Πόσα δάχτυλα να έχεις αυτές τις ώρες να δείξεις τις φωτιές στο χάρτη της πατρίδας μας; Πόσα χέρια να έχεις να κλείσεις στόμα και μύτη στους ανθρώπους που αναπνέουν το καμένο παρελθόν τους; Πόσες αγκαλιές να χωθούν όσοι θρηνούν το καμένο βιος τους; Πόση ψυχή να αντέξεις την καταστροφή;
Άνθρωποι, ζώα, εκτάσεις ,σπιτικά, επιχειρήσεις, η ιστορία μας, οι μνήμες μας, η διέξοδός μας, η περηφάνια μας, η ανάσα μας, η χώρα μας, η ζωή μας κάηκαν μαζί …
Στο μυαλό μου κατοικούν 3 εικόνες αυτές της μέρες. Τα στοιβαγμένα νεογέννητα σ’ ένα ασθενοφόρο με την ταυτότητά τους πάνω τους, της γονατισμένης γυναίκας που προσεύχονταν έξω από το σπίτι της να βγει ζωντανός ο άντρας της και του ηλικιωμένου ζευγαριού που καθόταν κρατημένο χέρι- χέρι στην αυλή του καμένου σπιτιού του με πλάτες στραμμένες σε αυτό.
Και ξαφνικά είχα ένα όραμα….τους πολιτικούς μας με ρούχα λερωμένα από καπνούς και στάχτες, με ιδρωμένα και τρομαγμένα πρόσωπα, με πνιγμένες φωνές να τρέχουν απ’ άκρη σε άκρη να σώσουν την Ελλάδα, να σβήσουν τις φωτιές με τα καλοπληρωμένα χέρια τους, μπροστάρηδες, παρόντες, να σκουπίζουν τον ιδρώτα των πυροσβεστών και να δειγματίζουν σαν μεσίτες σπίτια για να τακτοποιήσουν τους πληγέντες…και δεν ήταν μόνοι τους λέει…η εκκλησία της Ελλάδος, οι πλούσιοι της χώρας μας και οι ΜΚΟ ήταν μαζί τους …με ανοιχτές καρδιές ,με ανοιχτά πορτοφόλια, με ψυχολόγους, με κοινωνικούς λειτουργούς στο πλευρό τους να δίνουν κι αυτοί τον αγώνας τους…
Και έπειτα μάλλον ξύπνησα…σα να ντράπηκα που τους ξεβόλεψα και με τη σκέψη …
Αλήθεια, άραγε να κάηκε κανένα σπίτι πολιτικού; Να κινδύνεψε κάποιος δικό τους; Όχι δεν έγινα εκδικητική ,δεν έγινα μνησίκακη ,ένα απλό ερώτημα με αγωνία έθεσα… Δεν άκουσα κάτι, δόξα τω Θεώ δεν τους συνέβη κανένα κακό! Πώς θα άντεχαν την απώλεια, πως θα άντεχαν να βρεθούν απ’ το παν στο μηδέν, να διαχειριστούν την καταστροφή, να χαρακτηριστούν πυρόπληκτοι και να δεχθούν τα ξεροκόμματα της πρόσκαιρης πρόνοιας για εκείνους…;
Γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα…άπαξ και κάηκε η περιουσία σου, ξέρεις πως όλα τελείωσαν …σα να σε εκδικούνται που καταστράφηκες και σε πατάνε με χέρια και με πόδια να μην ξανασηκωθείς…πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό.
Και μετά με έπιασε ένα άγχος να προλάβω…να προλάβω να γνωρίσω την πατρίδα μου γιατί σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε ο Σεφέρης. Ποσό δίκιο όταν έγραφε « Πρέπει να βιαστούμε να ιδούμε ό,τι προφταίνουμε από την Ελλάδα. Σε λίγο θα τα έχουν κάνει καρτ ποστάλ». Λυπάμαι βαθιά που βγαίνει αληθινός….Δείτε ό,τι προλαβαίνετε, χαρείτε όσο προλαβαίνετε… δεν θα είναι πάντα εδώ.
Ειρήνη Ντάλα
Φιλόλογος
