Μέσα στης νύχτας τα μάγια και την αστροφεγγιά,
στο παραθύρι εστάθης με νεράιδας θωριά,
φεγγαρόλουστη κόρη με απόκοσμη ομορφιά,
στων αγγέλων το χοροστάσι και τη γειτονιά.
Μυγδαλιά ανθισμένη σε αποχείμωνο καιρό,
κόκκινο τριαντάφυλλο τ’ Απρίλη σε θωρώ,
γλυκανέμι αυγής σε ακούω, πρωινό κορυδαλλό,
λάμπρισμα ανατολής, πάντα να σε βλέπω ποθώ.
Στέκεις μ’ ανήσυχο βλέμμα τι τάχα να θες ;
Μονάχη στη νύχτα μιλάς, τι άραγε να λες;
Τα μάτια σου με δάκρυ, μη βρέχεις μην κλαις,
σε ακούω, σε βλέπω από χίλιες γωνιές.
Σκέψου, με χέρια πιασμένα, διψασμένα τα χείλη,
με τρεμάμενα λόγια του πόθου που ομίλει,
πυρωθήκαμε πεθυμιές στο φλεγόμενο δείλι
κι αφεθήκαμε θεοί, μέχρι ο ήλιος ν’ ανατείλει.
Να θυμάσαι κείνη τη νύχτα χωρίς αλησμόνια,
τότε που βγήκαμε στ’ ουρανού τα μπαλκόνια
κι ακούγαμε στην αγρύπνια μας γλυκόλαλα αηδόνια ,
με όρκους και πίστη για μια αγάπη αιώνια.
Μου ψιθύριζες συνεπαρμούς και πάθη κρυφά,
τον έρωτα στην έκσταση κεντούσες με φιλιά γλυκά
και κρατούσες τη ζωή αντάμωμα στα ψηλά!
