Όταν είσαι έγκυος ή γονιός, φαίνεται πως όλοι τριγύρω έχουν να σου κάνουν άπειρες ερωτήσεις.
Πότε είναι να γεννήσεις; Είναι αγόρι ή κορίτσι; Βρήκατε όνομα; Που θα γεννήσεις; Θα κάνεις επισκληρίδιο; Οι άνθρωποι είναι γενικότερα περίεργοι και ενώ οι περισσότερες ερωτήσεις είναι άκακες, πολλές φορές δεν είσαι προετοιμασμένος για αυτές.
Στην πορεία το παιδί μεγαλώνει και πηγαίνετε κάπου. Συναντάται κάποιον και σε ανείπωτη στιγμή σε ρωτούν: Τι όμορφο που είναι, δε μοιάζετε, είναι δικό σου; Τι ακριβώς εννοούν «Είναι δικό σου;». Επειδή δεν μοιάζω με το παιδί μου δε σημαίνει πως είμαι η νταντά, η θεία ή ότι το παιδί είναι υιοθετημένο.
Υποθέτω πως όσο το παιδί μεγαλώνει, αυτές οι ερωτήσεις δε θα φύγουν και όλο και κάποιος θα ρωτήσει ξανά. Σκεφτείτε μόνο πως ορισμένα πράγματα οι μανούλες δεν τα σκέφτονται μέχρι τελευταία στιγμή. Όσο για μένα, η απάντηση μου δεν πρόκειται να αλλάξει. Ελπίζω πως η περιέργεια μελλοντικά θα ελαττωθεί διότι ορισμένες ερωτήσεις είναι καλό να σταματήσουν ακόμη και αν γίνονται καλοπροαίρετα.
