των οικονομικών κυρώσεων κατά της Τεχεράνης, αφού μόνο το εμπόριό της με την Ευρώπη, μετά την χαλάρωση των εξοντωτικών κυρώσεων το 2016, ξεπέρασε τα 10 δις δολάρια (η Renault ξεκίνησε κοινή επιχείρηση για κατασκευή 150.000 αυτοκινήτων το χρόνο στο Ιράν, ενώ η Peugeot επένδυσε 400.000,00 ευρώ για τον εκσυγχρονισμό του εργοστασίου της εκεί, η Αirbus σύναψε συμβόλαιο για την κατασκευή 100 αεροσκαφών ύψους 19 δις δολαρίων και, τέλος, η Siemens σύναψε συμβόλαιο για την πώληση ανεμογεννητριών πολύ μεγάλου οικονομικού ύψους).
Η μονομερής αυτή απόφαση αποτέλεσε μεγάλο «δώρο» στα σκληροπυρηνικά στοιχεία των «Αγιατολάχ» και των «φρουρών της επανάστασης», που ομιλούν, πλέον, για επιθετική ανάπτυξη πυρηνικών όπλων, έναντι των μετριοπαθών και εκσυγχρονιστικών δυνάμεων, που είναι σήμερα στην εξουσία, υπό τον Ιρανό Πρόεδρο Χασάν Ροχανί, γυρίζοντας έτσι πίσω την «ροή του ποταμιού» και την ανάγκη και επιθυμία του Ιρανικού Λαού για ειρήνη και ανάπτυξη.
Αποτελεί ακόμα προάγγελο πιθανότατου επιθετικού πολέμου από τον άξονα των Η.Π.Α., του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, κατά του Ιράν και των συμμάχων του στην περιοχή (καθεστώς Άσαντ στη Συρία και Χεζμπολά στον Λίβανο). Όμως, το Ιράν αποτελεί μια ισχυρή πολεμική δύναμη και, παράλληλα, ισχυρότατο ενεργειακό παγκόσμιο παίκτη (π.χ. η Κίνα καλύπτει τις «αχόρταγες» ενεργειακές της ανάγκες σε μεγάλο βαθμό από το Ιράν). Έτσι, τυχόν επανάληψη του τρομακτικά ιστορικά λάθους των Η.Π.Α. της διάλυσης του Ιράκ, σε βάρος του Ιράν, θα αποτελέσει μεγαλύτερο και ολέθριο λάθος.
Μπροστά στα παραπάνω αντικειμενικά γεγονότα και τις λογικές συνέπειες εξ αυτών, τίθεται το ερώτημα, πού οφείλεται αυτή η τόσο οφθαλμοφανής αρνητική απόφαση, ακόμα και για τα ίδια τα συμφέροντα των Η.Π.Α.
Η απάντηση, σίγουρα, δεν μπορεί να δοθεί από την επιφανειακού τύπου ανάλυση της πίεσης των Η.Π.Α. από τους συντηρητικούς κύκλους του Ισραήλ, σε συνδυασμό με τον ιδιότυπο «υπερναρκισσιστικό» χαρακτήρα του Τραμπ. Αναμφισβήτητα, τα παραπάνω παίζουν τον ρόλο τους, αλλά η βαθύτερη αιτία της ολοένα και περισσότερο απομόνωσης των Η.Π.Α., που την μετατρέπει, λόγω και της μεγάλης στρατιωτικής της δύναμης, από εν δυνάμει παράγοντα διεθνούς ισορροπίας και σταθεροποίησης σε ιδιότυπο «διεθνή ταραξία», είναι ότι η Χώρα αυτή έχει εισέλθει στην περίοδο της «δύσης» της αυτοκρατορικής της ηγεμονίας. Και η περίοδος του «Φθινοπώρου» των ηγεμονιών, ιστορικά, έχει καταδείξει ότι κυριαρχείται από έντονες παγκόσμιες αναταράξεις, πολέμους και ακατανόητες υπό λογικές συνθήκες αποφάσεις, όπως, για παράδειγμα, η απόφαση Τραμπ για αποχώρηση από την συμφωνία ελέγχου του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.
