Φώτα, έτοιμοι, πάμε! Άγχος, αγωνία, χαμόγελα χαράς, γέλια, κλάματα. Όλα έτοιμα, στημένα, στολισμένα. Ανεβαίνεις τα σκαλιά της εκκλησίας δυο-δυο. Χαιρετάς τον κόσμο και ζεις σε πελάγη ευτυχίας. Ρύζια, μπομπονιέρες, τούλια. Λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά, όλοι μαζί τώρα για μια οικογενειακή φωτογραφία.
Οι ημέρες κυλούν ανέμελα, οι μήνες το ίδιο, για να μη σου πω και τα χρόνια. Ώσπου παίρνεις τη μεγάλη απόφαση και ξαφνικά ένα ωραίο πρωινό βγαίνεις απ’ το μπάνιο ουρλιάζοντας. Είναι θετικό, είναι θετικό. Κρατάς στα χέρια σου αυτό το μικρό στικάκι με τις λεπτές ροζ γραμμούλες. Γελάς, κλαίς, χοροπηδάς, ουπς μάλλον δεν κάνει να χοροπηδάς πλέον, οπότε γελάς και κλαις απ’ τη χαρά σου.
Ανακοινώσεις και ξανά ανακοινώσεις, επισκέψεις στο γιατρό, υπέρηχοι, εξετάσεις πολλές. Πάρα πολλές. Είναι αυτά που θα σε συνοδεύουν για το επόμενο εννιάμηνο ταξίδι. Ένα ταξίδι ευλογημένο παρόλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζεις. Πρωινές ζαλάδες, πρωινές καούρες, πρωινές ναυτίες, αϋπνίες, φουσκώνεις μήνα με το μήνα και συνεχίζεις να χαμογελάς.
Ώσπου μία μέρα ξεπροβάλλει αυτό το τόσο δα μικροσκοπικό πλασματάκι και το παίρνεις στα χέρια σου. Εκεί ο χρόνος σταματά. Εκεί είσαι μόνο εσύ κι αυτό το τοσοδούλικο μωράκι, το οποίο σε κάνει να αναρωτιέσαι συνεχώς. Είναι πράγματι δικό σου αυτό; Ω ναι, είναι.
Οι ελάχιστες μέρες εντός μαιευτηρίου κυλούν ευχάριστα. Κόσμος μπαινοβγαίνει, ευχές, μπαλόνια, πολύχρωμες κάρτες με πολύχρωμες ευχές. Προσπαθείς να αναρρώσεις και κάθε λίγο και λιγάκι σου φέρνουν και το μωράκι σου που όσο το είχαν στο θάλαμο νεογνών εσύ νιώθεις ένα απέραντο κενό. Το αναζητάς συνέχεια να το έχεις δίπλα σου, μαζί σου, στην αγκαλιά σου. Σου φαίνεται τόσο εύκολο να έχεις ένα μωράκι. Σκέφτεσαι τη ζωή σου πλέον μαζί του. Τις βόλτες σας, τους χορούς σας, σχολικές εορτές, αποφοίτηση. Τίποτα δε σε ενοχλεί, τίποτα δε σε κουράζει.
Και ξαφνικά επιστρέφεις σπίτι με αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι. Εσύ κι αυτό, αυτό κι εσύ. Σπίτι βέβαια να ξέρεις τα πράγματα είναι αλλιώς. Η πρώτη κι άμεση εμφανής αλλαγή που σκέφτεσαι, μα πού πήγε όλο αυτό το προσωπικό που σε φρόντιζε τόσες μέρες; Δηλαδή εδώ δεν έχει αυτό το μαύρο κουμπάκι που πατάς κι αμέσως έρχονται τρεις-τρεις για να δουν τι χρειάζεσαι; Και τώρα τι ακριβώς κάνεις; Πού εξαφανίστηκαν όλοι αυτοί; Μάλλον πρέπει να τα κάνεις όλα μόνη σου τελικά.
Και κάπου εδώ ξεκινά το παραμύθι, απ’ την ανάποδη όμως, όχι απ’ την πλευρά που στο έμαθαν. Ξενύχτια, κλάματα, μπιμπερό, πιπίλες, αποστειρώσεις και πάλι κλάματα και πάλι μπιμπερό και πάλι πάνες. Πολλές πάνες. Αυτό είναι το σκηνικό που θα σε περιβάλλει για τους επόμενους μήνες. Για να μην πω για τον επόμενο χρόνο. Το μωρό κοιμάται, το μωρό πεινάει, το μωρό διψάει, το μωρό πρέπει να κάνει μπάνιο. Μέχρι να το ταΐσεις, να το αλλάξεις, να το πάρεις αγκαλιά, να το κοιμήσεις έχει περάσει τουλάχιστον ένα τρίωρο και δωσ’ του πάλι απ’ την αρχή όρθια να ταΐζεις ξανά και να αλλάζεις ξανά. Σε περίπτωση που δε σε ενημέρωσαν τρώνε κάθε τρεις ώρες. Επίσης αν δεν μπορούν να κοιμηθούν ή να βολευτούν, μπορούν να ουρλιάζουν ατελείωτες ώρες. Ασταμάτητα. Οπότε κι εκεί δωσ’ του φιλιά, δωσ’ του αγκαλιές μήπως κι ηρεμήσει.
Το μόνο που σε συνοδεύει σε όλο αυτό είναι μαλλιά πιασμένα αλογοουρά, βράδια αμέτρητα να κόβεις βόλτες με το μωρό στην αγκαλιά σε μπαλκόνι, σαλόνι και σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού, μαύροι κύκλοι κι αϋπνία, πολλή αϋπνία.
Τα νεύρα σου δεν είναι και τόσο καλή κατάσταση αλλά το καταπίνεις. Εξάλλου μωρό έχεις, όλοι περνάνε δύσκολα σε αυτό το στάδιο. Στάδιο είναι και θα περάσει. Θα έρθουν καλύτερες ημέρες, δεν μπορεί. Ναι, έρχονται καλύτερες ημέρες. Όχι ακριβώς καλύτερες, Απλώς διαφορετικές.
Το μικρό αυτό πλασματάκι πλησιάζει τον έναν χρόνο και μάντεψε, περπατάει πλέον. Εκεί μαζεύεις οτιδήποτε υπάρχει γύρω σου από γυαλί. Καλύπτεις όλες τις γωνίες του σπιτιού. Κι εννοείται τρέχεις από πίσω του. Συνέχεια. Ανοίγει τα πάντα, σκαρφαλώνει παντού και μάλλον ακόμα δεν κοιμάται και τόσο όσο θα ήθελες. Σκέφτεσαι και πάλι στάδιο είναι και θα περάσει. Μέσα σε όλο αυτό οφείλεις να έχεις φροντίσει να μαγειρέψεις, να πλύνεις, να σιδερώσεις, να έχεις πάει στο γραφείο σου, να έχεις σουλουπωθεί μήπως δείξεις σαν άνθρωπος. Νιώθεις λίγο σαν αυτή τη Μαίρη την Παναγιωταρά, που όλοι την ξέρουν αλλά κανείς δεν την έχει δει. Κι όμως αν σταθείς στον καθρέφτη μπροστά θα τη δεις.
Και κάπου εκεί φτάνουν τα πρώτα γενέθλια του μωρού. Χαρές και πανηγύρια. Ευχές απ’ το πρωί, αναρτήσεις στα social media, τούρτες, γλυκά κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Το μικρό αυτό μωράκι, αυτό το τοσοδούλικο πλασματάκι έγινε ενός. Απίστευτο. Ποτέ στο φέρανε στα χέρια σου για πρώτη φορά; Πότε περπάτησε; Και πότε κλείνει τον πρώτο του χρόνο. Και μόλις φυσήξει το ένα και μοναδικό κεράκι που στολίζει την τούρτα του, κάπου εκεί στο βάθος βλέπεις μια φιγούρα που κάποτε σου ήτανε τόσο οικεία που ίσως όλο αυτό το διάστημα την έχεις παραμελήσει. Είναι αυτός για τον οποίον ανέβαινες κάποτε δυο-δυο τα σκαλιά της εκκλησίας.
Κι ίσως έχει έρθει η ώρα να θυμηθείτε παλιές κι αγαπημένες σας στιγμές και να γίνετε πάλι ένα. Αλλιώς να ξέρεις ότι το παραμύθι που κάποτε σου είπανε -κι εσύ τώρα προσπαθείς να το ζήσεις- θα μετατραπεί σε εφιάλτη. Είναι στο χέρι σου λοιπόν να ξαναγίνεις η Ωραία Κοιμωμένη, να πάρεις τον πρίγκιπά σου απ’ το χέρι και να χαρείτε το βασίλειο για το οποίο κάποτε παλέψατε για να το κατακτήσετε.
Πηγή: pillowfights.gr & http://babyradio.gr/goneis/mia-pipila-bori-na-feri-tin-katastrofi/
