Δέκα «Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων» που άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στο ίδιο θεσσαλικό χωριό, γραμμένες στο τοπικό ιδίωμα, αποτυπωμένες σαν αναμνήσεις, για ανθρώπους φτωχούς στην τσέπη, στο μυαλό, στην καρδιά περιλαμβάνονται στο πρώτο βιβλίο της ταλαντούχας Κατερίνας Ευαγγέλου-Κίσσα με τίτλο «Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων κι άλλα διηγήματα» (εκδόσεις ΠΝΟΗ). Ιστορίες απλοϊκές στη σύλληψη που όμως δεν υστερούν διόλου σε έμπνευση, ποιότητα γραφής κι απόδοσης σε βαθμό που αν δεν τελειώσεις το βιβλίο δεν το αφήνεις από τα χέρια σου. Το βιβλίο συμπληρώνουν δώδεκα αυτόνομα διηγήματα ανθρώπων που έζησαν ασυμβίβαστα, με πάθος, ως το τέλος. Ένα πάθος που μεταφέρει γλαφυρά η συγγραφέας στον αναγνώστη. «Θέλησα να χωρέσω στη μικρή φόρμα του διηγήματος ολόκληρες ζωές. Είναι μια πρόκληση με θετικό πρόσημο» θα μου πει η ίδια η συγγραφέας στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνομιλία που είχαμε με αφορμή το βιβλίο της.
Συνέντευξη στη Βιβή Μαργαρίτη
-Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων κι άλλα διηγήματα… σε ένα θεσσαλικό χωριό;
-Οι δέκα ‘απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων’ τοποθετούνται στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Θεσσαλίας κυρίως, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τέτοιοι άνθρωποι και συμπεριφορές δεν απαντώνται σε όλη την Ελλάδα, όπως εξάλλου και οι πρωταγωνιστές στα υπόλοιπα δώδεκα διηγήματα της συλλογής αυτής.
-Πρόκειται για μία συλλογή ιστοριών… Πώς κατέληξες να το γράψεις;
–Η Ελλάδα έχει μακρά παράδοση στο διήγημα. Ίσως και μένα οι διδακτικές μου αφετηρίες με ώθησαν να αγαπήσω πολύ την πυκνότητα του λόγου που χαρακτηρίζει τα διηγήματα. Στην καθημερινότητά μας ανταλλάσσουμε με τους οικείους μας ιστορίες, μοιραζόμαστε σημαντικές πληροφορίες αλλά και κρυμμένα νοήματα μέσα σε μια σύντομη κουβέντα. Γελάμε, κλαίμε, προσδοκούμε, αγαπάμε, απαξιούμε, πολλές φορές μόλις με λίγες μόνο λέξεις. Αυτό λειτούργησε για μένα καταλυτικά. Θέλησα να χωρέσω στη μικρή φόρμα του διηγήματος ολόκληρες ζωές. Είναι μια πρόκληση με θετικό πρόσημο.
-Ξέρεις, διαβάζοντας το βιβλίο, ένιωσα σαν εκείνες τις εποχές που, χειμώνα στο χωριό μου, καθόμασταν με τη μητέρα, τη γιαγιά μου και τις αδερφές μου, δίπλα στο τζάκι και μας εξιστορούσαν ιστορίες ανθρώπων του χωριού… Είναι όπως το αντιλαμβάνομαι;
-Εάν εννοείς ότι οι ιστορίες μου είναι πραγματικές, θα σου απαντήσω πως όχι, δεν είναι. Έχω και εγώ τα ακούσματα διαφόρων ιστοριών ως παιδί, που και πάλι όμως ως ένα σημείο ήταν αληθινές. Συνήθως κάθε αλήθεια διογκωνόταν προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, προκειμένου το τελικό αποτέλεσμα να ήταν πιο πικάντικο ή τρομακτικό ή θλιβερό και σε κάθε περίπτωση πιο ενδιαφέρον τελικά. Έτσι και οι δικές μου ιστορίες ενέχουν ψήγματα αλήθειας αλλά δεν στηρίζονται σε πραγματικά εξ ολοκλήρου γεγονότα.
-Ζευγαρωμένη μοναξιά… Πόσες αλήθειες περικλείει αυτή η έκφραση;
-Περικλείει την αλήθεια πάρα πολλών ανθρώπων παγκοσμίως. Κάποιοι σκέπτονται πως η μοναξιά απαλύνεται όταν την μοιράζεσαι με κάποιον. Ναι, όταν την μοιράζεσαι ίσως έτσι να είναι. Μα τι γίνεται όταν απλά συνυπάρχουν δυο μοναξιές που το χάσμα τους τις κάνει αγεφύρωτες; Πόσο πικρό είναι να νιώθει κάποιος μόνος εν τω μέσω πολλών αρκετές φορές; Τελικά ίσως η μοναξιά να μη ζευγαρώνει, ίσως μόνο να χρειάζεται να μοιραστεί, να κοινωνεί αλλήλους για να μαλακώνει.
-Υπάρχουν κομμάτια πουπουλένιων αγγέλων μέσα σε Βαγγελίτσες που κοιμούνται στη μοναξιά μιας ξεχασμένης φτωχικής κάμαρας;
–Πάντα υπήρχαν. Ακόμα υπάρχουν. Και το δυστύχημα δεν είναι τα κομμάτια των πουπουλένιων αγγέλων αλλά η μοναξιά της ξεχασμένης φτωχικής κάμαρας.
-Πώς γίνεται να γονατίζεις μα να μην πέφτεις;
–Γίνεται με πολύ κόπο, με πόνο ψυχής αλλά και με ελπίδα για τη στιγμή που θα σηκωθείς και πάλι δυνατός στα πόδια σου. Απαιτεί βαθιές ρίζες πίστης και τεράστια προσήλωση στο στόχο σου για να τα καταφέρεις να γονατίσεις, μα να μην πέσεις. Είναι ακραία ελπιδοφόρο το μήνυμα εδώ. Και είναι μια διδαχή που έχω ατόφια από τον μακαρίτη τον πατέρα μου, την οποία ενστερνίζομαι.
-Πόλεμος και πόνος ο έρωτας;
-Όπως έχω γράψει και σε ένα δοκίμιό μου αρκετά παλαιότερα, στο ‘Περί έρωτος και λοιπών δαιμονίων’: «Υπέροχο, μοναδικό πράγμα ο έρωτας. Όλες οι αντιφάσεις μαζί, όλα τα βάσανα, όλοι οι πόνοι κι οι καημοί, οι πόθοι όλοι. Όλου του κόσμου οι χαρές κι η γλύκα. Για τον έρωτα κινήσαν πόλεμοι, ταξίδια, άθλοι. Έχει υμνηθεί όσο ίσως κανένα άλλο ανθρώπινο συναίσθημα. Έχει εμπνεύσει κάθε λογής αριστουργήματα σε όλες τις τέχνες ανεξαιρέτως. Κινητήριος δύναμη. Δύναμη».
-Αυτό είναι το πρώτο σου βιβλίο. Να περιμένουμε σύντομα το επόμενο;
–Θεού θέλοντος, ναι. Σε ευχαριστώ για την ευγενική σου φιλοξενία.
Σχετικά με τη συγγραφέα
Η Κατερίνα Ευαγγέλου-Κίσσα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Πλέον ζει μόνιμα με την οικογένειά της στο Μουζάκι Καρδίτσας.
Σπούδασε Κοινωνιολογία και Management Organizational Behavior. Μιλάει και γράφει άπταιστα αγγλικά. Σπουδάζει κλασικό πιάνο. Από τον Μάρτιο του 2016 λειτουργεί ως διευθύντρια τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής» (www.logografis.gr).
Έχει συμμετάσχει σε τέσσερις συλλογικές εκδόσεις: Στη συλλογή διηγημάτων El Greco (Ρώμη, 2014), στην ανθολογία Χνάρια στο Φιλιατρό των Φίλων (Γαβριηλίδης, 2015), στο Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2016 (τοβιβλίο, 2016), και στην ανθολογία Κορφολογώντας εποχών την προίκα (Γαβριηλίδης, 2018). Κείμενα και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά «Εμβόλιμον» και «Το Κοράλλι» καθώς και σε πολλούς λογοτεχνικούς ιστότοπους.
Τον Ιανουάριο του 2018 εμπνεύστηκε το Συλλογικό Έργο «Χριστός Γεννάται» (εκδ. Όστρια), που προέκυψε κατόπιν προσκλήσεως που απηύθυνε η λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής» στους διακονούντες τη γραφή.
Η συλλογή διηγημάτων «Απλοϊκές ιστορίες φτωχών ανθρώπων & άλλα διηγήματα» αποτελεί το πρώτο της βιβλίο και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πνοή τον Δεκέμβριο του 2018.
Επικοινωνία
