Γράφει ο Αριστοτέλης Κωλώτης Κερασοβίτης
Αρκετά συχνά λόγω της εργασίας μου περνώ από τον δρόμο Τρικάλων-Πύλης. Στα Αμπελάκια στο ύψος του μικρού κόμβου που οδηγεί στο Φλαμούλι βρίσκεται το Μουσείο Δημήτρη και Λέγκως Κατσικογιάννη. Το μουσείο στεγάζεται σε έναν χώρο όπου παλαιότερα λειτουργούσαν τα γνωστά σε όλους μας ψυγεία ΑΓΡΕΞ. Το μουσείο αρχικά στεγάστηκε στην Δωροθέα Σχολή στις 11- 9- 94 και αργότερα μετεγκαταστάθηκε και εγκαινιάστηκε για πρώτη φορά στον χώρο που βρίσκεται σήμερα, τον Δεκέμβριο του 1998 απο τον τότε δημάρχο Κωνσταντίνο Παπαστεργίου. Έκτοτε και για αρκετά χρόνια (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) παρέμενε κλειστό λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων. Η εγκατάλειψη του ήταν εμφανής διά γυμνού οφθαλμού προξενώντας μου κάθε φορά που το έβλεπα αλγεινή εντύπωση. Το πρωί της πέμπτης 29 Δεκεμβρίου 2016 δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την πολύ καλή μου φίλη Μαρία Κούτσια, γνωστή για την αγάπη που την διακρίνει ως προς την τέχνη αλλά και την Επικούρεια φιλοσοφία. Γνώριζα εκ των προτέρων ότι αυτή η αγάπη την έχει ωθήσει στο να συμμετέχει ενεργά ως εθελόντρια στην πρωτοβουλία του δήμου Τρικάλων για όσες μέρες διαρκεί ο μύλος των ξωτικών “Ανοιχτά Μουσεία για όλους”. Σήμερα το βράδυ έχουμε μία εκδήλωση για τη ζωή και το έργο του Δημήτρη αλλά και τις Λέγκω Κατσικογιάννη μου είπε, σε περιμένω να ρθεις. Ασφαλώς, της απάντησα και το ίδιο βράδυ παρκάρισα το αυτοκίνητό μου στον καθαρισμένο από χώματα και σκουπίδια αύλειο χώρο του μουσείου. Ανυπομονούσα, και με γοργά βήματα εισήλθα στο χώρο του μουσείου. Αριστερά στην είσοδο στέκονταν οι δύο προτομές του Δημήτρη και της Λέγκως. Μπροστά μου ένας φαρδύς διάδρομος με εκθέματα από πίνακες και γλυπτά. Δεξιά κι αριστερά οι τρεις μεγάλες αίθουσες με διαφορετική θεματολογία η κάθε μία. Ξεχάστηκα για λίγο παρατηρώντας τους πίνακες και τα γλυπτά. Χωρίς να έχω ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στην τέχνη αφέθηκα και θαύμασα τους γεμάτο συμβολισμούς και μηνύματα έργα του.Το ξέρεις ότι το ταλέντο του Δημήτρη πρώτα στην γλυπτική και μετά στη ζωγραφική αναγνωρίστηκε από τα 14 του χρόνια μου είπε η Μαρία πλησιάζοντάς με και χαιρετώντας με, με το ζεστό χαμόγελο και την ευγένεια που την διακρίνει. Σε εκείνη την ηλικία έπιασε δουλειά σε ένα κατάστημα στο κέντρο της Λάρισας μου εξήγησε, και πάνω στο βούτυρο άρχισε να δημιουργεί διαφορές και περίπλοκες συνθέσεις με αποτέλεσμα να προκαλεί τον θαυμασμό σε πλήθος κόσμου που επισκεπτόταν το κατάστημα για να δει τις δημιουργίες του. Ενδιαφέρον σκέφτηκα. Ήθελα όμως να μάθω περισσότερα για τη ζωή του αλλά και για το έργο του. Έτσι περάσαμε στη μία από τις τρεις αίθουσες του μουσείου όπου η Μαρία για τα επόμενα 15 λεπτά μας ταξίδεψε στην σκληρή αλλά και γεμάτη αγώνες ζωή του καλλιτέχνη, από την παιδική του ηλικία στα χρόνια του μεσοπολέμου, του εμφυλίου, της δικτατορίας, της εξορίας, της μεταπολίτευσης. Μας μύησε στα έργα του, τα οποία περιλαμβάνουν μία μεγάλη γκάμα θεμάτων και έχουν σχέση με τον πόλεμο, την τρομοκρατία, τους πολιτικούς κρατούμενους, το πολυτεχνείο, την χούντα, την αντίσταση, τα πυρηνικά, τον καπιταλισμό, την ειρήνη, τα αγροτικά, την πείνα, τις γυναίκες, την καρτερικότητα της μάνας και πολλά ακόμη. Το συνολικό του έργο αριθμεί 1.236 πίνακες και 114 γλυπτά. Επίσης αρκετά ακόμη έργα του έχουν καταστραφεί. Ο Κατσικογιάννης έχει επηρεαστεί αρκετά από τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο τον περίφημο el greco κατέληξε η Μαρία και κατόπιν ακολούθησε μία ξενάγηση στους υπόλοιπους χώρους του μουσείου όπου θαυμάσαμε το σύνολο σχεδόν του έργου του. Η βραδιά έκλεισε με λαχταριστές τοπικές λιχουδιές και εδέσματα που ετοίμασε ο σύλλογος γυναικών Αμπελακίων ο οποίος συνέβαλε και συμβάλλει τα μέγιστα ώστε να παραμείνει ανοιχτός και επισκέψιμος ο χώρος του μουσείου.
Αγάπησα τον Κατσικογιάννη και τα έργα του καθώς και τη γυναίκα του Λέγκω, που στάθηκε πάντα δίπλα του βράχος, και σε αυτή οφείλονται πολλά από τα έργα του που διασώθηκαν μας είπε αποχαιρετώντας μας η Μαρία.
