Γράφει ο επαναπατριζόμενος Θεσσαλός συγγραφέας, Βάιος Φασούλας
Από το όμορφο νησί της Αφροδίτης, τη χιλιοτραγουδισμένη Κύπρο, από τις Εκδόσεις «Literatura et Artes», κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο βιβλίο της ποιήτριας, Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου, «MODUS VIVENDI».
Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, ένα σύγχρονο ποιητικό μωσαϊκό με πλούσια θεματολογία, σμιλευμένο από την Κύπρια ποιήτρια με τα ανοξείδωτα καλέμια του μαρτυρικού νησιού, που ο χρόνος δεν αγγίζει.
Για όσους δεν γνωρίζουν το πλούσιο βιογραφικό της πολυγραφότατης και πολυβραβευμένης ποιήτριας, Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου, αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς της και του έργου της.
Ποιήτρια, πεζογράφος, θεατρική συγγραφέας με 24 βιβλία στο ενεργητικό της, τρεις ανθολογίες κ. ά. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δει το φως της δημοσιότητας σε ξένα και ελληνικά περιοδικά και ανθολογίες. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μετεκπαιδεύτηκε στο RSA , TEFL (UK) και πήρε το δίπλωμά της με διάκριση στη διδασκαλία. Εκπαιδευτικός (ME) και ερευνήτρια. Σήμερα, εργάζεται ως επαγγελματίας συγγραφέας, και επιστημονική συνεργάτις σε πνευματικούς και πολιτιστικούς φορείς. Αρθρογραφεί σε κυπριακές εφημερίδες. Έργα της μεταφράστηκαν στα αγγλικά, ιταλικά, γερμανικά πολωνικά, γαλλικά και Αλβανικά. Το 2001 ίδρυσε το Πολιτιστικό Κέντρο: «Literatura et Artes», το οποίο διευθύνει μέχρι σήμερα.
Για την ποιήτρια-ανατόμο του πνεύματος, διαβάζοντας το νέο της βιβλίο: «MODUS VIVENDI», την πρώτη διαπίστωση που μπορεί να κάνει κανείς είναι ότι για την ίδια την ποιήτρια…, ίσως και τον αναγνώστη…, η εν λόγω ποιητική συλλογή αποτελεί κι έναν τ ρ ό π ο ζ ω ή ς !
Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα, όπως προανέφερε, πρόκειται για ένα σύγχρονο ποιητικό μωσαϊκό, ένα αριστούργημα που μέσα από τη μέθοδο εναλλαγών της ποιητικής της γραφίδας δημιουργεί την αίσθηση μιας δυναμικής έλξης που φέρνει τον αναγνώστη μπροστά σε πολλά και διάφορα καθημερινά τεκταινόμενα του καιρού μας.
Μέσα από το ρηξικέλευθο «MODUS VIVENDI», για τον αναγνώστη όσο και για την Κύπρια εκπαιδευτικό, ποιήτρια, πεζογράφο, θεατρική συγγραφέα, ερευνήτρια, είναι βέβαιο ότι η ζωή, σε Παγκόσμιο επίπεδο, έχει αλλάξει και έχει χαλάσει… Κι αυτό θα το δει ο αναγνώστης σε πολλά σημεία του βιβλίου της, όπου εκφράζεται με σκωπτικό, χιουμοριστικό και σαρκαστικό ύφος.
Ο λόγιος, ο σκαπανέας του λόγου, ο πρέσβης του πολιτισμού εντός και εκτός της Χώρας του και δραγάτης των αξιών, σε όποιο μετερίζι και αν βρίσκεται και ανήκει, προσπαθεί με τον λόγο του να αλλάξει τον ρουν των πραγμάτων.
Τόσο η Κύπρος όσο και η Ελλάδα ζουν σε έναν εφιάλτη που οι συχνότητες των επισκέψεών του δημιουργούν ψυχολογικά ρήγματα, όπως καθημερινά ακούμε.
Του κόσμου τα δεινά επιδεινώθηκαν από τους αμείλικτους διώκτες της ελπίδας και επιδεινώνονται και στη γειτονιά μας· η αθλιότητα των γήινων τεράτων τα ισοπεδώνει όλα· και την ελπίδα. Η επαναφορά της προϋποθέτει υποδομές. Χωρίς αυτές μένει φρούδα, μάταιη, ανύπαρκτη, ψέμα! Η συγγραφέας στη σελίδα 20 σαρκάζοντας μας λέει για την ελπίδα:
«ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ
Λέτε / η ελπίδα να είναι / απλώς ένα εργαλείο του μυαλού,
για να μας αναγκάζει εκβιαστικά / να εθελοτυφλούμε;
Άραγε είναι / μια ουτοπία στην καρδιά
που μας κρατά ακόμα στη ζωή;
Και καθόλου περίεργο, / όταν εμείς πεθάνουμε
αυτή ακόμα, σε κάποια άλλη καρδιά, να ζει;»
Στις χαμένες αξίες μας εντάσσεται και η μνήμη. Ο φόρος τιμής στη μνήμη κάποιου αγωνιστή. Γράφει λοιπόν η Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου με την έντονη παραστατική της γλώσσα για τις αξίες, τις τιμές και τις μνήμες που έχουν ξεθωριάσει, αλλοιωθεί και έχουν ενταχτεί στον αστερισμό του θεαθήναι, της φτωχής συνήθειας και της αμφισβήτησης του ίδιου μας του είναι…
«ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΔΑΦΝΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ
Δεν το εναπόθεσαν / στα σκαλιά του μνημείου / ως είθισται.
Ούτε το ακούμπησαν στα πόδια του ήρωα.
Του το πέρασαν στο υπερυψωμένο δεξί χέρι
και το δάφνινο στεφάνι στάθηκε στον ώμο του.
Κάθε πρωί / εκείνη περνώντας / γυρνά και το κοιτάζει.
Εδώ και μήνες, κάνει το ίδιο πράγμα.
Γυρνά και το κοιτάζει.
Βλέπει τα φύλλα του / που έγιναν καφετιά·
Βλέπει τη φρεσκάδα του / που την καψάλισε ο ήλιος.
Μέχρι το επόμενο μνημόσυνο / που θα ξαναθυμηθούν τον ήρωα
Και θα υμνήσουν τις ηρωικές του πράξεις.
Μόνο που αυτή τη φορά / εκείνος θα πρέπει να προσέξει
μην τους αφήσει
να του περάσουν το στεφάνι στο μπράτσο·
να μην προδοθούν, / να μην εκτεθούν οι υμνητές του.
Να μην εκτιθέμεθα όλοι μας , δηλαδή!»
Δύσκολο να μεταφέρεις τις απόψεις σου εκεί που το λόγο έχει η ποίηση. Έχεις δυσκολίες να διαλέξεις το καλλίτερο. Δεν υπάρχει· το καθένα έχει τη δική του γοητεία και αίγλη. Ένας συγγραφέας όσα έργα και να έχει τα πονάει· τα θεωρεί παιδιά του. Την ίδια δυσκολία έχει και ο αναγνώστης που θα διαβάσει αυτό το ποιητικό πόνημα. Το κάθε κομμάτι δίνει τις δικές του διαστάσεις. Τα δυο ποιήματα που συμπεριέλαβα στο ταπεινό σχόλιό μου, η πίεση των πραγμάτων τα έφεραν. Διαβάστε το βιβλίο· το ίδιο πράγμα θα νιώσετε.
Την Κύπρια ποιήτρια Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου, συγχαίρω και τις εύχομαι καλοτάξιδο. Είναι πονήματα που μας λείπουν.
Σημείωση: Όσοι ενδιαφέρονται για το βιβλίο, μπορούν να απευθυνθούν στην ποιήτρια.
e–mail: roulastav@gmail.com ή στο τηλέφωνο (00357) 99574017.
