Λίγο πριν το πέρας τούτης της ημέρας (30 του Μάρτη)
και το συρτό βογγητό της, με κλειστούς διακόπτες, παγωμένα πλήκτρα και νεκρά κινητά,
στο λυκόφως που θα αναδύει το λυχνάρι της κάμαρας,
ταξιδέψτε νοερά στο υπερπέραν και από κει,
δείτε, αφουγκραστείτε και στοχαστείτε την ανάπνα της γης,
τις πληγές του Πλανήτη, τα σημάδια του κόσμου
κι αυτά της ζωής…
Αν τα φτιάχναμε εμείς,
δε θα λέγαμε κι ούτε θα έδειχνε πως τούτο το σήμερα
δεν μοιάζει σαν χτες ή προχτές!
Δεν μοιάζει σαν αύριο ή σαν ένα μεθαύριο!
Που όταν θα ρίχνει βροχή,
Όταν θα βγαίνει ο ήλιος,
Όταν θα τρέχει τ’ αγέρι
και θα βγαίνει η σελήνη συντροφιά με τ’ αστέρια.
Και όταν ακόμα ακούμε και του λύκου φωνή,
Που δεν θα ’ναι δικιά του κι ούτε θα μοιάζει δικιά του.
Μα θα σκούζει παράξενα,
όταν θα διαιωνίζεται στους αιθέρες
η Μοίρα της Φύσης κι αυτή της Ζωής!
. . .
Βάιος Φασούλας
