Το μεγαλείο της ζωής είναι η απλότητά της, οι χιλιάδες ασήμαντες καθημερινές στιγμές, τα χαμόγελα, το κλάμα, ο ήλιος που ανατέλλει, το φως του φεγγαριού, ένα φιλί στα χείλη, ένα καλό βιβλίο, όλα όσα μοιραζόμαστε με φίλους και αγαπημένα μας πρόσωπα. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς προβλήματα, μα τα ωραιότερα συμβαίνουν όταν παραμερίζουμε την γκρίνια, τις γραφικότητες, όταν θάβουμε στα έγκατα της ψυχής μας εκείνα τα τεράστια θέλω της ματαιοδοξίας μας.
Ο καθένας θα αφήσει το αποτύπωμά του καλώς ή κακώς, όμως καλύτερα τα κοσμητικά στολίδια που θα μας συνοδεύουν στην αιωνιότητα να περιέχουν τη φράση “έζησε τη ζωή του όπως ήθελε και την έζησε καλά”, παρά την φράση “πέρασε και δεν κατάλαβε τίποτα από την ζωή του”. Η πρώτη πιστοποιεί από τον περίγυρο την ύπαρξη μιας χαρούμενης και θετικής προσωπικότητας και η δεύτερη ενός μίζερου και αρνητικού ανθρώπου.
Δεν τολμάμε να ζήσουμε επειδή τρέμουμε στην ιδέα για το τι θα πουν οι άλλοι. Γινόμαστε επισκέπτες στην ίδια μας τη ζωή, μέλλον φτιαγμένο για σένα από άλλους, και συ ανήμπορος να παρακολουθείς το χρόνο να φεύγει σαν τα αποδημητικά πουλιά. Μια ανικανοποίητη αίσθηση να σε συντροφεύει διαρκώς για υποθετικές πραγματικότητες, για ενδεχόμενα ζωής που, ναι μεν, οραματίστηκες, αλλά δεν έχεις ιδέα πώς θα ήταν, αν όντως προέκυπταν.
Έτσι η ζωή κυλά και χάνεται αφού οι διαρκείς και άσκοπες αναζητήσεις μας κάνουν να ξοδεύουμε το λιγοστό χρόνο που μας δόθηκε σε ένα νόημα που όλο ψάχνουμε κι όλο μας ξεφεύγει. Στο τέλος της ημέρας ας αναλογιστούμε ότι πολυτιμότερο έχουμε την οικογένεια και τους φίλους, πηγή χαράς και έμπνευσης, πηγή μιας πραγματικά ευτυχισμένης ζωής.
Ας αναλογιστούμε ότι τα αυθεντικά συναισθήματα είναι χιλιάδες μικρά κομμάτια ενός παζλ που ενώνονται σχηματίζοντας το μωσαϊκό της ύπαρξής μας. “Η Σοφία μοιάζει με μία χτένα που την αποκτάς όταν έχεις χάσει όλα σου τα μαλλιά”.
