Καραντίνα στα Τρίκαλα και η πόλη προσπαθεί να βρει τους ρυθμούς της. Η Τετάρτη ήταν η Πέμπτη μέρα από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα μέτρα και το νέο lockdown. Μετά την κίνηση των τελευταίων ημερών πριν την εφαρμογή τους οι Τρικαλινοί φαίνεται να έχουν προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Θέλοντας και μη.
Της Βιβής Μαργαρίτη
Στο κέντρο της πόλης συναντάς κάθε μέρα και λιγότερο κόσμο. Στην κεντρική πλατεία, στους πεζόδρομους, στους κεντρικούς δρόμους οι περαστικοί είναι αισθητά μειωμένοι. (Από τα θετικά, αν μπορούμε να καταγράψουμε κάποιο, είναι ότι μπορείς να παρκάρεις, άνετα όπου θέλεις).
Ο καιρός σκοτεινός και συννεφιασμένος αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα, οι άνθρωποι σκυθρωποί και σκυμμένοι, λες και οι μάσκες έκλεψαν τα χαμόγελα. Άνθρωποι που πια δεν αγκαλιάζονται, δεν εκφράζονται, φοβούνται να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο. Άνθρωποι που χρειάζονται ειδική άδεια για να περπατήσουν στο δρόμο. Μία πραγματικότητα που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί, ούτε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ως έκθεση ιδεών των παιδικών μας χρόνων.
Οι Τρικαλινοί βγαίνουν και κάνουν τις αγορές τους και φεύγουν για το σπίτι. Στα μάτια των επαγγελματιών (όσοι ακόμη ασκούν επαγγελματική δραστηριότητα) αντικατοπτρίζεται η αγωνία για το μέλλον. Συχνά συναντάς δημοτικούς αστυνομικούς που κάνουν ελέγχους για να τσεκάρουν τους… ασυνεπείς πολίτες. Οι περαστικοί επιταχύνουν το βήμα τους.
Νιώθεις άβολα να ρίξεις έστω μία ματιά στις βιτρίνες των κλειστών καταστημάτων. Νιώθεις τύψεις που περπατάς στο δρόμο ενώ πρέπει να μένεις σπίτι. Νιώθεις ότι έχεις χάσει τη ζωή σου, το χαμόγελό σου, την καθημερινότητά σου. Δεν τολμάς να κάνεις θετικές σκέψεις θεωρώντας ότι δύσκολα θα ανατραπεί η κατάσταση.
Κι όμως είμαστε εδώ. Είμαστε ζωντανοί. Αυτό που μας έμεινε είναι η ελπίδα κι αυτή δεν μπορεί να μας την κλέψει κανείς. Κανένας covid, κανένας ιός, κανένα μέτρο.
(Εικόνες και σκέψεις από το χθεσινό πρωϊνό στο κέντρο).
