Έχουμε μάθει να μην βλέπουμε την δυστυχία που υπάρχει γύρω μας και την ανισότητα που επικρατεί (τα γυαλιά που φοράμε μας εμποδίζουν). Δεν ακούμε τις κραυγές αγωνίας κάποιων ανθρώπων που έχουν χάσει ωφελήματα που για μας είναι αυτονόητα ,το σπίτι μια πατρίδα μια δουλειά, την υγεία (με το κινητό συνέχεια στο χέρι είναι αδύνατον ).Δεν μιλάμε για καταστάσεις ενδοοικογενειακής βίας(μην ανακατεύεσαι δεν μας αφορά) . Δεν μας ενδιαφέρουν προγράμματα αντιμετώπισης σχολικής βίας (το δικό μου το παιδί είναι μάγκας δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του).
Προσπερνάμε ημερίδες σωστής και ασφαλής πλοήγηση στο διαδίκτυο (το δικό μου το παιδί είναι μικρό ακόμα),Και αν υπάρξει κάλεσμα με θέμα Δυσλεξία (τι είναι αυτό; ποιόν ενδιαφέρει; έχουμε τέτοια στο τμήμα; να πάνε αλλού δεν κάνουμε για γράμματα ). Όσο για τα προγράμματα περιβαλλοντικής συνείδησης (ωχ αδερφέ, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα, ας το κάνει κάποιος άλλος).Και συνεχίζω να είμαι ο ευυπόληπτος ο φιλάνθρωπος του καναπέ και της φλυαρίας. Και να τα like και οι τυμπανοκρουσίες.
Έχουμε αποδεχτεί μια κατάσταση ανισότητας στην οποία μπορεί να έχουμε συμβάλλει με την απληστία μας, την ανοχή μας ή την σιωπή μας. Για κάποιους από μας όμως δεν κοστίζει, αξίζει. Αξίζει να ακούσουμε συμβουλές, γνώμες ,εμπειρίες για θέματα που αφορούν κυρίως τα παιδιά μας. Αξίζει να αφιερώσουμε μισή ώρα από τον χρόνο μας για να μάθουμε για τον αγώνα κάποιων γονιών που παλεύουν για το δικαίωμά των παιδιών τους στη ζωή. Αξίζει να αφιερώσουμε μισή ώρα με τον περιθωριοποιημένο ,τον άστεγο, τον ηλικιωμένο γιατί πάνω απ’όλα είμαστε άνθρωποι που είχαμε την τύχη να γεννηθούμε σε αυτό τον όμορφο κόσμο σε μια δύσκολη, απαιτητική και περίπλοκη εποχή.
Χαίρομαι που με μια καταπληκτική ομάδα γυναικών (όλες μας μητέρες εργαζόμενες) πιστεύουμε στον άνθρωπο και την δύναμή του. Που μάθαμε στην αξία των πραγμάτων, όχι γι’αυτό που αξίζουν αλλά γι’αυτό που σημαίνουν. Ξέρω πως κανένας δεν έχει συμβόλαιο με την ζωή και την ευτυχία και καλό είναι να θυμόμαστε πάντα πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε και αναπνέουμε κι έχουμε τη δυνατότητα να αγωνιζόμαστε για μια καλύτερη καθημερινότητα, για μια καλύτερη ζωή….. για ένα καλύτερο σήμερα κι ένα ακόμη καλύτερο αύριο.
Ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου τις ακούραστες κυρίες του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 9ου Γυμνασίου Τρικάλων,Λίλια Μπρίκα , Μαριέττα Γρούτσου, Χρύσα Μιχαλοπούλου, Βαίτσα Μπατατέγα, Φίλια Κουκουμπάνη, Αλεξάνδρα Χιώτη, το Σύλλογο Διδασκόντων του 9ου Γυμνασίου για την άψογη συνεργασία με τον αντίστοιχο Σύλλογο του 2ο ΕΠΑΛ και τις υπέροχες κυρίες Καλίνη Αγγελική και Βαλκανιώτη Νάσια..
Είναι κάποιες συναντήσεις που σου αφήνουν κάτι που μένει στην καρδιά σου για πολλή καιρό και που σου θυμίζoyn γιατί κάνεις αυτά που κάνεις. Τέλος ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά των δυο σχολικών μονάδων κυρίως στους εμψυχωτές του πρόσφατου μπαζάρ για το σύλλογο ΦΛΟΓΑ Μπαλατσού Νικολέττα, Γκρόπα Μιχάλη (μαθητές του 2ο ΕΠΑΛ),Καρρά Ιωάννα, Κωφού Μαρία, Καψιώχα Δήμητρα, Μάντζι Έλενα, Τσόλα Γιώργο και Έξαρχο Νίκο (μαθητές του 9ου Γυμνασίου ) που μας απέδειξαν πως το να μην προσπαθείς είναι αποτυχία .Και εκεί που δεν το περιμένεις διαπιστώνεις για μια ακόμα φορά πως δεν χρειάζεται να έχεις απολύτως τίποτα για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Διαπιστώνεις πως οι άγγελοι βρίσκονται..,εκεί που δεν τους περιμένεις.
ΜΕ ΤΙΜΗ
ΚΟΥΖΑ ΧΡΥΣΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΤΟΥ 9ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
