Παρασκευή μεσημέρι, μέρα των Θεοφανείων, μ’ έναν ήλιο που δαγκώνει, μέλη του Δικτύου βρισκόμαστε στο ‘’ατλάντικ’’, το χώρο στέγασης των προσφύγων της πόλης μας. Είναι τα έκτακτα δελτία ειδήσεων για την επιδείνωση του καιρού που μας κάνουν να επισπεύσουμε μια προγραμματισμένη από μέρες δράση.
Προσπαθούμε να στήσουμε υπαίθρια τους αυτοσχέδιους πάγκους με ό,τι έχουμε κουβαλήσει:
- σχολικά είδη και παιχνίδια που είχαμε συγκεντρώσει στην αρχή της σχολικής χρονιάς για τα παιδιά συμπολιτών μας που βρίσκονται σε ανάγκη,
- γάντια, σκουφιά και κασχώλ από οικογένειες συμπολιτών μας που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για ό,τι δεν χρησιμοποιούν πια,
- προϊόντα διατροφής που είχαμε εξασφαλίσει από την τελευταία δράση ‘’χωρίς μεσάζοντες’’ και
- κηπευτικά που προμηθευτήκαμε σε πολύ χαμηλή τιμή, από ντόπιο παραγωγό, για να προλάβουμε την καταστροφή της παραγωγής από τον επερχόμενο παγετό.
Πριν καλά-καλά αρχίσουμε τη διανομή, πριν προλάβουμε να τους ‘’ζεστάνουμε’’ με τη δράση μας, μια χαρακτηριστική, προσφυγική, γυναικεία φιγούρα προβάλλει από τα καταλύματα – containers- και μας υποδέχεται με ένα φλυτζάνι ζεστό τσάϊ για τον καθένα μας.
Με τους περισσότερους δεν μπορούμε ν’ ανταλλάξουμε ούτε μια λέξη, οι σκηνές όμως που ακολούθησαν και τι βιώσαμε δεν περιγράφονται.
Είναι η μικρή προσφυγοπούλα που προσπαθεί, να μας πείσει ότι χρειάζεται τα μποτάκια για τον μικρότερο αδελφό της, εξαφανίζεται τρέχοντας με το κουτί στη μασχάλη και σε λίγο συνειδητοποιούμε ότι ο λιλιπούτειος πρόσφυγας που ξεπροβάλλει από μακριά τρέχοντας, χοροπηδάει συνεχώς γύρω μας, φοράει τα μποτάκια που μόλις απέκτησε. Αυτός με τη σειρά του, κυριολεκτικά ‘’τρυπώνει στην ουρά’’ για τα σχολικά και μόλις πάρει την πολυπόθητη τσάντα, εξαφανίζεται και πάλι, πάντα τρέχοντας.
Είναι τα βλέμματα ευγνωμοσύνης από τους ενήλικες και οι προσκλήσεις για πολλή τσάϊ ’’στα σπιτικά’’ τους, μετά τη διανομή.
Είναι ο ομοεθνής τους από τη Συρία, που εργάζεται ως μετανάστης στην Ολλανδία τα τελευταία τρία χρόνια, έχει ζήσει στην Ελλάδα αρκετά χρόνια πριν την οικονομική κρίση, φιλοξενείται αυτές τις μέρες σε συγγενικά του πρόσωπα στον καταυλισμό και ανεπιφύλακτα τους δηλώνει ότι αυτό που βιώνουν στην Ελλάδα της κρίσης δεν είναι σύνηθες στην Ευρώπη της ευημερίας.
Είμαστε σίγουροι ότι και αυτοί με τη σειρά τους θ’ αποτελέσουν τους καλύτερους πρεσβευτές της χώρας μας μελλοντικά.
Φύγαμε ικανοποιημένοι από την προσφορά αγάπης και αλληλεγγύης αλλά και για τη χρονικότητα (timing) της δράσης. Τα προγνωστικά για τον καιρό επαληθεύτηκαν, οι θερμοκρασίες τις μέρες που ακολούθησαν είναι αρκετά χαμηλές, όμως το ζεστό φαγητό, τα γάντια και σκουφιά, τα σχολικά είδη για μεθαύριο που θα είναι η πρώτη μέρα των προσφυγόπουλων στο σχολείο ίσως ‘’ζεστάνουν’’ για λίγο τους δικούς μας πρόσφυγες.
Δεν δώσαμε λύση στα προβλήματά τους και δεν υποκαταστήσαμε υπάρχοντες θεσμούς, επιφορτισμένους με τα παραπάνω καθήκοντα. Όμως οι συμβολικές μας κινήσεις στέλνουν το μήνυμα της πίστης μας στην ανθρώπινη αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια.
Είναι το ίδιο μήνυμα που στέλνουμε και προς οικογένειες συμπολιτών μας, με μεγάλη όμως προσοχή και διακριτικότητα.
