Τελευταία διαβάζω ολοένα και περισσότερα άρθρα ψυχολόγων, ψυχαναλυτών και ειδικών για το πως η ελληνική οικογένεια ευνουχίζει τα παιδιά της… για το πως μια “δεμένη” οικογένεια σημαίνει υπό μια έννοια και μια δυσλειτουργική οικογένεια. Μπερδεύουμε λέει την αγάπη με την εξάρτηση…
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά… προφανώς δεν αναφέρομαι σε αρρωστημένες καταστάσεις και αναγνωρίζω ότι υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά τους να “πετάξουν”, που τα κρατάνε δέσμια στην γονεϊκή φωλιά (για παράδειγμα δεν αφήνουν το παιδί τους να φύγει εκτός σπιτιού, να σπουδάσει μακριά, από φόβο μήπως πάθει κάτι ή μήπως το χάσουν!). Αυτό είναι μια πραγματική κατάσταση που έχει να κάνει με τη συναισθηματική αστάθεια ή ανεπάρκεια των γονιών. Δεν έχει να κάνει με τη δομή της ελληνικής οικογένειας, η οποία αποτελεί το βασικό κύτταρο της κοινωνικής μας ζωής. Όταν, όμως, λαμβάνουμε υπόψιν μας αυτές τις περιπτώσεις για να γενικεύσουμε την εξαίρεση και να το αναγάγουμε σε κανόνα εγώ αρχίζω να βγάζω σπυριά!
Στην Ελλάδα του 2017, στην Ελλάδα της κρίσης εάν υπάρχει κάτι που μας έχει κρατήσει ζωντανούς είναι αυτή η αίσθηση του ανήκειν… στην οικογένεια, στη γειτονιά, στην παρέα. Αυτή η έστω εκφυλισμένη αίσθηση του ανήκειν. Αυτή ακριβώς η δομή της οικογένειας έχει εμποτίσει τις κοινωνικές μας συναναστροφές. Και ξέρετε κάτι αυτό δεν ευνουχίζει, όπως αποφαίνονται οι ειδικοί, τα παιδιά, τα οποία μάλλον ευνοούνται από μια τέτοια κατάσταση. Γιατί μπορεί να στέλνουν βιογραφικά από το παιδικό τους δωμάτιο όπως διάβασα να γράφει ένας από τους “ειδικούς”, αλλά τουλάχιστον έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Αυτό τελικώς ίσως ευνουχίζει τους γονείς, γιατί “φεύγει” η ζωή τους χωρίς να το καταλάβουν, γιατί αφιερώνουν όλη τους της ζωή, κάθε τους στιγμή αποκλειστικά για τα παιδιά τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους θέλω.
Ας πάνε οι ειδικοί να ζήσουν για λίγο στη βόρειο Ευρώπη σε μια μέση οικογένεια από αυτές που πετάνε τα παιδιά έξω από την πόρτα αμά την ενηλικίωση τους, για να… βρούνε το δρόμο τους! Στη ζωή χρειάζεται ισορροπία. Το να νοιάζεσαι για το παιδί σου, το να ενδιαφέρεσαι για την ευημερία του, το να προσπαθείς για το καλύτερο ως γονιός δεν το ευνουχίζει. Αμοιβαίος σεβασμός και αλληλοκατανόηση είναι τα θεμέλια της οικογενειακής αρμονίας και πάνω σε αυτές τις αρχές χτίζεται μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Όλα τα υπόλοιπα είναι φιοριτούρες, κουβέντα να κάνουμε… αισθάνομαι σαν να τα έχουμε πει όλα και να χρειάζεται να εφευρίσκουμε θέματα προς συζήτηση.
Στα 44 μου χρόνια, ακόμη και τώρα που είμαι πια μεσήλικη με δυο παιδιά οι γονείς μου με ρωτάνε εάν τρώω καλά (μα καλά δεν βλέπουν πως πήρα μερικά κιλά;), μου ετοιμάζουν ταπεράκι, μου λένε να βάλω κάλτσες για να μην κρυώσω, μου κρατάνε μούτρα εάν περάσουν δύο μέρες και δεν ακούσουν τη φωνή μου. Όχι δεν είμαι ευνουχισμένη ή συναισθηματικά ανώριμη ή ακόμη χειρότερα συναισθηματικά ανισσόροπη. Τουναντίον! Αισθανομαι ευτυχισμένη, ολοκληρωμένη και πλήρης. Κάθε μέρα που περνά αισθάνομαι ευλογημένη που έχω την οικογένεια μου, που έχω στέρεες βάσεις, που έχω γονείς που νοιάζονται, που έχω οικογένεια για να βασιστώ επάνω της στις δύσκολες στιγμές, που έχω αυτο το “αποκούμπι” που με κάνει να αισθάνομαι ασφαλής…
ΥΓ επί προσωπικού: Στα φοιτητικά μου χρόνια η μητέρα μου έκλαιγε την ημέρα που έφευγα για Λονδίνο, φαντάζομαι έκλαιγε γοερά και πολλές άλλες ημέρες όλα αυτά τα χρόνια που έμεινα εκεί… η ανησυχία, η αγωνία, η απουσία είναι αβάσταχτες για μια μητέρα. Τώρα που ειμαι μητέρα δύο παιδιών ξέρω, καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω τη φίλη μου που έφυγε η κόρη της για Αμερική και έκλαιγε… που κάθε φορά που χτυπάει το skype πετουρίζει η καρδιά της, που κάθε φορά που διαισθάνεται πως κάτι δεν πάει καλά τη ζώνουν τα φίδια, γίνεται πιο άσπρη και από το πανί. Καταλαβαίνω την άλλη φίλη μου που θέλει να πείσει το γιο της να ακολουθήσει το χ δρόμο στη ζωή του… στα 16 χρόνια του δεν γνωρίζει τι εστί ζωή, ζει με τις φαντασιώσεις του! Και θα μου πεις τον ευνουχίζει, του στερεί το δικαιώμα στην ελευθερη βούληση…για να έχεις βούληση, θα απαντήσω, χρειάζεται να έχεις γνώση ή επίγνωση και εκείνος στα 16 του βλέπει άλλο έργο…αυτό που έχει δει και η μάνα του και ξέρει πως τελειώνει!
Πηγή: 4moms.gr & http://babyradio.gr/goneis/min-pirovolite-tin-elliniki-ikogenia/
