Η ανακατασκευή της Κεντρικής Πλατείας Τρικάλων σχεδόν ολοκληρώθηκε και οι πρώτες εντυπώσεις ήδη προκαλούν συζητήσεις. Η νέα μορφή της πλατείας χαρακτηρίζεται από μοντέρνα σιντριβάνια, φωτιστικά σώματα και μίνιμαλ σχεδιασμό, όμως οι Τρικαλινοί δεν δείχνουν ενθουσιασμένοι. Πολλοί μιλούν για έναν χώρο ψυχρό, άχαρο και μακριά από τη ζεστασιά της παλιάς πλατείας που όλοι θυμόμαστε.
Ο Νικολάκης, η μόνη σταθερή αξία
Ανάμεσα στα σιντριβάνια, σε μια μικρή κυκλική πλατφόρμα, στέκεται ξανά ο “Νικολάκης”. Το αγαπημένο μπρούτζινο αγαλματάκι του μικρού παιδιού με τα χέρια στη μέση, που κοιτά με περιέργεια (ή μήπως με… αυστηρότητα;) τον νέο χώρο. Για πολλούς, η επιστροφή του αποτελεί το μοναδικό ουσιαστικά θετικό στοιχείο της ανακατασκευής. Ένα σημείο αναφοράς με συναισθηματική αξία, που «έδεσε» ξανά την πόλη με τις αναμνήσεις της.
Η πλατεία… δίχασε
Το νέο σχέδιο μπορεί να εκσυγχρονίστηκε, όμως για πολλούς Τρικαλινούς δεν αποπνέει ζεστασιά. Τα σχόλια στα social media είναι σαφή: έλλειψη πρασίνου, τσιμέντο παντού, σκιά ανύπαρκτη και μια αισθητική που δεν θυμίζει τη φιλόξενη πόλη που αγαπούν. Άλλοι εκτιμούν την προσπάθεια αστικού εκσυγχρονισμού και βλέπουν προοπτική στον νέο χώρο — ιδίως μόλις ολοκληρωθεί πλήρως και τα σιντριβάνια λειτουργήσουν κανονικά.
“Επιτέλους ενώθηκαν τα δύο κομμάτια της πόλης”
Αναμφίβολα, η μεγαλύτερη τομή είναι η λειτουργική ένωση των δύο πλευρών της πόλης. Η ελεύθερη κίνηση των πεζών και η ενοποίηση της πλατείας με τις γύρω οδούς αποτελεί σημαντικό βήμα, ειδικά για μια πόλη που επενδύει στην προσβασιμότητα και τη βιωσιμότητα.
Το ζητούμενο: χαρακτήρας και ταυτότητα
Όμως σε έναν δημόσιο χώρο δεν αρκεί η γεωμετρία και ο φωτισμός. Χρειάζεται ψυχή. Και αυτή τη στιγμή, η πλατεία μοιάζει να αναζητά την ταυτότητά της, παλεύοντας ανάμεσα στο μοντέρνο και το άδειο. Για κάποιους είναι ένα ωραίο καμβάς που περιμένει να ζωντανέψει· για άλλους, μια χαμένη ευκαιρία να δημιουργηθεί ένας ζεστός, φιλόξενος πυρήνας της πόλης.
Το άγαλμα του Νικολάκη, στημένο απέναντι στα νερά και τα φώτα, μοιάζει να “κρίνει” σιωπηλά το νέο τοπίο. Και ίσως, τελικά, να εκφράζει καλύτερα από όλους μας την απορία και το συναίσθημα που άφησε η νέα πλατεία στους Τρικαλινούς.
