Η καλλιτεχνική ομάδα «FireArt» σε συνεργασία με τον Δήμο Τρικκαίων διοργανώνει έκθεση εικαστικών έργων με τίτλο «Ιδιώνυμη Λήθη» στους χώρους του Δίδυμου Οθωμανικού Λουτρού (ισόγειο Μουσείου Τσιτσάνη), στο Παλιό Διοικητήριο των φυλακών και στο Κουρσούμ Τζαμί των Τρικάλων από τις 16 Νοεμβρίου ως τις 12 Δεκεμβρίου 2019.
Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα ποικίλων μορφών καλλιτεχνικής έκφρασης (σχέδιο, χρώμα, χαρακτική, φωτογραφία, ψηφιακή εκτύπωση, βίντεο, εγκαταστάσεις). Τα έργα έχουν ως αφορμή την ιστορικότητα του χώρου και ειδικότερα τη χρήση του στη διάρκεια του 20ου αιώνα ως φυλακών πολιτικών κρατουμένων. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Χαρούλα Αμοιρίδου, Εμπρού Γιουσούφ, Γιώργος Κιτσούκης, Ανδριάννα Κουμεντάκου, Χρύσα Κοφίνα, Ευπραξία Μπαντάζου, Μαρίνα Σημάδη, Χαράλαμπος Τουμπέκης, Μάρκος Τραϊτοράκης, Πηγή Φασλά, Νάσος Χαλκίδης.
Πληροφορίες έκθεσης
Εγκαίνια έκθεσης: Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019, ώρα 19:00
Χώρος διεξαγωγής: Χώρος υποδοχής του Δίδυμου Οθωμανικού Λουτρού Τρικάλων
Διάρκεια έκθεσης: 16 Νοεμβρίου – 12 Δεκεμβρίου 2019
Ώρες λειτουργίας έκθεσης: Καθημερινά 9πμ – 3μμ και 6.30μμ – 9.30μμ /
Είσοδος ελεύθερη
Τρόποι επικοινωνίας με την ομάδα: 6932220709 Νάσος Χαλκίδης, 6977715193 Χρύσα Κοφίνα
fireart.artists@gmail.com
fireart-artists.blogspot.gr
Η καλλιτεχνική ομάδα FireArt
Η καλλιτεχνική ομάδα FireArt ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2019 από καλλιτέχνες που ζουν στη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα και έχουν παρουσία στην Ευρώπη και αλλού, και διευρύνεται διαρκώς με τη συμμετοχή εικαστικών, μουσικών, χορευτών, performers και θεωρητικών της τέχνης.
Στόχος της καλλιτεχνικής ομάδας είναι ο επαναπροσδιορισμός του χρέους μας όχι απλά απέναντι στην τέχνη, αλλά απέναντι στο πρωτότυπό της, τη ζωή. Φιλοδοξεί να αποδώσει στην τέχνη τον πραγματικό κοινωνικό ρόλο της, να επέμβει στην πολιτική και πολιτιστική πραγματικότητα, να δώσει διέξοδο στους δημιουργούς που προβληματίζονται, να επικοινωνήσει με το πλατύ κοινό και να του δείξει το δρόμο για να αλλάξει την πραγματικότητα προς όφελός του. Για να γεννήσουν οι ωδίνες «έναν νέο κόσμο, στο μπόι των ανθρώπων και των ονείρων», «για να ανθρωπέψει ο άνθρωπος».
Με βάση το παραπάνω σκεπτικό η ομάδα οργανώνει την έκθεση «Ιδιώνυμη Λήθη» επιδιώκοντας να αναδείξει μια ιστορική πλευρά των φυλακών, που συχνά μένει στην αφάνεια, τη λειτουργία τους ως μονάδων εγκλεισμού και βασανισμού πολιτικών κρατουμένων.
Ο τίτλος της έκθεσης παραπέμπει καταρχήν στο Ιδιώνυμο. Με την ονομασία «ιδιώνυμο έγκλημα» σύμφωνα με το ελληνικό Ποινικό Δίκαιο χαρακτηρίζεται η άδικη πράξη που δε φέρει μεν η ίδια τα βασικά χαρακτηριστικά ενός εγκλήματος, δεν αποτελεί δηλαδή εγκληματική πράξη σε βάρος κάποιου, αλλά προπαρασκευαστική ενέργεια ενός βασικού αδικήματος. Με λίγα λόγια, αυτό που ποινικοποιείται είναι αυτό που πιστεύει κάποιος, η ιδεολογία του. Ειδικότερα Ιδιώνυμο χαρακτηρίστηκε το αδίκημα της εφαρμογής ιδεών που αποσκοπούν στην «δια βιαίων μέσων ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος» όπως αυτό ορίστηκε από τον Ν.4229/1929.
Το Ιδιώνυμο είναι ενα κομμάτι του μηχανισμού που έστησε η αστική τάξη για να καταπολεμήσει το λαϊκό κίνημα. Ακολούθησαν πολλοί άλλοι νόμοι και διατάξεις με τον ιδιο προσανατολισμό, που είχαν ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν χιλιάδες αγωνιστές σε εξορίες, φυλακές, βασανισμούς και εκτελέσεις στα πλαίσια ενός μηχανισμού «αναμόρφωσης», που διήρκεσε πολλές δεκαετίες στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Ο λαός όμως δεν έμεινε παθητικός θεατής. Αντέδρασε για το δίκιο του. Γιατί ποτέ ενας λαός δεν υποκύπτει, και αργά ή γρήγορα παίρνει τον δρόμο του αγώνα με σκοπό την πλήρη απελευθέρωση του από τα δεσμά της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.
Όπως στην περίπτωση του Ιδιώνυμου ονομάστηκε έγκλημα μια πράξη που δεν είναι από τη φύση της τέτοια, έτσι και στην περίπτωση της συλλογικής συνείδησης επιδιώχθηκε η λήθη των ιστορικών γεγονότων. Η λήθη ήταν και παραμένει στόχος της αστικής τάξης, γι αυτό και το αστικό κράτος χρησιμοποίησε όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να ξεχαστούν, να αθωωθούν τα εγκλήματά του, να μείνει ο λαός στο σκοτάδι της άγνοιας και της αμάθειας, για να ξαναγραφτεί η ιστορία με τρόπο ανώδυνο για το σύστημα. Να αποδεχτεί ο λαός τον ατομισμό, τον άκρατο ανταγωνισμό, την αδιαφορία και γενικότερα τις αξίες της κοινωνίας της ζούγκλας ως κανονικότητα. Ωστόσο, το εγχείρημα δεν πέτυχε, η μνήμη παραμένει άσβεστη και εμπνέει τους αγώνες του σήμερα. Γιατί η ανθρωπότητα όχι μόνο δεν έχει φτάσει στο τέλος της ιστορίας της, αλλά μόλις έχει ξεκινήσει να χαράσσει το μονοπάτι που θα οδηγήσει στις λεωφόρους ενός καλύτερου κόσμου.
Σε δεύτερη ανάγνωση η ίδια η λήθη αποτελεί το πραγματικό ιστορικό αδίκημα. Μόνο αυτή κάνει τους αγώνες να μοιάζουν μάταιοι. Και απέναντι στο αδίκημα αυτό μας καλεί να μετρηθούμε η έκθεση της καλλιτεχνικής ομάδας «FireArt».
