Μην «φοβάστε» να κλάψετε μπροστά στα παιδιά σας

Μην «φοβάστε» να κλάψετε μπροστά στα παιδιά σας!

Γράφει η Constance Hall στη σελίδα της στο facebook:

Κρύβεστε στο μπάνιο όταν χρειάζεται να κλάψετε;

Σκουπίζετε γρήγορα το δακρυσμένο σας πρόσωπό και απαντάτε στα παιδιά σας οτι «όχι, όχι η μαμά είναι καλά!»;

Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά

Συνήθιζα και εγώ να .. ξέρετε, να κλαίω…

Δεν θέλετε τα παιδιά σας να αισθάνονται την ανασφάλεια του βράχου τους που καταρρέει …

Θυμάμαι να λυγίζω πίσω από μια κλειστή πόρτα, προσέχοντας να μην με δουν τα παιδιά μου, πριν από δυο χρόνια και έκλαιγα πολύ. Όμως τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα θέλουμε … με έπιασαν αναπόφευκτα, με παρηγόρησαν, με φρόντισαν, μικρά χεράκια στους ώμους μου μου είπαν οτι όλα θα πάνε καλά…

Δέχτηκα τη βοήθεια, η ζωή μου βελτιώθηκε. Αλλά τα παιδιά μου παρέμειναν αλλαγμένα.

Πρόσφατα ένα από τα παιδιά μου ανέφερε ότι ο δάσκαλός τους ξέσπασε μέσα στην τάξη .. πόσο ασυνήθιστο είναι για έναν δάσκαλο να κλαίει μέσα στην τάξη … προφανώς όλοι οι άλλοι δάσκαλοι ήρθαν για να βοηθήσουν, ενώ κάποιοι μαθητές άρχισαν να κοροιδεύουν.

Μου έκανε να σκεφτώ το πώς κάποιος από εμάς χειρίζεται το ωμό, ακατέργαστο συναίσθημα. Με μεγάλωσε μια νεαρή μόνη μητέρα, που είχε μια ικανότητα να χειρίζεται τις σκληρές καταστάσεις και στη σύντομη ζωή της με δίδαξε το εξής: «μην ανησυχείς τόσο πολύ μήπως πεις το λάθος πράγμα, απλά πες κάτι, πρόσφερε μια αγκαλιά, πες ένα συγγνώμη, ρώτησε όσα θέλεις να μάθεις, σε έναν κόσμο που όλοι παραμένουμε σιωπηλοί όταν βλέπουμε το αληθινό συναίσθημα, απλώς πες κάτι».

Όταν ο αδελφός του πατέρα μου έφυγε από τη ζωή όλοι στη αίθουσα ήταν σιωπηλοί προσπαθώντας να είναι ευγενικοί – η μαμά μου τότε πλησίασε τον νεκρό, το ακούμπησε και είπε και είπε «τι θα κάνουμε τώρα εμείς;» και άρχισε να κλαίει.

Ποτέ δεν το ξέχασα.

Σκέφτηκα ότι ποτέ δεν είχα έναν φίλο που να με παρηγορεί όταν νιώθω αγχωμένη, ακόμα και ο σύζυγός μου που είναι πολύ ώριμος συναισθηματικά, αποφεύγει να χειριστεί την κατάσταση όταν κλαίω.

Αλλά το Σαββατοκύριακο παρακολουθούσα ένα τρομερά λυπηρό ντοκιμαντέρ με τα παιδιά μου και καθώς τα δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου και είδα και τις κόρες μου να κλαίνε, ο γιος μου μας αγκάλιασε όλες μαζί και μας χάιδευε στην πλάτη. «Είμαι εγώ εδώ, μην φοβάστε» μας είπε και συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο!

Συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά μου είναι εντάξει με την ανθρώπινη συγκίνηση, δεν τραυματίστηκαν όταν είδαν την μαμά του να κλαίει – νοιάζονται και καταλαβαίνουν ότι έτσι είναι η ζωή ..

Οι άνθρωποι πληγώνονται, οι άνθρωποι βλάπτουν άλλους ανθρώπους, οι μαμάδες έχουν τα όριά τους και ακόμη και οι δάσκαλοι κλαίνε.

Είναι παρήγορο για ένα παιδί να ξέρει ότι ο βράχος του μπορεί να “λυγίσει” αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ασφαλή.

Και αν δεν μπορούμε να είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλον, τότε ποιο είναι το νόημα;