Κάλεσμα απ’ τα παλιά… Σκηνή από μια άλλη εποχή στο κέντρο των Τρικάλων

Μια βροχερή μέρα. Ένας ηλικιωμένος άνδρας στέκεται κάτω από μια τεράστια μαύρη ομπρέλα, σχεδόν χαμένος πίσω της. Κι όμως, μέσα σ’ αυτό το τόσο συνηθισμένο – και τόσο ξεχωριστό – σκηνικό, κάνει κάτι που δύσκολα βλέπει πια κανείς: τηλεφωνεί — όχι από κινητό, αλλά από παλιό, ξεχασμένο καρτοτηλέφωνο.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε σε έναν πολυσύχναστο δρόμο των Τρικάλων, εκεί που τα σύγχρονα καταστήματα και τα φορτηγά παραδίδονται ξαφνικά στη σιωπή ενός αλλοτινού κόσμου.

Ένα στιγμιότυπο που σπάνια συναντάμε πια. Τόσο σπάνιο, που σε κάνει να σταματήσεις για λίγο και να παρατηρήσεις. Όχι τον άνθρωπο, αλλά τη στιγμή. Τη σκηνή. Τη δύναμη της εικόνας.

Πόσο καιρό έχεις να δεις κάποιον να χρησιμοποιεί καρτοτηλέφωνο; Πόσο καιρό έχεις να σκεφτείς πώς ήταν η επικοινωνία πριν το smartphone, πριν τα apps, πριν την instant ανταπόκριση;

Επικοινωνία… μέχρι την τελευταία ρανίδα

Η σκέψη τρέχει. Θυμάσαι εποχές που κρατούσες ατζέντα, που είχες φυλαγμένες τηλεκάρτες με σχέδια – συλλεκτικές, φορτισμένες με συναίσθημα. Εκείνες τις μέρες που μετρούσες τα λεπτά, που περίμενες με αγωνία να “σου ανοίξει η γραμμή”.

Η εικόνα αυτού του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με ηλικία ή νοσταλγία. Έχει να κάνει με την ανάγκη. Την επιμονή. Την επιλογή να συνδεθείς, να μιλήσεις, να ακουστείς. Με όποιον τρόπο μπορείς, με όποιον τρόπο εμπιστεύεσαι.

Και τότε… που ήμασταν ερωτευμένοι

Θυμάσαι τότε; Που έτρεχες να κάνεις μια κλήση για να του/της πεις ότι σου λείπει; Που το “σε σκέφτομαι” δεν έμπαινε σε μήνυμα, αλλά περνούσε μέσα από καλώδια και μονάδες; Που κρατούσες τις τηλεκάρτες στο πορτοφόλι σαν μικρά κομμάτια από έναν προσωπικό χάρτη επικοινωνίας.

Εκείνες οι στιγμές δεν χάθηκαν. Ίσως απλώς κρύφτηκαν για λίγο κάτω από μια ομπρέλα, μια μέρα με βροχή, σ’ έναν δρόμο της πόλης.

Ελένη Πλιάτσικα-Δήμου ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας αυτή τη στιγμή. 

📸 Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Καμιά εικόνα. Καμιά στιγμή. Όταν η καθημερινότητα ξυπνάει αναμνήσεις, αξίζει να σταθείς και να την αφουγκραστείς.