Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο και άρχισε να τρέχει δίνοντας δύναμη σε όσους το έχουν ανάγκη
Υπάρχει μια λαϊκή ρήση κατά την οποία «ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ την αντιμετωπίζεις πρώτος». Συναντώντας τον Νίκο Σφακιανό το πρωί της περασμένης Πέμπτης σε ένα μικρό καφέ της πόλης των Φαρσάλων όπου διαμένει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια ως καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας, διαπίστωσα ότι τα διάφορα κατασταλάγματα που προέκυπταν μέσω πρότερων εμπειριών ζωής δεν απέχουν διόλου από τη σύγχρονη πραγματικότητα. Εσύ εκπέμπεις μια ενέργεια προς τα έξω και αυτή πολλαπλασιάζεται επί δέκα και επιστρέφει πίσω, τόσο απλά.
Ρεπορτάζ: Βένια Βλώτσου
Ο 41χρονος Νίκος Σφακιανός, είναι από αυτούς τους ανθρώπους με τα τεράστια χαμόγελα που θες να καθίσεις μαζί τους, να τους γνωρίσεις και να ακούσεις με προσοχή τις εμπειρίες τους. Την επιβεβαίωση σε όλη αυτή την πεποίθηση που είχα, πήρα από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι συντοπίτες του το Νίκο Σφακιανό. Ένας φίλος του που ήταν κάπως βιαστικός αλλά του έσφιξε δυνατά το χέρι, δυο γονείς από μαθητές του που τον ρωτούσαν πως ήταν η μέρα του και ένας γνωστός του που με χαρακτηριστική θέρμη στη φωνή του εξέφρασε την επιθυμία να συμμετάσχει και αυτός στον επόμενο αγώνα μεγάλων αποστάσεων μαζί του.
Μετά από μια σύντομη αλλά δύσκολη μάχη της μητέρας του με τον καρκίνο, την οποία και έχασε πριν από τρία χρόνια, μπήκε στη ζωή του η συμμετοχή σε μαραθωνίους και ημιμαραθωνίους. Μέσω αυτής της διαδικασίας όχι μόνο αγωνίζεται για τη μνήμη της μητέρας του αλλά κατόρθωσε να βοηθήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις.
— Ποιό ήταν εκείνο το γεγονός που σε ώθησε στο να ξεκινήσεις να γίνεις δρομέας μεγάλων αποστάσεων;
— Τον Ιούλιο του 2016 διαγνώστηκε η μητέρα μου με γλοιοβλάστωμα. Το πολύμορφο γλοιοβλάστωμα είναι κακοήθης όγκος εγκεφάλου, από τις πιο επιθετικές μορφές, συνήθως είναι ανίατος. Η απόφαση της οικογενείας μου ήταν να μην προχωρήσουμε σε ενδεχόμενο χειρουργείο αφού οι πιθανότητες ήταν εναντίον μας, και να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους όπως μας συνέστησε και η γιατρός που την είχε αναλάβει. Η συμφωνία ήταν να μην πούμε τίποτα στην ίδια για την κατάσταση της υγείας της καθώς ούσα πολύ περήφανη κάτι τέτοιο θα την ισοπέδωνε ψυχολογικά. Εγώ όμως προσποιούμενος ότι όλα είναι φυσιολογικά και έχοντας τεράστια αδυναμία στη μητέρα μου ένιωθα την ανάγκη μιας ασχολίας που θα με εκτονώσει και θα με έκανε να αποδράσω από την υπάρχουσα κατάσταση.
Δυο φίλοι μου εκείνη την περίοδο προετοιμάζονταν για να συμμετάσχουν στον ημιμαραθώνιο Φαρσάλων ο οποίος θα λάμβανε χώρα δύο μήνες μετά. Ακριβώς λοιπόν δύο μήνες μετά πραγματοποιήθηκε η πρώτη μου συμμετοχή ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων, για την ακρίβεια 21 χ.μ., με ελάχιστη προετοιμασία, χωρίς να έχω προσπαθήσει ποτέ πριν κάτι παρόμοιο. Τα μόνα βοηθήματα που είχα ήταν ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα της διαδρομής που είχα κατασκευάσει ο ίδιος και η τεράστια θέληση μου να τερματίσω, ώστε να αποδείξω στον εαυτό μου ότι έχω τη δύναμη, αυτή που προσευχόμουν να έχει και η μαμά μου.
— Ουσιαστικά δεν είχες καμία επαφή με τον αθλητισμό μέχρι τη συμμετοχή σου στον ημιμαραθώνιο Φαρσάλων;
— Η μόνη μου ενασχόληση με τον αθλητισμό εντελώς ερασιτεχνικά ήταν ελάχιστα με το μπάσκετ και λίγο περισσότερο με το τένις. Αν με ρωτήσει κάποιος και με το Μαραθώνιο ερασιτεχνικά ασχολούμαι, δεν προπονούμαι ιδιαίτερα καθώς τα απαιτητικά ωράρια εργασίας και οι ανάγκες της οικογένειας δεν το επιτρέπουν αλλά συμμετέχω σε πολλούς αγώνες. Ο στόχος είναι πάντα ο τερματισμός και δε σταματάω μέχρι να τα καταφέρω, με όποιο κόστος. Ίσως να θέλω να πάω κόντρα στην εξάντληση και την αδυναμία που νιώθω εκείνη τη στιγμή, για να δικαιώσω τη μητέρα μου. Είμαι σίγουρος ότι πάντα με βλέπει και μου δίνει δύναμη, το νιώθω. Θεωρώ ότι κάθε τερματισμός είναι και ένα κεράκι στη μνήμη της.
— Και το κομμάτι της φιλανθρωπίας πως έρχεται και συνδυάζεται τελικά με τη συμμετοχή σε Μαραθώνιους δρόμους;
— Η ιστορία ξεκινάει περίπου μια εικοσαετία πριν, ως φοιτητής αγγλικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Σκωτίας. Ένα πρωινό χαζεύοντας την τοπική εφημερίδα, εστίασα την προσοχή μου σε ένα άρθρο που αναφερόταν σε μια σκωτσέζικη ποδοσφαιρική ομάδα τα μέλη της οποίας συμμετείχαν εθελοντικά στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έχασαν τη ζωή τους στο πεδίο μάχης. Το εξέλαβα ως ένα γεγονός ιδιαίτερα ρομαντικό και ικανό να με κάνει πιστό οπαδό της ομάδας από εκείνη τη στιγμή και μετά. Μέσω της ομάδας απέκτησα σημαντικές εμπειρίες και φιλίες τις οποίες κρατώ μέχρι και σήμερα. Ευτυχώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάνουν πολύ πιο εύκολο το συγκεκριμένο έργο.
Σε εκείνον λοιπόν τον πρώτο ημιμαραθώνιο που συμμετείχα, όταν νόσησε η μητέρα μου, φορούσα το σορτσάκι με το σήμα της ομάδας. Πολλοί από τους οπαδούς και φίλους της ομάδας, βλέποντας μέσω αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την αφιέρωση του τερματισμού μου στη μητέρα μου και σε άτομα που παλεύουν με τον καρκίνο, έσπευσαν να μου στείλουν πολλά μηνύματα αγάπης και να δηλώσουν την έμπρακτη στήριξή τους για οποιαδήποτε δράση επακολουθήσει.
Η σκέψη της φιλανθρωπίας πήρε σάρκα και οστά τον περασμένο Μάιο, όπου συμμετείχα στον ημιμαραθώνιο Σκωτίας. Η πρόταση λοιπόν των ανθρώπων της ομάδας ήταν η συμμετοχή μου στον αγώνα να έχει φιλανθρωπικό σκοπό, καθώς μεγάλο μέρος κόσμου είχε δηλώσει πως ήθελε να ενισχύσει οικονομικά τον σκοπό για τον οποίο τρέχω. Συνεργάστηκα με τον οργανισμό “Mcmilan Cancer” φτιάχνοντας μια φόρμα όπου το συνολικό χρηματικό ποσό που καταθέτονταν σε αυτήν θα πήγαιναν απευθείας στους καρκινοπαθείς. Τα αποτελέσματα από αυτό το εγχείρημα ήταν τόσο θετικά που κατά ένα μεγάλο ποσοστό αυτόν το Μάιο στον ημιμαραθώνιο Σκωτίας θα τρέξω για τα παιδιά με μορφές όγκου στον εγκέφαλο. Βέβαια οι κάτοικοι του εξωτερικού είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένοι σε θέματα φιλανθρωπίας αν αναλογιστείς ότι το 50% των δρομέων σε ανάλογες διοργανώσεις τρέχει για φιλανθρωπικό σκοπό.
— Στην Ελλάδα πως αντιμετωπίζουν το θέμα της φιλανθρωπίας;
— Στην Ελλάδα δυστυχώς όπως και σε όλους τους τομείς έτσι και στο θέμα της φιλανθρωπίας, θα έλεγα ότι υπάρχει μια σύγχυση, μια νωχελικότητα και μια άγνοια. Όταν ήρθα σε επαφή με τους αρμόδιους με την πρόταση να τρέξω για φιλανθρωπικό σκοπό σε διάφορες διοργανώσεις ανά την Ελλάδα ή να συγκεντρωθούν έσοδα που θα διατεθούν σε καρκινοπαθείς μέσω κουμπαρά που θα στηθεί στον τερματισμό η απάντηση ήταν αρνητική με τη δικαιολογία ότι υπάρχει τεράστια γραφειοκρατία από πίσω. Επιπλέον ο κόσμος στην Ελλάδα σε κοιτάει κάπως περίεργα όταν του λες ότι πράττεις κάτι που έχει προσωπικό κόπο με μόνο σκοπό να βοηθήσεις. Έχει την υπόνοια ότι φοράς ένα αγνό προσωπείο για να κερδίσεις τόσο δόξα όσο και χρήματα για τον εαυτό σου.
— Υπήρξαν περιστατικά αυτά τα τρία χρόνια που θα μείνουν έντονα στο μυαλό σου;
— Αν και η αγάπη και η στήριξη του κόσμου είναι εξαιρετικά μεγάλη αυτά τα χρόνια υπάρχουν δυο περιστατικά τα οποία είμαι σίγουρος ότι θα μείνουν ανεξίτηλα στο μυαλό μου. Το πρώτο είναι όταν οι φίλαθλοι της ποδοσφαιρικής ομάδας στην Σκωτία θέλοντας να με ευχαριστήσουν μου έκαναν δώρο έκπληξη τα εισιτήρια του τελικού κυπέλλου Σκωτίας, όπου και έπαιζε η ομάδα, πηγαίνοντας όλοι μαζί στο γήπεδο μια μέρα πριν τον ημιμαραθώνιο. Αν και χάσαμε οι στιγμές ήταν τόσο έντονες και συγκινητικές που όταν το αναμοχλεύω στο νου μου είναι σαν να το ζω από την αρχή. Η δεύτερη περίπτωση είναι αυτή μιας γυναίκας που δε γνώριζα αλλά ξεκίνησε να επικοινωνεί μαζί μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς η μητέρα της, την οποία και έχασε, είχε τον ίδιο τύπο καρκίνου με τη δική μου μητέρα. Η επιθυμία της να με γνωρίσει ήταν μεγάλη όπως μου εξέφραζε συχνά στα μηνύματά της. Στον τελευταίο Μαραθώνιο που συμμετείχα με απρόσμενα δυσμενείς συνθήκες αυτές της βροχής, της χαμηλής θερμοκρασίας των δέκα βαθμών Κελσίου και των μεγάλων ποσοστών υγρασίας συνάντησα τελικά αυτή τη γυναίκα. Σε επικοινωνία που είχαμε νωρίτερα του αγώνα της είχα στείλει τον χάρτη της διαδρομής και αυτή κατάφερε όταν πλησίασα στο 3ο μίλι της διαδρομής κρατώντας μια ομπρέλα να με ξεχωρίσει ανάμεσα από σχεδόν 15.000 άτομα. Αν και μικροκαμωμένη η αγκαλιά της ήταν τόσο μεγάλη και σφιχτή όσο ενός πολύ μεγαλόσωμου ανθρώπου. Ανταλλάξαμε μερικά λόγια εμφανώς συγκινημένοι και οι δύο, την ευχαρίστησα για την όλη της υποστήριξη και συνέχισα να τρέχω προς τον τερματισμό.
— Τι είναι λοιπόν αυτό που κρατάς κάνοντας τον απολογισμό αυτών των τριών χρόνων;
— Είναι οι 34 αγώνες δρόμου που μου έδωσαν κίνητρο και ουσία για να συνεχίσω να συμμετέχω σε ανάλογες δράσεις. Εμπειρίες ζωής που δε θα μπορούσα να βιώσω με άλλον τρόπο, σπουδαίες φιλίες που θα με συντροφεύουν σε όλη μου την πορεία και η ικανοποίηση ότι έστω και μέσα από ένα τόσο θλιβερό γεγονός για εμένα, βγήκε κάτι τόσο θετικό για κάποιον δίπλα μου.
Φεύγοντας από τη συνάντηση μου εκείνο το ζεστό πρωινό της περασμένης Πέμπτης με το Νίκο Σφακιανό στην κωμόπολη των Φαρσάλων ένιωθα κάπως δικαιωμένη για την επιμονή μου να πιστεύω στην καλή διάθεση των ανθρώπων, σε εκείνα τα μικρά θαύματα που δε μπορείς να πιστέψεις ότι θα κάνουν τη διαφορά και όμως σε διαψεύδουν πανηγυρικά και έγραψα στο σημειωματάριο μου “να μη ξεχάσω να δηλώσω συμμετοχή στον επόμενο φιλανθρωπικό αγώνα δρόμου και ας μην καταφέρω να τερματίσω”.
