“Η Ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου” (Αβραάμ Λινκολν).● Πώς μπορεί μία σφαίρα χωρίς να έχει πετύχει το στόχο της να διαμορφώσει απόλυτα και με τους δικούς της όρους το προεκλογικό σκηνικό αλλά και το αποτέλεσμα των εκλογών στις ΗΠΑ;
■ Πώς μπορεί μία πράξη έσχατης βίας να πληγώσει τόσους και τόσα πράγματα όσα κανένας όλμος στον πόλεμο;(Πολιτικούς, Πολιτική, Δημοκρατία, Ελευθερία, Ασφάλεια, Εθνική υπερηφάνεια…);
■ Πώς αλήθεια θα αισθάνεται και τι θα σκέφτεται το άγαλμα της Ελευθερίας όταν βλέπει πως στην χώρα της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Διαλόγου, της Ανεκτικότητας, της Woke Culture και της παγκόσμιας Δύναμης η σφαίρα εξακολουθεί να ρυθμίζει κάποια βασικά θέματα των ΗΠΑ που δεν μπορούν να τακτοποιήσουν οι τρόφιμοι του πολιτικού συστήματος; Βέβαια κάποιοι λένε πως αυτοί πρωτίστως όπλισαν το χέρι του δολοφόνου.
● Πώς μπορεί μία σφαίρα να προκαλεί τεκτονικές αναταράξεις στην Πολιτική Ηθική και στο περιεχόμενο της Πολιτικής όσες δεν μπόρεσαν οι εμπρηστικοί λόγοι των υποψηφίων προέδρων των ΗΠΑ και η πολιτική τους συμπεριφορά;
■ Πώς μπορεί μία σφαίρα να σκοτώνει έναν αθώο, τη στιγμή που το χέρι του δολοφόνου το όπλισαν οι πρωταγωνιστές της πολιτικής εκστρατείας των ΗΠΑ;
● Πώς μπορεί να μην υποπτεύθηκε κανείς πως η εισβολή στο Καπιτώλιο το 2021 έμελλε να λειτουργήσει ως εκκολαπτήριο της πολιτικής βίας;
■ Πώς έμεινε ασχολίαστο από τους πολυποίκιλους πολιτικούς αναλυτές των ΗΠΑ πως όταν ο αγώνας για την κατάκτηση και νομή της Εξουσίας διεξάγεται από τα πρόσωπα για τα Πρόσωπα, τότε ή κάποια στιγμή θα βρει ρόλο και η σφαίρα;
● Πώς δεν το περίμεναν οι κομματικοί ινστρούχτορες και των δύο κομμάτων (δημοκρατικοί / ρεπουμπλικάνοι) πως όταν ο δημόσιος λόγος περιστρέφεται γύρω από την ηλικία και την πνευματική διαύγεια των δύο μνηστήρων της εξουσίας με όρους απαξιωτικούς, του τύπου: Ο γηραιός και ξεμωραμένος Μπάιντεν και ο τρελός ή ανισόρροπος Τραμπ, τότε ίσως χρησιμοποιηθούν κι άλλα μέσα για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
* Πώς μπορεί μία σφαίρα να απογυμνώνει το μύθο της ισχύος των μυστικών υπηρεσιών και της ασφάλειας, να δίνει μαθήματα στις διαφημιστικές εταιρείες για ένα προεκλογικό σποτ, να διαμορφώνει τους δείκτες των χρηματιστηρίων και της παγκόσμιας οικονομίας και ίσως-ίσως να εμπλουτίζει με νέα στοιχεία τους θεωρητικούς της μετα-πολιτικής;
■ Πώς μπορεί, λοιπόν, μία σφαίρα να χρησιμοποιηθεί τώρα και από τους δύο υποψήφιους για να πείσουν τους ψηφοφόρους τους πως το ζητούμενο είναι η ενότητα και η τιμή του αμερικανικού έθνους;
Τώρα όλοι θα φανούν συμπεριληπτικοί
● Πώς μπορεί μία σφαίρα να αντικαθιστά το επιχείρημα, το διάλογο και τις πολιτικές προτάσεις σε έναν προεκλογικό αγώνα;
■ Πώς μπορούν τώρα οι ΗΠΑ να συμβουλεύουν ή να επιτιμούν χώρες που τα πολιτικά ήθη και τα ανθρώπινα δικαιώματα σπανίζουν ή και ατροφούν, όταν μία σφαίρα στη δημοκρατία τους τείνει να αποτελέσει το “μετά την σφαίρα, Μ.Σ” εποχή, σαν το Προ Χριστού (Π.Χ).
● Πώς μπορεί αλήθεια μία σφαίρα να συνυπάρχει με το εθνικό σύμβολο, τη ΣΗΜΑΙΑ, και να χρησιμοποιείται για κομματικές σκοπιμότητες;
■ Τελικά η βία σε όλες τις εκδοχές της μάς διαμορφώνει, αρνητικά ή θετικά αδιάφορο, καθορίζει τα πάντα και είναι υποκριτικό να το θυμόμαστε αυτό, όταν πέφτει μία σφαίρα…
● Η σφαίρα, όμως, έχει μία απρόβλεπτη ιδιότητα. Μπορεί να σκοτώσει αθώους και ενόχους…Το θέμα είναι εμείς σε ποια κατηγορία ανήκουμε.
■ Προς το παρόν το σκηνικό του τραυματισμού του κ. Τραμπ (ματωμένο πρόσωπο και αμερικάνικη σημαία) με υψωμένη τη γροθιά, θα γίνει διαφημιστικό μπλουζάκι και οι οπαδοί του θα τον επευφημούν για την γενναιότητά του…
■ Μία σφαίρα, λοιπόν, επέφερε τον βιολογικό θάνατο ενός αθώου οπαδού του κ. Τραμπ, τον μάλλον πολιτικό καταποντισμό του κ. Μπάϊντεν (ήδη ανακοίνωσε την αποχώρηση-παραίτησή του από τη διεκδίκηση της προεδρίας) και την μάλλον πολιτική επικράτηση του παρολίγον δολοφονημένου κ. Τραμπ. Αλήθεια πόσο επίκαιρη έγινε αυτή η θέση του Λίνκολν; H απορία είναι ποια έχει από τις δύο μεγαλύτερη δύναμη ή ποια είναι η πιο επικίνδυνη για τη δημοκρατία.
*ΠΗΓΗ: Blog, “ΙΔΕΟπολις”, Ηλία Γιαννακόπουλου
