Το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα το, μέχρι τότε κατακριτέο, θαλασσινό μπάνιο μπαίνει σταδιακά στη ζωή των κατοίκων της πρωτεύουσας.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πρώτοι τολμηροί κολυμβητές είναι εκείνο της απόστασης, αφού τα μεταφορικά μέσα είναι υποτυπώδη. Το κενό αυτό επιχειρείται να καλυφθεί με μια εξαιρετικά πρωτότυπη ιδέα: αφού οι Αθηναίοι δυσκολεύονται να πάνε στη θάλασσα, ας πάει η θάλασσα σ’ αυτούς… Εμπνευστής της παράτολμης ιδέας είναι ο Αντώνιος Δαμασκηνός, εξαιρετικός μαθηματικός της εποχής με σπουδές σε Πανεπιστήμιο Αθηνών και Σορβόννη.

Εγκαθιστά ατμοκίνητο αντλιοστάσιο στη παραλία του Νέου Φαλήρου, απ’ όπου ξεκινούν μεταλλικοί σωληνωτοί αγωγοί που, και εν μέσω της Λεωφόρου Συγγρού (τότε οδός Φαλήρου), μεταφέρουν το θαλασσινό νερό στην περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στον σημερινό Νέο Κόσμο και το Μετς.

Εκεί, το νερό αφού πέφτει σε δεξαμενή μήκους 80 μέτρων πλάτους 14 μέτρων και βάθους 5 μέτρων, εν συνεχεία μοιράζεται σε δύο αντίστοιχου μεγέθους, αλλά μικρότερου βάθους, δεξαμενές. Οι δύο πισίνες– δεξαμενές (ανδρών- γυναικών) περικλείονται από ξύλινα δωμάτια, και σκάλα που οδηγεί απευθείας στο νερό, χωρίς να είναι δυνατή η… πονηρή παρακολούθηση, ενώ στον ίδιο χώρο οι Αθηναίοι  ανακαλύπτουν το, άγνωστο μέχρι τότε, ντους.

Στον τεράστιο εξωτερικό χώρο των λουτρών, δημιουργείται  πλατεία με μικρό ξενοδοχείο, καφενείο, αρκετό πράσινο για περιπάτους με δρομάκια «…καλώς εστρωμένα και επαρκώς φωτιζόμενα», ενώ μεταξύ 5–9 το απόγευμα λουόμενους και περιπατητές συνοδεύει μουσική ορχήστρα με ρυθμούς της εποχής.

Αρχικά η ανταπόκριση του κόσμου στο εγχείρημα είναι ενθουσιώδης, με τους Αθηναίους να συρρέουν στις πολυτελείς εγκαταστάσεις που την είσοδό τους κοσμεί ανάγλυφη παράσταση του Ποσειδώνα και της Αθηνάς.

Σύντομα όμως αρχίζουν τα προβλήματα. Το νερό δεν ανανεώνεται συχνά με αποτέλεσμα ενώ στην αρχή είναι ανακουφιστικά δροσερό, στη συνέχεια μετατρέπεται σε ανυπόφορα ζεστό.

Την ίδια εποχή ξεκινούν τα λουτρά του Νέου Φαλήρου, με την πρόσβαση σε αυτά να είναι πλέον ευκολότερη μέσω του τροχιόδρομου, με αποτέλεσμα του Δαμασκηνού, παρά τις χαμηλές τιμές του, να φθίνει σταδιακά για τον αφήσει τελικά, γύρω στα 1890, στα κρύα του λουτρού… Ο ίδιος φεύγει απογοητευμένος για την Γαλλία, και επανεμφανίζεται  στην Αθήνα είκοσι χρόνια μετά γερασμένος, για να πεθάνει λίγο αργότερα ξεχασμένος από όλους στο Γηροκομείο.

πηγή:https://eleftherostypos.gr/istories/601947-i-proti-pisina-me-thalassino-nero-stin-athina-pou-itan-poios-tin-eftiaxe-kai-to-adoxo-telos-tis-eikones/