Αντιδράσεις για την ταινία «Καλάβρυτα 1943» – Για παραχάραξη της ιστορίας κάνουν λόγο οι κάτοικοι των Καλαβρύτων – Πώς προέκυψε ο μύθος του «καλού» Ναζί – Τι λέει στο Newsbomb.gr ο Πρόεδρος της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος
Αναστάτωση έχει προκαλέσει στα Καλάβρυτα η επικείμενη προβολή της πολυαναμενόμενης ταινίας «Καλάβρυτα 1943» που αναβιώνει τη φρικιαστική σφαγή των Ναζί, η οποία στιγμάτισε την παγκόσμια ιστορία στις 13 Δεκεμβρίου 1943.
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά από τον τοπικό Τύπο φορείς και απόγονοι θυμάτων του Ολοκαυτώματος, καταγγέλλουν τους υπευθύνους της ταινίας, για παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων και αναβίωση μύθων που εξυπηρετούν αλλότριους σκοπούς.
Αυτό που προκάλεσε την αγανάκτηση των Καλαβρυτινών, ήταν μία σκηνή 5 δευτερολέπτων στο trailer της ταινίας που δείχνει έναν «καλό» Αυστριακό να ανοίγει την πόρτα του ήδη πυρπολημένου Δημοτικού Σχολείου, για να «σώσει» τα γυναικόπαιδα!
Για το θέμα το Newsbomb.gr, επικοινώνησε με τον κ. Χαρίλαο Ερμείδη, Πρόεδρο της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος και πρ. Αντιδήμαρχος Καλαβρύτων.
Σύμφωνα με όσα μας ανέφερε τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι Καλαβρυτινοί, είχαν επισημάνει αυτό το στοιχείο στους υπευθύνους της ταινίας πριν από 2.5 περίπου χρόνια, όταν είχαν φθάσει στην περιοχή προκειμένου να μάθουν τα πραγματικά περιστατικά της θηριωδίας. Μάλιστα, όπως υποστηρίζει ο Πρόεδρος, οι υπεύθυνοι είχαν υποσχεθεί να μην το συμπεριλάβουν στην ταινία.
Τώρα ο κ. Ερμείδης, διαμηνύει, ότι εφόσον πράγματι στην ταινία περιλαμβάνεται αυτός ο μύθος, ή και οποιαδήποτε άλλη ιστορική παραχάραξη, η Ένωση, πιθανότατα και με άλλους Φορείς, θα ακολουθήσουν τη νομική οδό.
«Το θέμα πουλάει και αυτό είναι που φοβόμαστε. Δεν θέλουμε ο κόσμος να ενημερωθεί λάθος, θέλουμε να μάθει τα ιστορικά στοιχεία. Γι’ αυτό βγήκαμε μπροστά σαν απόγονοι των εκτελεστεων. Συζητήσαμε και τεκμηριώσαμε το θέμα του μύθου με τον Αυστριακό ναζί αφού υπάρχουν δεκάδες μαρτυρίες που λένε ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ. Το θέμα αυτό μας πίκρανε», αναφέρει στο Newsbomb.gr ο κ. Χαρίλαος Ερμείδης, Πρόεδρος της Ένωσης Θυμάτων Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
Και προσθέτει «Δεν υπήρξε ποτέ ο… καλός Αυστριακός Ναζί που βοήθησε. Αυτό είναι ίσως το λάθος μήνυμα που θέλουν να περάσουν. Τους είχαμε στείλει και έγγραφο που τους λέγαμε ότι δεν είναι δυνατόν να έρχεστε στα Καλάβρυτα για μια τέτοια ταινία και να μην βλέπετε την ένωση των θυμάτων».
Σε ερώτηση του Newsbomb.gr σχετικά με τα λεγόμενα της δημιουργικής ομάδας της ταινίας που αντιτείνουν ότι βασίζονται σε μαρτυρίες ο κ. Ερμείδης αναφέρει: «Θέλω να κάνω μια απλή ερώτηση στους σκηνοθέτες. Αφού έχουν τις μαρτυρίες γιατί δεν μας λένε από ποιους προέρχονται; Επίσης θα έπρεπε να μας είχαν στείλει ένα dvd να δούμε την ταινία ώστε να δώσουμε τα φώτα μας αν έχει γίνει κάποιο ιστορικό λάθος. Στο παρελθόν η πρακτική έχει εφαρμοστεί με άλλες παραγωγές για το ίδιο θέμα. Επίσης αναρωτιόμαστε γιατί πήραν τις μαρτυρίες μόνο κάποιων άλλων και όχι τις δικές μας;».
Σε σχέση με τον μύθο του «καλού» Αυστριακού Ναζί, ο κ. Ερμείδης ότι ίσως προήλθε «από μια αντιπαράθεση μεταξύ Αυστριακών και Γερμανών».
Η μαρτυρία 91χρονου επιζών του Ολοκαυτώματος
Τον μύθο του «καλού» ναζί, που τάχα ελευθέρωσε τα γυναικόπαιδα από το Δημοτικό Σχολείο των Καλαβρύτων, την αποφράδα 13η Δεκεμβρίου 1943, καταρρίπτει με εμφαντικό τρόπο, μιλώντας στην «Πελοπόννησο», ένας εκ των επιζώντων του Ολοκαυτώματος και των εγκλείστων του Σχολείου. O 91χρονος σήμερα Γιώργος Δημόπουλος, με τρεμάμενη φωνή, πνιγμένη στη συγκίνηση, εξιστορεί τα πραγματικά γεγονότα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» και μεταφέρει ατόφια τη φρίκη, όπως ακριβώς την βίωσε.
Ήταν τότε μόλις 13 ετών και βρισκόταν με τα τρία αδέλφια και τη μητέρα του μέσα στο σχολείο, την ίδια ώρα που χωρίς να το ξέρουν, ο πατέρας του δολοφονείτο από το εκτελεστικό απόσπασμα στον τόπο του μαρτυρίου.
Όπως ξεκαθαρίζει, μιλώντας στην «Π», κανένας ναζί δεν άνοιξε ποτέ καμία πόρτα και ούτε θα χρειαζόταν να την ανοίξει, διότι πολύ απλά έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν ποτέ κλειδωμένες: «Μου το λέτε και ανατριχιάζω! Έχω χίλιους τρόπους να αποκρούσω αυτόν τον ψευδέστατο ισχυρισμό! Τι χυδαιότητες είναι αυτές; Όσοι τα ισχυρίζονται αυτά, ασελγούν πάνω στα ιερά και όσιά μας! Μεγαλύτερη χυδαιότητα δεν έχω συναντήσει! Βλέπω μπροστά μου τώρα που σας μιλάω, όλες τις εικόνες της φρίκης. Τα έχω περασμένα όλα στο πετσί μου από τότε και θυμάμαι, κάθε δευτερόλεπτο που έζησα! Έχω τις εικόνες νωπές! Δεν δέχομαι ούτε ένα γράμμα από αυτά που λέω να αμφισβητηθεί, γιατί εγώ τα έζησα! Και μάλιστα ήμουν 13 ετών και μπορούσα να αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τι γινόταν…».
«Δημιούργημα νοσηρής φαντασίας ο καλός Ναζί»
«Η ταινία δεν έχω ιδέα τι περιλαμβάνει. Αλλά αυτό που παρουσιάζεται στο διαφημιστικό, ότι κάποιος «καλός» Αυστριακός ναζί κόβει δήθεν τις αλυσίδες της πόρτας και σώζει τα γυναικόπαιδα, δεν ανταποκρίνεται διόλου στην πραγματικότητα. Είναι δημιούργημα νοσηρής φαντασίας, απέχει παρασάγγας από την πραγματική ιστορία! Είναι όνειδος, μια τόσο οδυνηρή ιστορία, με τόσο αίμα, με τόσο κλάμα, να υπόκειται στην κρίση του κάθε σκηνοθέτη, για τον τρόπο με τον οποίο θα την παρουσιάσει! Με τους ανίερους αυτούς ισχυρισμούς, μας σκοτώνουν για μια φορά ακόμα, πατώντας πάνω στα κόκκαλα, πάνω στα ιερά μας, πάνω στα πιστεύω μας! Ακόμα και ο Αίσωπος ωχριά μπροστά στον σεναριογράφο της ταινίας!».
«Ουδέποτε οι πόρτες ήταν κλειδωμένες»
Ο κ. Δημόπουλος, θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα: «Βγήκαμε έξω από το σχολείο, άλλοι από τα παράθυρα που έσπαζαν οι αλλόφρονες μητέρες και άλλοι από τις πόρτες! Ουδέποτε όμως οι πόρτες ήταν κλειδωμένες! Οι πόρτες όλες μαζί ήταν πέντε και άνοιγαν προς τα μέσα. Από μία στις τέσσερις αίθουσες και μία η κεντρική. Ποια πόρτα άνοιξε ο υποτιθέμενες ‘’καλός’’ ναζί; Αυτά είναι παραμύθια!
Όταν αντιληφθήκαμε τους καπνούς και άρχισαν να μας πνίγουν, επικράτησε πανζουρλισμός! Ένα ποτάμι που άφριζε ήταν ο κόσμος καθώς έβγαινε έξω από το σχολείο! Οι αίθουσες ήταν ασφυκτικά γεμάτες και πάνω στο πανδαιμόνιο της εξόδου, ποδοπατιέται μια γυναίκα, η Κρίνα Τζαβάρα, η οποία ξεψυχά επί τόπου! Όταν έσπασαν τα παράθυρα, που ήταν ψηλά στους τοίχους, πολλές μανάδες πέταγαν τα παιδιά τους έξω για να σωθούν αυτά πρώτα! Βγαίνοντας με τη σειρά τους αυτές από τις διάπλατα ανοικτές πόρτες, που ουδέποτε έκλεισαν και χωρίς κανείς Γερμανός να τις εμποδίσει, έψαχναν να βρουν τα παιδιά τους. Ποιος θα μπορούσε να δει την ώρα του αλαλαγμού ότι υπήρξε κάποιος δήθεν Αυστριακός ναζί στην πόρτα; Είχε κανένας τον χρόνο και την ψυχραιμία να παρατηρήσει τέτοιο πράγμα, όταν ο κόσμος έβγαινε σαν ποτάμι από το σχολείο; Είναι ποτέ δυνατόν να λέγονται τέτοιες ανυπόστατες θεωρίες, που δεν αντέχουν σε καμία λογική;».
Και στο σημείο αυτό, ο κ. Δημόπουλος παραθέτει ένα ακόμα σημαντικό σημείο της ιστορίας: «Τη στιγμή του αλαλαγμού που βγαίναμε από την κεντρική πόρτα, είχε ήδη καταφθάσει το εκτελεστικό απόσπασμα, που επέστρεφε από τον τόπο της δολοφονίας των Καλαβρυτινών. Αν θέλανε να μας σκοτώσουν, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν; Τι θα τους εμπόδιζε; Μας έβλεπαν να βγαίνουμε και θυμάμαι ότι γελούσαν και απολάμβαναν το θέαμα της αλαφιασμένης εξόδου μας!. Σαφώς δεν είχαν σκοπό να μας κάψουν. Απλώς μας έκλεισαν στο σχολείο για δύο λόγους: Ο ένας για να μην αντιληφθούμε την εκτέλεση και υπάρξουν αντιδράσεις και δεύτερον για να αποθαρρύνουν ενδεχόμενη αντίσταση των μελλοθάνατων, από τη στιγμή που αυτοί ήξεραν ότι κρατούσαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους».
Η απάντηση της παραγωγής
Άνθρωποι της παραγωγής, ανέφεραν στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» ότι, στο Μουσείο Ολοκαυτώματος της Ουάσιγκτον, όπου φιλοξενούνται μαρτυρίες για το Ολοκαύτωμα Καλαβρύτων, βρέθηκαν 6 χρόνια πριν τα γυρίσματα της ταινίας, επισημαίνοντας ότι η πιο μαύρη σελίδα της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα στηρίζεται σε έρευνα και μαρτυρίες επιζώντων για το χρονικό της σφαγής. Μεταξύ αυτών και η συγκλονιστική αφήγηση της Ευσταθίας Τζούδα -Μητσώνια που έζησε τον εφιάλτη από κοντά.
Οι υπεύθυνοι της παραγωγής έλεγαν στην «Π» πως αξίζουν αναφοράς δύο σημεία. Οι μαρτυρίες που έλαβαν υπ’ όψιν και υπάρχει διχογνωμία, καθώς κάποιοι επιζώντες έλεγαν πως βγαίνοντας από το φλεγόμενο σχολικό κτίριο είδαν Αυστριακό κι άλλοι Ιταλό στρατιώτη, ενώ στην ταινία -σύμφωνα με πληροφορίες- θα φαίνεται σε αρκετές σκηνές πως οι περισσότερες γυναίκες τα κατάφεραν με δικές τους δυνάμεις να σωθούν και να σώσουν τα παιδιά τους, από τα παράθυρα κι από άλλες πόρτες.
Η θεωρία
Σε δήλωσή του ο σεναριογράφος επισημαίνει πως «υπάρχει η θεωρία που πολλούς τους ενοχλεί, ότι ένας Αυστριακός άνοιξε την πόρτα του σχολείου για να βγουν οι γυναίκες και τα παιδιά» και ο Δημήτρης Κατσαντώνης, στο Μουσείο Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ, διάβασε 14 μαρτυρίες που αναφέρονται σε ένστολο Αυστριακό.
Το σχόλιο
Για το επίμαχο σημείο, ο σκηνοθέτης της ταινίας «Καλάβρυτα 1943», Νικόλας Δημητρόπουλος, αρκείται να σχολιάσει στην «Π»: «Επειδή δεν έχει βγει η ταινία, δεν ξέρω πώς κάνουν σχόλια χωρίς καν να την έχουν παρακολουθήσει».
