Κλαίρη Θεοδώρου: «Ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τα πράγματα με ανοιχτό μυαλό» 

Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα; Η Κλαίρη Θεοδώρου στο νέο της βιβλίο με τίτλο «Η αγάπη που δεν άκουσες» (εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) καταπιάνεται για άλλη μία φορά με ένα ιδιαίτερο θέμα. Μοναξιά, διαφορετικότητα, αναπηρία, αποκλεισμός βρίσκονται στο επίκεντρο της υπόθεσης του βιβλίου. Κι όλα αυτά με επιστέγασμα τον αληθινό, αλλά ανεκπλήρωτο έρωτα.

«Μου αρέσει να καταπιάνομαι με κοινωνικά θέματα και η διαφορετικότητα που προκύπτει μέσα από κάποιο είδος αναπηρίας είναι ένα θέμα που πάντα απασχολούσε το μυαλό μου» θα μου πει η ίδια σε συνέντευξη που μου παραχώρησε και συμπληρώνει «Ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τα πράγματα με ανοιχτό μυαλό και αυτό είναι κάτι που το βιώνουμε δυστυχώς καθημερινά».

Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη

-Η αγάπη που δεν άκουσες… κ. Θεοδώρου, μιλήστε μου για το νέο σας βιβλίο.

-«Η αγάπη που δεν άκουσες» ξεκινά με την αληθινή ιστορία της πιο μοναχικής φάλαινας του κόσμου, που οργώνει εδώ και είκοσι χρόνια τους ωκεανούς, προκειμένου να βρει το ταίρι της. Λόγω όμως μιας γενετικής μετάλλαξης  είναι καταδικασμένη να παραμένει για πάντα μόνη. Παίρνοντας  λοιπόν ως έναυσμα την αέναη μοναξιά αυτού του πλάσματος, το βιβλίο καταπιάνεται με θέματα όπως η διαφορετικότητα, η αναπηρία, ο αποκλεισμός, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, πάνω απ’ όλα όμως ο αληθινός έρωτας, αυτός που κινεί γη και ουρανό και μας κάνει να φτάνουμε στα άκρα. Και όλα αυτά διαδραματίζονται σε ένα απόκοσμο σκηνικό, σ’ ένα χωριό φάντασμα, που βυθίζεται και γίνεται ο υγρός τάφος ενός μικρού παιδιού.

-Τι σας οδήγησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

-Διάβασα αρχικά ένα άρθρο για την πιο μοναχική φάλαινα του κόσμου που με συντάραξε και στη συνέχεια έτυχε να πέσουν στην αντίληψη μου φωτογραφίες από το Κάλλιο, όπως αυτό αναδυόταν μέσα από τα νερά της λίμνης του Μόρνου σε περίοδο ξηρασίας. Οι δύο αυτές πληροφορίες «κούμπωσαν» τότε μεταξύ τους και κάπως έτσι άρχισε να γεννιέται η ιστορία της Ειρήνης.

-Θίγετε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα στο βιβλίο σας. Bulling, αναπηρία… 

-Ναι, μου αρέσει να καταπιάνομαι με κοινωνικά θέματα και η διαφορετικότητα που προκύπτει μέσα από κάποιο είδος αναπηρίας είναι ένα θέμα που πάντα απασχολούσε το μυαλό μου. Σαν εκπαιδευτικός άλλωστε έχω έρθει δυστυχώς σε επαφή με φαινόμενα αποκλεισμού και εκφοβισμού και προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να βοηθήσω και να στηρίξω αυτά τα παιδιά.

-Πόσο μία αναπηρία μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι;

-Εξαρτάται από την ωριμότητα, την παιδεία και την ενσυναίσθηση που χαρακτηρίζουν τα άτομα μιας κοινωνίας και δυστυχώς είναι πολλά τα βήματα που πρέπει να γίνουν στην ελληνική πραγματικότητα, ώστε να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες δίχως λύπηση ή αποστροφή, αλλά ως ισότιμα μέλη.

-Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να ξεπεράσει ταμπού;

-Ζούμε σε μια χώρα που δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τα πράγματα με ανοιχτό μυαλό και αυτό είναι κάτι που το βιώνουμε δυστυχώς καθημερινά. Πρέπει αρχικά να ωριμάσουμε ως κοινωνία και ως άνθρωποι. Αντί να απομονώνουμε ή ακόμα και να εκμεταλλευόμαστε τους πιο αδύναμους, πρέπει να τους δίνουμε τα κατάλληλα μέσα, ώστε να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

-Έχουν γίνει βήματα στον τρόπο αντιμετώπισης των ατόμων με αναπηρία;

-Ακόμα και αν έχουν γίνει κάποια βήματα, η καθημερινότητα αποδεικνύει συχνά το αντίθετο. Πώς να δείξεις σεβασμό σε ανθρώπους που το χρειάζονται, όταν οι θέσεις πάρκινγκ αναπήρων είναι μόνιμα κατειλημμένες, οι ειδικές ράμπες στα πεζοδρόμια απροσπέλαστες λόγω παρκαρισμένων αυτοκινήτων, τα αναπηρικά επιδόματα βορά κάποιων επιτήδειων και η παιδεία πάνω σε τέτοια θέματα ουσιαστικά ανύπαρκτη;

-Πόσο δύσκολο είναι κάποιος να υπερνικήσει τη διαφορετικότητά του;

-Δεν νομίζω ότι πρέπει να την υπερνικήσει, πρέπει να μάθει να ζει με αυτήν και να την αποδεχτεί ως κομμάτι του εαυτού του. Γιατί μονάχα αν συμφιλιωθεί κανείς με τον ίδιο του τον εαυτό και τις ιδιαιτερότητές του, μπορεί να αγαπηθεί και από τους γύρω του, όπως του αξίζει.

-Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κάποιος για τον έρωτα;

-Για τον αληθινό έρωτα μπορεί κανείς να θυσιάσει τα πάντα: ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.